Πριν από λίγες μέρες διέρρευσε μία έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για τη Βόρεια Κορέα. Σύμφωνα με την έκθεση, που επικαλείται στοιχεία της CIA, το οπλοστάσιο της χώρας έχει εμπλουτιστεί με βιολογικά όπλα υψηλής τεχνολογίας. Δεν χρειάζεται να έρθει ο Κιμ και να σου ρίξει μια βόμβα με μικρόβια. Αρκούν μερικοί ψεκασμοί με σπρέι, ενσωματωμένο σε στιλό, στο κέντρο μίας πολυσύχναστης πόλης. Τα υπόλοιπα θα τα τακτοποιήσει η φύση.
Υπάρχει και μία παλαιότερη ρωσική έκθεση, σύμφωνα με την οποία η Βόρεια Κορέα μπορεί να στείλει στην ανθρωπότητα χολέρα, ευλογιά και πανούκλα. Λέτε να το κάνει; Γιατί όχι; Αν ένα πρωί ο Κιμ αποφασίσει ότι η ζωή δεν έχει πλέον νόημα, είναι πολύ πιθανό μέχρι το βράδυ να φτερνίζονται στο Μανχάταν.
Γιατί σας τα λέω αυτά; Μα, για να μοιραστώ το εξής συμπέρασμα. Οι τύχες του κόσμου και κατά συνέπεια οι ζωές μας ακουμπούν ένα μεγάλο μέρος της επιφάνειάς τους πάνω σε οριακές καταστάσεις και εμφανώς διαταραγμένους ανθρώπους. Και αν σας φαίνεται απίθανο να αρρωστήσετε από βορειοκορεατική βουβωνική πανώλη, σκεφτείτε ποιοι άλλοι, εκτός από τον Κιμ, χτυπούν ρυθμικά τα δάχτυλα γύρω από κόκκινα κουμπιά. Είναι οι μουλάδες στο Ιράν, ο ψυχοπαθητικός Νετανιάχου, ο Πούτιν και λίαν συντόμως ο Τραμπ, συν κάτι Κινέζοι που δεν ξέρεις ούτε το όνομά τους.
Ακόμα και αν δεν σου στείλουν ραδιενέργεια ή χολέρα, θα βρεις το μήνυμά τους στις τιμές του βενζινάδικου. Υποτίθεται ότι ο κόσμος έχει γίνει πιο πολύπλοκος, ένα κουβάρι από πολλές διαφορετικές κλωστές που μπλέκονται μεταξύ τους και δεν σου επιτρέπουν να πιαστείς από μια άκρη. Ομως τελικά, ο ίδιος κόσμος, αυτός ο πολύπλοκος και μπλεγμένος, σου θυμίζει ότι πάντα θα είναι μια χούφτα άνθρωποι που, με τις αποφάσεις τους, όσο λογικές ή ακραίες και αν είναι, θα ρυθμίζουν τις τύχες του.
Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης μιλά για τον σταυρό που σχηματίστηκε στην κολυμβήθρα δεν το κάνει για να προσεγγίσει το συντηρητικό, θρήσκο ακροατήριο. Του ξεφεύγει, το λέει αυθορμήτως. Το κοντέρ του ναρκισσισμού φτάνει στα κόκκινα
Και σκέφτομαι που λέτε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πώς θα ήταν να είχαμε έναν τύπο σαν τον Στέφανο Κασσελάκη στην κορυφή του κόσμου με το δάχτυλο δίπλα σε επικίνδυνα κουμπιά. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι ότι θα πάταγε το κόκκινο. Ομως είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου να στέκεται στην άκρη του μπαλκονιού, φορώντας ένα από τα κοστούμια του μακαρίτη του Μάικλ Τζάκσον, αυτά τα με τα σιρίτια.
Να ανοίγει τα χέρια σε μια τεράστια αγκαλιά προς τον λαό του και τον κόσμο που του ανήκει. Και να εκστομίζει μία μπαρούφα από εδώ ως τον ουρανό. Ναι, θα μπορούσε να συμβεί. Εύκολα. Απλώς η μοίρα τού έπαιξε το άσχημο παιχνίδι και τον έριξε εδώ. Αν είχε γεννηθεί κάπου αλλού, τώρα θα διατηρούσε βλέψεις παγκόσμιου ηγέτη. Ο εκλεκτός που εμφανίστηκε ένα φθινόπωρο για να φέρει την αιώνια άνοιξη.
Συνήθως ακούμε μόνο αυτά που λένε οι πολιτικοί αρχηγοί. Δεν προσπαθούμε να πιάσουμε τα μηνύματα που έρχονται από το βάθος του ψυχισμού τους. Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης μιλά για τον σταυρό που σχηματίστηκε στην κολυμβήθρα δεν το κάνει για να προσεγγίσει το συντηρητικό, θρήσκο ακροατήριο. Του ξεφεύγει, το λέει αυθορμήτως.
Το κοντέρ του ναρκισσισμού φτάνει στα κόκκινα, ο άνδρας πνίγεται μέσα στη θάλασσα του αυτοθαυμασμού. Και είναι απόλυτα ειλικρινής. Δείτε το και αλλιώς. Δεν ξεκινάς ένα καλοκαίρι για να εμφανιστείς από το πουθενά, να διεκδικήσεις ένα κόμμα, δηλώνοντας ότι σε λίγο καιρό θα είσαι πρωθυπουργός. Ο Κασσελάκης δεν το δοκίμασε, απλώς. Πιστεύει ότι είναι γεννημένος, ταγμένος για κάτι τέτοιο, με πλήθος σημαδιών που το επιβεβαιώνουν. Αύριο μπορεί να αποκαλύψει το στήθος του και να μας δείξει μία κρεατοελιά στο σχήμα της Ελλάδας.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι το χάχανο θεωρείται φυσιολογική και πρέπουσα αντίδραση μπροστά σε κάτι τέτοιο. Οχι από όλους. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί που είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν έναν πολιτικό Μεσσία όχι επειδή πιστεύουν στον λόγο του, αλλά επειδή δεν πιστεύουν απολύτως τίποτα. Και όσοι πιστεύουν ότι ο Κασσελάκης θα πνιγεί στα γέλια και στην ανυποληψία, καλό είναι να επιστρέψουν για λίγο στον 20ό αιώνα, να πάρουν τη σκέψη τους και να τη μεταφέρουν στους καιρούς μας. Δεν είναι μόνος ο Κασσελάκης. Εχει ήδη πίσω του έναν λαό που προκρίνει τον Δημήτρη Παπανώτα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
