Το βράδυ της Τρίτης (26/03) και λίγο μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής μας ομάδας από τη Γεωργία με σκορ 4-2 στη διαδικασία των πέναλτι, η Πολωνία αντιμετώπισε την Ουαλία με ένα εισιτήριο για την τελική φάση του Euro 2024 να περιμένει τον νικητή της αναμέτρησης. Το παιχνίδι έληξε στη λευκή ισοπαλία κι έτσι η πρόκριση κρίθηκε στη… ρώσικη ρουλέτα. Εκεί η ομάδα του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι έκανε αυτό που έπρεπε και με «ήρωα» τον Σέζνι θα αγωνιστεί στους ομίλους του Ευρωπαϊκού τον ερχόμενο Ιούνιο.
Το ματς του Κάρντιφ ήταν ένα που σε καμία περίπτωση δεν προσέφερε θέαμα καθώς και οι δύο ομάδες έπαιξαν αμυντικό ποδόσφαιρο, με λίγες ευκαιρίες να παρατηρούνται σε 120 λεπτά παιχνιδιού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως παρά την συμμετοχή του Λεβαντόφσκι, ενός από τους κορυφαίους «γκολτζήδες» του 21ου αιώνα, στην επίθεση της Πολωνίας οι φιλοξενούμενοι τερμάτισαν τον αγώνα χωρίς ούτε ένα (!) σουτ προς την αντίπαλη εστία. Στη συνέχεια κάνοντας το απόλυτο από τα 11 μέτρα πήραν την τεράστια νίκη που τους έδωσε το δικαίωμα συμμετοχής στο Euro 2024.
Παρομοίως, η Εθνική Ελλάδας στην Τιφλίδα έδειξε μεγάλη δυσκολία στη δημιουργία τελικής προσπάθειας ολοκληρώνοντας τον αγώνα με μόλις δύο τελικές στο στόχο. Κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο της κανονικής διάρκειας που με την κατοχή των «γαλανόλευκων» να φτάνει σχεδόν στο 65% και την υπεροχή τους να είναι ξεκάθαρη, δεν πραγματοποιήθηκε καμία ουσιαστική φάση που να απειλεί τη Γεωργία ή να φέρνει τον τερματοφύλακά της σε δύσκολη θέση. Τελικά η Εθνική μας δεν τα κατάφερε και με «μοιραίους» τους Μπακασέτα και Γιακουμάκη που αμφότεροι δεν κατάφεραν να σκοράρουν από την άσπρη βούλα έμεινε εκτός από μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση για πέμπτη συνεχόμενη φορά.
Ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της επιτυχίας των Πολωνών και της δικής μας αποτυχίας;
Σίγουρα τεράστιο ρόλο έπαιξε η «χαώδης» διαφορά στην ατομική ποιότητα των παικτών. Μπορεί τα σημεία στα οποία μοιάζουν οι δύο ομάδες όσων αφορά την παρουσία τους στα παιχνίδια με τη Γεωργία και την Ουαλία αντίστοιχα να είναι αρκετά, αλλά οι Πολωνοί διαθέτουν κάτι που λείπει από την ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ. Χωρίς αμφιβολία αυτό είναι το «μέγεθος» των εκτελεστών καθώς οι Λεβαντόφσκι, Πιάτεκ κλπ. είναι ποδοσφαιριστές με πολύχρονη παρουσία στο υψηλότερο επίπεδο ενώ οι Έλληνες διεθνείς δεν διαθέτουν αντίστοιχες «παραστάσεις».
Βέβαια κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως στην ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία δεν «παίρνει μέρος» και ο παράγοντας της τύχης. Όσο ανώτερη και να είναι στα… χαρτιά η μία ομάδα από την άλλη, όσο καλύτερα κι αν έπαιξε στην κανονική διάρκεια, όσο κι αν το «δικαιούται» με βάση την ποιότητα του παιχνιδιού της, στα πέναλτι θα βγει νικητής σχεδόν πάντα αυτός που θα σταθεί πιο τυχερός.
Άρης Kωνσταντινίδης
