Ναι, στόλιζαν μία μια τις βλεφαρίδες τους με «χάντρες», όχι όμως σαν αυτές που θα έβλεπες σε ένα κολιέ. Διάβασε την ενδιαφέρουσα ιστορία του Eyelash Beading, του πρώτου trend στο μακιγιάζ που δεν ήταν καθόλου ασφαλές.
«Μα πώς μπορεί η αδύναμη τρίχα μίας βλεφαρίδας να στηρίξει μία ολόκληρη χάντρα;» θα αναρωτιέσαι. Είναι πολύ εύλογη αυτή η απορία, γι’ αυτό στο lead αυτού του κειμένου μίλησα για «χάντρες» (σε εισαγωγικά) που δεν μοιάζουν με τις χάντρες που θα έβλεπες σε ένα κολιέ. Αυτές οι χάντρες ήταν φτιαγμένες από το υλικό με το οποίο έβαφαν οι γυναίκες τις βλεφαρίδες τους, το οποίο –επίσης- δεν θυμίζει σε τίποτα τη μάσκαρα που χρησιμοποιούμε σήμερα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και θα τα καταλάβεις όλα.
Από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, το θεατρικό μακιγιάζ είχε αρχίσει να ανθίζει. Παράλληλα με αυτή την άνθιση, ξεκίνησαν να εμφανίζονται και τα trends της εποχής. Η μόδα, ήθελε τις βλεφαρίδες κατάμαυρες, το βλέμμα μελαγχολικό και γεμάτο νόημα, και αν είχες φυσικές, μεγάλες βλεφαρίδες, το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να τις τονίσεις με ένα από τα ειδικά προϊόντα του θεατρικού μακιγιάζ. Αυτά τα προϊόντα λέγονταν greasepaints και ήταν πούδρες με χρωστικές, αναμειγμένες με κάποια λιπαρή ουσία.
Διαφήμηση για Greasepaints της εταιρίας Bourjois από το 1898. Ναι, της ίδιας εταιράις bourjois που αγαπάς και σήμερα.
Αν δεν είχες μακριές, πυκνές βλεφαρίδες, υπήρχε η –αμφιλεγόμενη ακόμα- option των ψεύτικων βλεφαρίδων αλλά ήταν πολύ ακριβή. Η τρίτη option ήταν το eyelash beading. Για το eyelash beading, είχε δημιουργηθεί ένα ειδικό προϊόν γιατί, όπως ανέφερα και νωρίτερα, δεν είχε να κάνει με πραγματικές χάντρες, όμως οι γυναίκες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν απλά greasepaints.
Τι είναι το eyelash beading;
Το eyelash beading ωστόσο δεν ήταν μία απλή διαδικασία, απαιτούσε πολύ σταθερό χέρι και πολλή εξάσκηση για να αποφέρει ένα καλό αποτέλεσμα. Οι γυναίκες έλιωναν το προϊόν μακιγιάζ, και στη συνέχεια έβαφαν κάθε βλεφαρίδα ξεχωριστά με ένα ειδικό εργαλείο, αφήνοντας μία χάντρα από προϊόν στην άκρη της. Φυσικά υπήρχαν ολόκληρα σετ που μπορούσαν να αγοράσουν οι γυναίκες, ωστόσο δεν ήταν απαραίτητο. Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ένα κερί, ένα κουτάλι και ένα σπιρτόξυλο.
Ειδικό προϊόν για eyelash beading του Max Factor. Ναι, του γνωστού.
Το eyelash beading λοιπόν, ήταν μία πιο οικονομική εναλλακτική, ιδιαίτερα δημοφιλής στις χορεύτριες και τις performers, οι οποίες, γενικά, δεν αμείβονταν καλά. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν το έκαναν και οι κυρίες της καλής κοινωνίας ή και οι μεγάλες σταρ. Η πρακτική βλέπεις, παρέμεινε δημοφιλής ακόμα και μετά τις ψεύτικες βλεφαρίδες, και έφτασε στην κορύφωσή της με την έλευση του κινηματογράφου.
Η Ethel Sands, αρθρογράφος του περιοδικού «Picture-Play» περιέγραψε σε άρθρο της πώς ακριβώς κάνει το eyelash beading η Viola Dana, μία από τις σταρ της μεγάλης οθόνης το 1922:
H Viola Dana
