Ο,τι χειρότερο έχει εντάξει στην ατζέντα της για την αντιμετώπιση του πολίτη η κυβέρνηση: την παράλογη βία για να καθυποτάξει την οργή. Πιστεύει προφανώς σε έναν άλλο προορισμό από αυτόν της διαφύλαξης ως κόρη οφθαλμού της κοινωνικής ειρήνης. Πιστεύει ότι έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη ευρέων κοινωνικών στρωμάτων και θέλει να τους επιβληθεί με το φόβο. Μην κουνηθείς…
Συμπεράσματα του παρελθόντος θα έπρεπε να την έχουν αποτρέψει από την επιλογή αυτή. Το πολύνεκρο δυστύχημα στον κατά τα άλλα εκσυγχρονισμένο ελληνικό σιδηρόδρομο δεν πρόκειται με την κατασκευή άλλων ενόχων να μετατραπεί σε… «ένα τυχαίο ατύχημα» (έτσι για να θυμηθούμε το Ντάριο Φο). Η αστυνομική παραγωγή τηλεοπτικών εικόνων ασύδοτης αναρχίας δεν μπορεί να σβήσει τις άλλες εικόνες καταστροφής από ένα κράτος, για το οποίο η ανθρώπινη ζωή κοστίζει πολύ φθηνά ή και τίποτα.
Εκτός και αν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δεν υπακούν στις εντολές της κυβέρνησης και είναι αυτοί που επιβάλλουν τη στρατηγική τους. Ακόμα χειρότερο το ενδεχόμενο αυτό, το οποίο θα έπρεπε άμεσα να απασχολήσει τον Κυρ. Μητσοτάκη και να αντιδράσει ακαριαία. Αν δεν κάνει για τη θέση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη ο Τ. Θεοδωρικάκος, επειδή του έχουν επιβληθεί περίεργοι μηχανισμοί που υπονομεύουν το κράτος, ας τον αποπέμψει. Ουδείς θα τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Ας αναλάβει ο ίδιος ή ο έμπιστός του Γ. Γεραπετρίτης και αυτόν τον ευαίσθητο τομέα. Αντιθέτως η ανοχή της κυβέρνησης σε τέτοιες συμπεριφορές φανερώνει ως δική της επιλογή την καθοδήγηση του τρόμου, του φόβου και της απογοήτευσης. Δεν θα την οδηγήσει πουθενά εκτός ίσως από την κατάρρευση. Κι ας γράφουν οι δημοσκοπήσεις ο,τι την ευχαριστεί.
Δεν είναι εύκολοι οι καιροί και μπροστά βρίσκονται οι δυσκολότεροι. Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται ήδη σκληρά από την φρενήρη άνοδο του κόστους ζωής. Ακρίβεια και τραπεζικά επιτόκια κάνουν το μέλλον να δείχνει εφιαλτικό. Την ώρα που τα κανόνια των πτωχεύσεων αμερικανικών τραπεζών διαδέχεται το ένα το άλλο και ο ελβετικός παράδεισος χάνει τα στολίδια του, η αινιγματική για την πολιτική της Κριστίν Λαγκάρντ υπόσχεται μια ακόμη χειρότερη Ευρώπη. Κι ακόμα πιο δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα με το υψηλότερο χρέος (των 400 πια δισεκατομμυρίων ευρώ) στην ΕΕ.
Πώς θα αντέξουν το ολοένα αυξανόμενο κόστος δανεισμού μια σειρά από επιχειρήσεις; Πώς θα λειτουργήσουν; Πώς θα κρατήσουν ανοιχτή τη γραμμή παραγωγής των προϊόντων και των υπηρεσιών τους; Κι αν κλείσουν ή συρρικνωθούν, πώς θα διατηρήσουν τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας;
Πώς θα αντέξουν τα νοικοκυριά, όταν το καλοκαίρι του 2022 για δάνειο 100.000 ευρώ 15ετούς εξόφλησης η δόση κυμαινόταν λίγο πάνω από τα 600 ευρώ και τώρα αγγίζει τα 800; Ποια αύξηση του κατώτατου μισθού κατά μερικά ευρώ (καθαρά) μπορεί να καλύψει αυτό το κόστος; Ποιο market pass-για όποιον μπορεί να πάρει στα χέρια του αυτό το «μαγικό χαρτάκι»-μπορεί να μετατρέψει την επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ σε ευχάριστο περίπατο, όταν οι ανατιμήσεις ξεπερνούν το 20% ή και 30% σε βασικά είδη διατροφής;
Ο προβληματισμός και η αγωνία για το αύριο είναι εδώ. Οι αστυνομικές εμπνεύσεις, όπως δεν μπορούν ως εκ της φύσεώς τους να τιθασεύσουν τον πληθωρισμό ή την τραπεζική κερδοσκοπία, δεν είναι οι καταλληλότερες για να κατευνάσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Ενδεχομένως να ισχυριστεί κάποιος, ότι τα ίδια συμβαίνουν και εις Παρισίους, όπου ο κάποτε εμφανιζόμενος ως κεντροαριστερός Μακρόν έχει ξεπεράσει σε γκωλισμό ακόμα και τον ίδιο τον συχωρεμένο στρατηγό, εμπνευστή της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας. Ε, και; Ξεχνούν μάλλον εκεί στη Γαλλία, ότι έναν περίεργο χειμώνα ακολουθεί καμιά φορά ένας Μάης-έκπληξη.
