Με ανακουφίζει το γεγονός ότι η Ευρώπη ανησυχεί για το ενδεχόμενο μεγάλης ανόδου της Ακροδεξιάς στις επικείμενες ευρωεκλογές, γιατί αυτό τουλάχιστον δείχνει μια στοιχειώδη επίγνωση της κατάστασης, που δεν ήταν πάντα δεδομένη. Η ανησυχία αποτυπώνεται καθημερινά στα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις του ευρωπαϊκού Τύπου.
Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την έρευνα που έτρεξε το «Politico» με συμμετοχή μελών του απερχόμενου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, αυτό που τους κρατά «ξάγρυπνους» τα βράδια είναι η μετατόπιση της Ευρώπης προς τα δεξιά άκρα αλλά και η άνοδος του λαϊκισμού. H αλήθεια δε είναι ότι η Ακροδεξιά δεν ανησυχεί εξίσου όλες τις ευρωομάδες, καθώς εμφανίστηκε ως πρώτη αναφορά στους S+D (Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών), ενώ τα μέλη του EPP έχουν προκρίνει τον πόλεμο και την ασφάλεια.
Σε κάθε περίπτωση, η ανησυχία δεν αρκεί. Χρειάζονται και ενέργειες και προτάσεις για να περιορίσουν την άνοδο, κι αυτές δεν υπάρχουν. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι μια σημαντική καταγραφή της Ακροδεξιάς θα επηρεάσει τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών. Σε αρκετές χώρες τα ακροδεξιά σχήματα διεκδικούν με αξιώσεις (τουλάχιστον) τη δεύτερη θέση, κι αν αυτό το καταφέρουν τότε θα μπορούν να επηρεάσουν αποφάσεις που θα αφορούν τα δικαιώματα(ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, γυναίκες, πρόσφυγες–μετανάστες).
Εδώ πάλι δεν ανησυχούμε. Ζούμε τη δική μας μακαριότητα. Πείσαμε τους εαυτούς μας, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε, ότι αφού δεν υπάρχει Χρυσή Αυγή, ξεμπερδέψαμε με την Ακροδεξιά, με τους νεοναζί. Ομως τα γεγονότα στη Βουλή μέσα στην εβδομάδα δείχνουν ξεκάθαρα ότι το πνεύμα της Χρυσής Αυγής είναι alive and kicking που λένε και στο χωριό μου. Η κουλτούρα της βίας, όπως αυτή επιχειρήθηκε να κανονικοποιηθεί και μέσω της Χρυσής Αυγής, ενισχύεται. Θυμάστε φαντάζομαι τα περί «σοβαρής Χρυσής Αυγής»… Ο δε Κασιδιάρης παίζει και εμπαίζει αλλάζοντας οχήματα στα οποία προσφέρει απλόχερα «τα καύσιμά» του, την «κηροζίνη» του, ακόμη και μέσα από τις φυλακές…
Τώρα και με μεγάλη καθυστέρηση ο Αρειος Πάγος κατάλαβε αυτό που ήταν πασίδηλο από το πρώτο λεπτό, ότι δηλαδή ο Κασιδιάρης από τις φυλακές ήταν ο πραγματικός αρχηγός και ιδεολογικός καθοδηγητής των «Σπαρτιατών». Για να δούμε την επόμενη σκηνή αυτού του έργου, αν δηλαδή ο Κασιδιάρης θα γελάει για μια ακόμη φορά από το κελί του καθοδηγώντας ένα άλλο κόμμα το οποίο έχει ήδη πάρει το πράσινο φως για συμμετοχή στις ευρωεκλογές.
Συμπέρασμα; Με την Ακροδεξιά δεν τελειώσαμε. Και η λύση ασφαλώς δεν είναι τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να βουτήξουν στα θολά νερά τού «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια».
