Η μεγάλη διαχωριστική γραμμή, τώρα πια, ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά είναι η οικονομία. Και λέω τώρα πια γιατί κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τα χρόνια πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2009. Θυμίζω ότι ο Σημίτης του ΠαΣοΚ και ο Ζοσπέν στη Γαλλία ήταν οι πρωταθλητές των ιδιωτικοποιήσεων, ενώ τόσο η Θάτσερ όσο και ο Μπλερ στην Αγγλία ήταν οι κύριοι εκφραστές της αποσάθρωσης των εργασιακών σχέσεων εντός της ΕΕ.
Η Δεξιά παντού επιμένει στο ίδιο μοντέλο σαν να μη χρεοκόπησε τα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης: μειώσεις φόρων που υποτίθεται θα οδηγήσουν σε αυξημένες επενδύσεις, ανάπτυξη και ευρύτερη κοινωνική ευημερία κάποτε στο μέλλον, ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται. Αφενός, γιατί το μοντέλο οδηγεί άμεσα σε ανισότητες, αφετέρου, γιατί στην πρώτη δημοσιονομική αναταραχή η αντίδραση των δεξιών κυβερνήσεων είναι, παντού και πάντα, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Αποτελεί ένα μονότονο σίριαλ με ελάχιστες παραλλαγές.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
