Ο Λάμπρος Μπαλάφας γράφει για την επιλογή αλλαγής στο σχηματισμό του Ολυμπιακού από τον Μαρτίνεθ, τον κομβικό Έσε, τον Πορόσο και τον χαρισματικό Κώστα Φορτούνη.
Οι πραγματικές δυνατότητες μιας ομάδας, μπορούν να αναδειχθούν κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους, μόνο τότε αντιλαμβάνεσαι αν πρέπει να κοιτάξεις μπροστά και όχι πίσω.
Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τον ισχυρότερο αντίπαλο μέχρι στιγμής στη σεζόν και τον νίκησε, απολύτως δίκαια και σίγουρα ευκολότερα απ’ όσο δείχνει το τελικό 2-1.
Αυτή ήταν η 11η νίκη των ερυθρόλευκων επί αγγλικής ομάδας, σπουδαίο επίτευγμα, μιλάμε για την κάτοχο του Conference League, μιλάμε για ένα κλαμπ από το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, με παίκτες πρώτης γραμμής, με ρόστερ που κοστίζει 470 εκατομμύρια ευρώ!
Άλλαξε σύστημα, πήρε φαλάγγι τους Άγγλους
Πριν τη σέντρα τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Λίγο το κακό πρώτο ημίχρονο κόντρα στον Παναθηναϊκό, λίγο η δυναμική της Γουέστ Χαμ, ο κόσμος δεν ήξερε τι να περιμένει.
Η αγωνία κράτησε μέχρι τη σέντρα, από τη στιγμή εκείνη και μετά ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, επέβαλε τους δικούς του κανόνες, πήγε το ματς εκεί που ήθελε, πήρε το ζητούμενο, ανέδειξε νέους πρωταγωνιστές, ανέκτησε ψυχολογία, όλα πήγαν δεξιά για τον Μαρτίνεθ.
Για να είμαστε δίκαιοι, όλο το χθεσινό ήταν έργο του Ισπανού προπονητή. Αυτός άλλαξε το σύστημα, από το 4-2-2-2 που εφάρμοζε μέχρι χθες, στο 4-3-3 το οποίο έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του από την πρώτη στιγμή.
Έχασε ένα επιθετικό, τον Μασούρα, κέρδισε έναν χαφ και μαζί το ματς, το οποίο κατά 99% του εξασφαλίζει την ευρωπαϊκή συνέχεια. Οι Πειραιώτες θα είναι σίγουρα τρίτοι μετά το χθεσινό, αν μπορούν να ελπίζουν και σε κάτι καλύτερο, θα το μάθουμε στην αμέσως επόμενη αγωνιστική, στο νησί.
Ο Έσε δίνει σιγουριά σε όλες τις γραμμές
Θεωρώ πως ο Ισπανός ήθελε να μας… σερβίρει το 4-3-3 αρχικά στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά ο τραυματισμός του Έσε δεν του το είχε επιτρέψει. Ο Αργεντινός είναι σαν το γνωστό αναψυκτικό, πάει με όλα.
Εναρμονίζεται με ότι κι αν παίζουν οι ερυθρόλευκοι, ταιριάζει… γάντι σε τριάδα με Καμαρά και Αλεξανδρόπουλο, προσφέρει αμυντική ισορροπία και δυνατότητα άμεσης μετάβασης στην επίθεση. Ο Έσε έβαλε στοπ στην κάθετη ανάπτυξη των “σφυριών”, Καμαρά και Αλεξανδρόπουλος, έδωσαν πολλές βοήθειες στα άκρα και επέτρεψαν στους μπακ Ροντινέι και Ορτέγκα να ανέβουν περισσότερο και με ασφάλεια.
Ο Αλεξανδρόπουλος από την πλευρά του διαθέτει ποδοσφαιρικό θράσος, δίνει την αίσθηση ότι φοράει χρόνια τα ερυθρόλευκα, πιστεύει στον εαυτό του και κυρίως στα πόδια του, σουτάρει πολύ και σουτάρει καλά. Είχε πετύχει γκολ θυμίζω στα προκριματικά, στο Βέλγιο κόντρα στην Γκενκ, δεν θα αργήσει το επόμενο…
Αφήσαμε εκτός κάδρου τους Άγγλους, χωρίς καμία δόση υποτίμησης, απλά εξηγήσαμε τους λόγους που είχαν δεύτερο ρόλο στο ματς. Βγήκαν εκτός της… comfort zone από την εξαιρετική οργάνωση του Ολυμπιακού, αναγκάστηκαν να πάνε σε άναρχο παιχνίδι, σε προσωπικές ενέργειες, αλλά όσα κι αν δοκίμαζαν δεν έπιαναν.
Έπεφταν πάνω σε πιο… πεινασμένους ποδοσφαιριστές, σε ένα σύνολο που ήταν πιο έτοιμο να φέρει εις πέρας την αποστολή. Ακόμη κι όταν ο Μόγιες έριξε στο ματς τους Πακετά, Αντόνιο και Μπόουεν, οι ισορροπίες παρέμειναν ίδιες, το γκολ του Βραζιλιάνου δεν ήταν προϊόν συνεργασίας, ένα κακό διώξιμο του Κίνι, τίποτα περισσότερο.
Πορόσο: ένα ελκυστικό ποδοσφαιρικό πρότζεκτ
Μίλησα για νέους πρωταγωνιστές πιο πάνω και φυσικά είχα στο μυαλό μου τον Πορόσο. Τον είχαμε δει ελάχιστα, κάποια τσαπατσούλικα συμπεράσματα τον είχαν βγάλει ακατάλληλο, ο άσος από το Εκουαδόρ μάλλον δεν ήταν τόσο κακός.
Οι συστάσεις από την Γαλλία που έπαιζε πέρυσι, έκαναν λόγο για έναν ψηλό κεντρικό αμυντικό, με έκρηξη, με ταχύτητα, με δύναμη και αυτά τα στοιχεία τα έβγαλε χθες σε απόλυτο βαθμό. Έβγαινε πρώτος σε όλες τις μπάλες, κέρδισε στον αέρα σχεδόν όλες τις μονομαχίες, μαζί και το δικαίωμα να είναι με τον Ρέτσο οι πρώτοι στο ροτέισον των στόπερ.
Είναι πολύ γρήγορος κάτι που απαιτεί η θέση, σε συνδυασμό με την σωματοδομή του, ο Ολυμπιακός έχει πετύχει… διάνα και οφείλει να επενδύσει πάνω του, να τον περιμένει, να τον στηρίξει στα λάθη του, τα οποία λογικά θα έρθουν.
Αυτή η άνεση που σκοτώνει
Ο επίλογος ανήκει στον αρτίστα Κώστα Φορτούνη. Σαν να έχει βαλθεί να εκθέσει τον Πογιέτ, κάνει απίστευτα πράγματα. Το γκολ που πετυχαίνει στο 1-0 μπαίνει μόνο από χαρισματικούς ποδοσφαιριστές.
Το υπέροχο πάρσιμο, το σλάλομ ανάμεσα σε 4 αντιπάλους σε λίγα τετραγωνικά και το τελείωμα με το… μύτο ήταν μια μοναδική έμπνευση, μια τέλεια εκτέλεση. Αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι η άνεση που τα κάνει όλα, αυτή η απλότητα, πόσο υπέροχη, πόσο δύσκολη είναι, αλήθεια.
Δείτε την Game Night με όλο το ρεπορτάζ για τα ευρωπαϊκά ματς.
