Η συζήτηση για την Αθήνα προκαλεί συνήθως δυσφορία, γιατί η ανάλυση αυτής της πόλης δεν μπορεί να ακολουθήσει μια πάγια μεθοδολογία αντίστοιχη αυτής των ευρωπαϊκών πόλεων. Η εξέλιξη των οποίων βασίζεται σε παλαιότερα και νεότερα προγράμματα δημόσιου πολεοδομικού σχεδιασμού, τα οποία έχουν συνήθως εφαρμοστεί σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους και για πολίτες που συνήθως αντιλαμβάνονται τα δικαιώματα και κυρίως τις υποχρεώσεις τους σε ό,τι αφορά τη χρήση της πόλης τους. Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στο πολεοδομικό συγκρότημα της ελληνικής πρωτεύουσας; Η Αθήνα εξελίχθηκε χωρίς σχέδιο και με διαρκή νομιμοποίηση αυθαίρετων περιοχών και οικισμών· η νομοθεσία δεν εφαρμόζεται (περιλαμβανομένων και των χρήσεων γης), ενώ οι κάτοικοι της πόλης υιοθετούν συμπεριφορές με όψεις βαρβαρότητας ανάξιες του στάτους ευρωπαίων πολιτών. Συνοψίζοντας, το αττικό συγκρότημα εμφανίζει στοιχεία πολεοδομικού πρωτογονισμού που γενικά δεν απαντώνται σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του 21ου αιώνα. Επαναλαμβάνουμε: η ποιότητα της αστικής διαβίωσης δεν έχει να κάνει μόνο με τις σχεδιασμένες και υλοποιημένες λειτουργίες της πόλης, αλλά και με τον τρόπο που αυτές οι λειτουργίες γίνονται αντιληπτές από την κοινότητα αναφοράς. Αν στόχος κάθε προβληματισμού για την πόλη είναι η βελτίωση της βιωσιμότητας για το σύνολο των πολιτών, η αντικοινωνική χρήση της πόλης μπορεί να καταστήσει μάταιη κάθε ανάλογη προσπάθεια.
Η συζήτηση για το μέλλον των πόλεων διεθνώς είναι σήμερα πιο έντονη παρά ποτέ. Εντάθηκε την εποχή του κορωνοϊού και σήμερα συνεχίζεται με την αποτίμηση των συνεπειών της πανδημίας σε ό,τι αφορά την κατοίκηση, τους χώρους και τρόπους εργασίας, τις νέες κοινωνικές συμπεριφορές και επιλογές. Οι πόλεις οφείλουν να είναι όλο και περισσότερο περιβαλλοντικά φιλικές, να συνιστούν πόλους φυσικής και ψηφιακής διασυνδεσιμότητας, να διαχειρίζονται με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα τα ζητήματα της στέγασης μέσω αντίστοιχων δημόσιων πρωτοβουλιών, με τελικούς στόχους την κοινωνική ισονομία και την περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Η κοινωνική ισονομία είναι αποτέλεσμα της δημόσιας πόλης η οποία με τη σειρά της είναι πάνδημο αγαθό: η ιδιωτική πόλη, αντίθετα, είναι ταξική, επιλεκτική και απωθητική. Η περιβαλλοντική δικαιοσύνη, από την άλλη, έχει να κάνει με τον περιορισμό της μόλυνσης σε όλη την έκταση της πόλης, με την αποφασιστική ενίσχυση της δημόσιας συγκοινωνίας, με τη δραστική μείωση των κινητήρων εσωτερικής καύσης (και αντίστοιχο περιορισμό της ηχορύπανσης) και την υιοθέτηση νέων ενεργειακών πολιτικών με τη διάδοση εναλλακτικών πηγών ενέργειας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
