Ήταν κάπου στο μακρινό 1915 που ο Ελευθέριος Βενιζέλος διαφώνησε με τον τότε βασιλιά των Ελλήνων για σοβαρά εθνικά θέματα.
Η διαφωνία οδήγησε σε ένα πελώριο πολιτικό χάσμα που ονομάστηκε εθνικός διχασμός.
Αν και οι εθνικοί στόχοι επιτεύχθηκαν τότε ο διχασμός των Ελλήνων σε μοναρχικούς και αντιμοναρχικούς, δημοκρατικούς και βασιλικούς Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς ο διχασμός παρέμεινε, ρίζωσε και δηλητηρίασε την χώρα σε υπερβολικό βαθμό.
Δεν μπορέσαμε ποτέ να γίνουμε αντίπαλοι παρά μας άρεσε να είμαστε εχθροί.
Τίποτε δεν φαινόταν να μας ενώνει, όλα μας χώριζαν ή νομίζαμε ότι μας χώριζαν ή τα κάναμε να μας χωρίζουν.
Αίμα και ωμή βία ήταν τα πολιτικά μας επιχειρήματα και στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία εμείς ζούσαμε πολιτικοί μετανάστες.
Υπό το πρίσμα του Διχασμού και της διαίρεσης οι Έλληνες έχασαν τα καλυτέρα και δημιουργικότερα χρόνια.
Κάθε φορά που φτάναμε στην πηγή αυτή στέρευε και νερό δεν πίναμε.
Νερό θολό και λασπωμένο στην χώρα της ομορφιάς και του μεγαλείου.
Ο πρόσφατος θάνατος του πρώην βασιλέα της Ελλάδος έδειξε πως η φωτιά ακόμα δεν έχει σβήσει και σιγοκαίει, έτοιμη στην πρώτη ευκαιρία να φουντώσει ξανά και να μας κατακάψει, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά.
Οι μνήμες ξύπνησαν, τα πάθη φούντωσαν και οι σκέψεις οργίασαν πάνω από το φέρετρο ενός ανθρώπου που υπηρέτησε έναν θεσμό, μάλλον χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Η σκιά του πρώην βασιλέα έπεσε βαριά όπως και η αυλαία της ζωής του.
Μπορεί να μην έγινε ποτέ ιδιαίτερα αγαπητός ή αποδεχτός μα με τον θάνατο του οι Έλληνες πιάσανε πάλι τις άκρες και τις πολεμίστρες , χωρίς κανέναν ιδιαίτερο και σοβαρό λόγο πια.
Σίγουρα το παλάτι ήταν πάντα μακριά από τα προβλήματα του λαού μα το πιο σημαντικό ήταν πως οι βασιλείς στην Ελλάδα δεν έκαναν κάτι σημαντικό για να το αλλάξουν αυτό.
Θέλανε να κυβερνούν την χώρα και όχι να βασιλεύουν σε αυτήν.
Βέβαια μόνο οι Έλληνες θα μπορούσανε να φτιάξουν μια τόσο αντιφατική ορολογία όπως η ‘’βασιλευομένη δημοκρατία’’.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετικές είναι αυτές οι δυο λέξεις μα εμείς προσπαθήσαμε, προφανώς ανεπιτυχώς, να τις ενώσουμε και να τους δώσουμε υπόσταση…. Αδιανόητο!!!
Ακόμα δεν μάθαμε να σεβόμαστε τους νεκρούς και να αφήνουμε λίγο χρόνο στα πράγματα.
Πάντα εν θερμό οι Έλληνες να κρίνουν και να κατακρίνουν, να βρίσουν και να δοξάσουν, από πείσμα και υστεροβουλία, από γινάτι που βγάζει μάτι.
Χρέος όλων όσων ασχολούνται με τα κοινά, με τον όποιον τρόπο, είναι να μην ρίχνουν λαδί στην φωτιά που σιγοκαίει σε αυτή την πολύπαθη χώρα.
Χρέος μας είναι να μην κρίνουμε το χθες με τους όρους του σήμερα και το σήμερα με τους όρους του χθες.
Χρέος μας είναι να κλείσουν όλες οι πληγές του χθες.
Χρέος μας είναι να φροντίσουμε το σήμερα και να σκιαγραφήσουμε το αύριο.
Χρέος μας είναι να μάθουμε να μιλάμε χωρίς να βριζόμαστε.
Είπαμε είμαστε αντίπαλοι και όχι εχθροί.
Αυτή η χώρα είναι χώρα ηρώων και βαριάς ιστορίας και δεν μας πρέπει τέτοια αυτοκαταστροφική μανία.
Αυτά που μας ενώνουν, σίγουρα είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν και όσοι δεν πιστεύουν σε αυτό προσφέρουν κακή υπηρεσία στον τόπο.
Η διαίρεση δεν είναι αυτή που μας αξίζει… πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό.
Ας αφήσουμε την ιστορία και τους ιστορικούς να κάνουν την δουλειά τους και επιτέλους ας καταλάβουμε ότι από τον εθνικό διχασμό και τον εθνικό παροξυσμό … προτιμότερη είναι η εθνική συμφιλίωση.
*** Ο Θόδωρος Μάρκου είναι Δημοσιογράφος με σπουδές στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο Τμήμα Ιστορίας – Ελληνικού Πολιτισμού
