Το φετινό All Star Game δεν έμοιαζε σε τίποτα απ’ όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Οι παίκτες μαζεύτηκαν, αφού πρώτα γκρίνιαξαν, έπαιξαν μόνο τον αγώνα τους μεταξύ συγγενών και φίλων στην κυριολεξία και αποχώρησαν, για να επιστρέψουν στην ρουτίνα τους.
Σε ακόμα μια περίπτωση τίποτα δεν έμοιαζε σε όσα ξέραμε. Ήταν πριν από μερικές ημέρες, όταν εδώ στο gazzetta.gr καταγράψαμε πόσο διαφορετική είναι η ατμόσφαιρα, χωρίς την παρουσία του κόσμου στον αθλητισμό εν γένει. Η απουσία του κοινού, αλλά και όχι μόνο, ακόμα και των δημοσιογράφων και ανθρώπων που βοηθούν με σόσιαλ μίντια ή από τον χώρο του θεάματος, αμέσως έδιναν έναν άλλον αέρα, σε ό,τι γίνονταν. Τίποτα δεν μοιάζει με θέαμα που γίνεται για τον κόσμο και για να διασκεδάσουν άπαντες.
Πλέον, έχουμε καταλάβει πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν μπορούν να είναι έτσι όπως τα είχαμε μάθει και τα νέα δεδομένα είναι αρκετές φορές που μοιάζουν αδύνατον να προσαρμοστούμε. Στο All Star Game, μετά από καιρό, είδαμε τους παίκτες κάπως να χαμογελάνε περισσότερο, να διασκεδάζουν, να λένε μερικές κουβέντες πιο ανέμελες, αλλά και αυτό καμία σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει.
Τα αστεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στον Γιόκιτς ξεχώρισαν, όλοι είχαν κάπως καλύτερη διάθεση, μέσα στο παρκέ, αλλά μέχρι εκεί. Ο ΛεΜπρον αρκέστηκε σε ελάχιστα πράγματα και δηλώσεις και μόνο ο Γιάννης, που ήταν και MVP έδειξε να το χαίρεται λίγο παραπάνω. Το φετινό ΝΒΑ δεν μοιάζει σε τίποτα με το θέαμα που είχε σκοπό να διασκεδάσει τον κόσμο, οι παίκτες περνούν δύσκολα και αυτό βγαίνει και στις δηλώσεις τους πλέον.
ΠΑΙΚΤΕΣ ΘΡΗΝΟΥΝ, ΠΑΙΚΤΕΣ ΝΟΣΟΥΝ, ΠΑΙΚΤΕΣ ΔΕΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ
Ο ΛεΜπρον μόλις ανακοινώθηκε ότι θα είναι και πάλι αρχηγός στο φετινό All Star Game, αφού βγήκε πρώτος σε ψήφους, έκανε την παρακάτω δήλωση.
«Δεν έχω καθόλου ενέργεια και ενθουσιασμό για το φετινό All Star. Θα είμαι σωματικά, όχι ψυχικά». Είναι σαφές ότι οι παίκτες, ειδικά εκείνοι που πήγαν στην «φούσκα» του Ορλάντο και ξεκουράστηκαν ελάχιστα, πριν την έναρξη αυτής της σεζόν, έχουν έλλειψη ενέργειας ψυχολογικής και σωματικής.
Τον ΛεΜπρον ακολούθησε και ο MVP της λίγκας, Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος και εκείνος σχολίασε αρνητικά το φετινό All Star Game. «Πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε τον μεγάλο. Ο μεγάλος είπε ότι δεν έχει ενθουσιασμό και ενέργεια για το All Star Game και εγώ σκέφτομαι το ίδιο. Θέλω να δω την οικογένεια μου».
Οι παίκτες δεν έχουν καμία όρεξη να κάνουν τίποτα. Πολλές φορές άπαντες νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ένα προϊόν, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όπως όλος ο πλανήτης βιώνουν και εκείνοι μια πολύ δύσκολη κατάσταση και πρέπει να τα αφήνουν όλα στην άκρη και να βγαίνουν στο παρκέ να παίζουν μπάσκετ.
Τα τεστ είναι ασταμάτητα, η ευθύνη τεράστια, απαγορεύεται να ακουμπήσουν τους συναθλητές τους, ταξιδεύουν σαν φυλακισμένοι, περνάνε σκληρές καραντίνες μακριά από τα σπίτια τους, ενώ μπορεί να βγουν να παίξουν και ξαφνικά να τους ανακοινωθεί ότι μπαίνουν σε καραντίνα, σε μια πολιτεία, που δεν έχει καμία σχέση με το σπίτι τους.
Και δεν είναι μόνο οι κανόνες. Πάρα πολλοί παίκτες έχουν νοσήσει και επιστρέφουν στην δράση, μη μπορώντας να ανταποκριθούν. Ο Τέιτουμ είναι μόνο ένα παράδειγμα, που βγήκε και παραδέχτηκε ότι έναν μήνα μετά τον κορονοϊό παίζει και δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Μεγάλο είναι το ποσοστό παικτών που είδαν μέλη της οικογένειας τους να χάνονται στην πανδημία και πάλι βγαίνουν στο παρκέ να αγωνιστούν, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Οι παίκτες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ό,τι τους ζητηθεί, αφού είναι μέλη μιας τεράστιας βιομηχανίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περνάνε δύσκολα και αυτό βγαίνει στο παρκέ.
Ελάχιστοι διασκεδάζουν, ελάχιστοι δείχνουν να χαίρονται το παιχνίδι. Βγαίνουν, παίζουν, μπαίνουν στο αεροπλάνο, πάνε στον επόμενο προορισμό. Και όλο αυτό, αφού το καλοκαίρι το πέρασαν μέσα στην «φούσκα». Οι ομάδες των playoffs, έμειναν μήνες κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο, μακριά απ’ όλους, με μοναδικό στόχο να τελειώσει η περσινή σεζόν. Οι παίκτες αντιμετωπίζουν πάρα πολλές δυσκολίες και αυτό έχει αλλοιώσει το ίδιο το άθλημα.
Ο «μαγικός» κόσμος έχει αρχίσει να ξεθωριάσει και πως να γινόταν αλλιώς. Το ότι οι παίκτες είναι πλούσιοι και δεν τους λείπουν τα χρήματα, δεν τους κάνει να μην αισθάνονται ότι αισθάνεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Υπάρχει πίεση, κούραση, στεναχώρια και αυτό το βλέπουμε κάθε βράδυ στο παρκέ.
ΤΑΟΥΝΣ ΚΑΙ ΛΙΛΑΡΝΤ ΑΠΛΑ ΤΟ ΕΙΠΑΝ…
Στις 13 Απριλίου ο Καρλ Άντονι Τάουνς «έχασε» την μητέρα του και άλλους 6 συγγενείς του από κορονοϊό. Από τότε θρηνεί και δεν είναι ο ίδιος. Η επιστροφή του στο παρκέ ήταν δύσκολη, τραυματίστηκε ξανά, νόσησε και ο ίδιος από κορονοϊό και τώρα παίζει μπάσκετ, σε μια ομάδα που τα πηγαίνει χάλια.
«Έχω δει πολλά φέρετρα τους τελευταίους επτά μήνες. Έχω πολλούς ανθρώπους στην οικογένεια μου, που κόλλησαν. Ψάχνω απαντήσεις και προσπαθώ να βρω πως θα τους κρατήσω υγιείς. Είναι ευθύνη μου να ενημερώσω την οικογένεια μου και να κάνω ότι χρειάζεται, για να τους κρατήσω ζωντανούς. Πάντα με έκανε να χαμογελάω, όταν την έβλεπα στις κερκίδες, να διασκεδάζει βλέποντας με να παίζω. Θα είναι δύσκολο να παίξω. Θα είναι δύσκολο να πω ότι αυτό θα είναι θεραπεία. Δεν νομίζω ότι το μπάσκετ θα είναι ποτέ θεραπεία για εμένα. Αλλά μου δίνει την ευκαιρία να ζήσω ξανά μερικές καλές αναμνήσεις».
Η εικόνα του Τάουνς στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, δείχνει ξεκάθαρο ότι ο παίκτης δίνει μια τεράστια μάχη με τα συναισθήματα του. Στις 13 Δεκεμβρίου κλήθηκε να επιστρέψει στο παρκέ και να βγει μπροστά για την ομάδα του, αλλά μερικά πράγματα δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δεν κατάφερε ποτέ να σηκωθεί από την καρέκλα του, κατά την παρουσίαση της ομάδας του, ξέσπασε σε κλάματα, με τους συμπαίκτες του να είναι εκεί δίπλα του, για να τον αγκαλιάσουν. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η εικόνα μιλάει από μόνη της, για το τι αντιμετωπίζει ο Τάουνς μπαίνοντας στο παρκέ να παίξει μπάσκετ.
Wolves players circled around KAT to comfort him during intros last night.
The big man lost his mother and seven other family members this year to COVID-19.
Prayers up for KAT
(via @TheNoujFOX9)pic.twitter.com/tQ0ug5haN1
— Bleacher Report (@BleacherReport) December 13, 2020
«Ξέρετε κάτι; Δεν αναγνωρίζω καν τα παιχνίδια που έπαιξα τα προηγούμενα χρόνια και πώς ένιωσα τότε. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε τα θυμάμαι, ούτε με ενδιαφέρουν Μπορώ να καταλάβω μόνο τι συνέβη από τις 13 Απριλίου και έπειτα. Μπορεί να με βλέπετε να χαμογελώ, αλλά αυτός ο Καρλ που ξέρατε πέθανε στις 13 Απριλίου. Δεν θα ξαναγυρίσει, δεν τον θυμάμαι. Έχω φυσική παρουσία, αλλά η ψυχή μου πέθανε πριν από πολύ καιρό.
Είμαι τυχερός που έχω τα παιδιά μου και τα ανίψια μου που με περιμένουν στο σπίτι. Και την αδελφή μου που πάντα ήταν η αγαπημένη της μητέρας μου και ας λέει ότι ήμουν εγώ. Θέλω πολύ να απαντήσω σε ερωτήσεις σας για το παρελθόν, αλλά μιλάτε για πριν τις 13 Απριλίου. Και αυτόν τον τύπο δεν τον ξέρω, δεν τον θυμάμαι καθόλου».
Ο Τάουνς δυσκολεύεται ψυχολογικά. Βγαίνει, παίζει μπάσκετ, αλλά δεν έχει σημασία και το παραδέχεται και ο ίδιος. Κάτι αντίστοιχο είπε και ο Λίλαρντ πριν από μερικές ημέρες. Τους τελευταίους 18 μήνες, ο γκαρντ των Μπλέιζερς έχει χάσει 6 συγγενείς του. Το 2020 ανακάλυψε το πτώμα του 35χρονου ξάδερφου του και προσωπικού του σεφ. Έχασε μία θεία του από καρκίνο. Ένας φίλος «έφυγε» χτυπημένος από την co-19. Και μόλις το έτος άλλαξε, ένας άλλος ξάδερφός του πυροβολήθηκε στο Δυτικό Όκλαντ.
Το τελευταίο χτύπημα ήρθε πριν από μερικές ημέρες. Ήταν διπλό. Ένας ακόμη ξάδερφος και ένας αδερφικός του φίλος έχασαν τη ζωή τους σε περιστατικό με πυροβολισμούς. «Θα μπορούσα να είμαι 45, έχω δει τόσα πολλά στη ζωή μου», είπε ο Λίλαρντ στο Athletic.
«Είναι ένας δύσκολος ενάμισι χρόνος για την οικογένειά μου. Ο κόσμος δεν έχει ιδέα. Τι μετράει περισσότερο στη ζωή σου; Όταν το συνειδητοποιείς και καταλαβαίνεις τι τραβάει η οικογένειά σου… Είναι μία ψυχολογική μάχη να πείσεις τον εαυτό σου να θεωρήσει ότι ένα παιχνίδι είναι το σημαντικότερο πράγμα αυτή τη στιγμή», εξήγησε ο Λίλαρντ.
Δεν σταματάει να παίζει. Και να δίνει νίκες. «Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει το τραύμα και τι σημαίνει να έχεις κάποιον δικό σου πεσμένο στο πάτωμα. Ακόμη δεν το έχω χωνέψει. Είναι μία μάχη για εμένα».
Οι παίκτες είναι στο παρκέ και δίνουν πολλές «μάχες». Έχουν μιλήσει πολλοί για την ψυχολογική πίεση που δέχονται και για όσα βιώνουν. Η κατάσταση πλέον είναι αφόρητη. Η πανδημία χτυπά τους ίδιους, συγγενείς τους και το πρόγραμμα είναι τόσο γεμάτο, που ούτε προλαβαίνουν να σκεφτούν τι γίνεται.
Βγαίνουν στο παρκέ, αγωνίζονται για κόσμο ο οποίος δεν υπάρχει και το ΝΒΑ δεν έχει καμία σχέση με την χαρά που είχα μάθει να μοιράζει. Δεν έχουμε χορό, δεν έχουμε χαβαλέ, δεν έχουμε διασκέδαση, δεν έχουμε το μπάσκετ έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Οι παίκτες είναι πιεσμένοι και αυτό φαίνεται σε όλες τις συνθήκες.
Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη και στο μπάσκετ, αυτό γίνεται σαφές και ο πιο δυνατός, όπως γίνεται παντού, θα φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής.
