Ο Βασίλης Καρράς , ο απόλυτος εκφραστής του λαϊκού πόνου – ο «Άρχοντας της καψούρας» -όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, δεν είναι πια ανάμεσα μας.
Όμως αυτή η φωνή που έκανε το πανελλήνιο να αγαπήσει το λαϊκό τραγούδι και να ταυτιστεί μαζί του δεν περιορίστηκε ποτέ. Δεν έβαλε ταμπέλα στην τέχνη του. Όταν μάλιστα ο ορισμός αυτής, είναι η γνησιότητα και η ελευθερία στην έκφραση.
Το αντίθετο μάλιστα ίσως κατάφερε με τον ξεχωριστό δικό του τρόπο να γεφυρώσει τους δύο -κατα τα άλλα- «διαφορετικούς κόσμους», αυτόν του έντεχνου/ροκ και του λαϊκού τραγουδιού.
Ο «Έντεχνος» Βασίλης Καρράς
Ήταν Δεκέμβρης του 1991 όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ Λέγε Ότι Θες, με τις πωλήσεις να ξεπερνούν τα 100.000 αντίτυπα. Ακολουθεί τον Δεν Πάω Πουθενά με αντίστοιχη διαδρομή. Το Οκτώβρη του 1993 το Πως Τολμάς ξεπερνά το φράγμα των 100 χιλιάδων. Ο τραγουδιστής από πρώτη φίρμα της άνω από την Λάρισα επικράτειας χρίζεται πρώτο όνομα πανελλαδικής εμβέλειας. Λίγο νωρίτερα τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς ο Καρράς πείθεται να συμμετάσχει στον δίσκο του συγκροτήματος Πυξ Λαξ Ο Ήλιος Του Χειμώνα Με Μελαγχολεί.
Το Σεπτέμβρη του 2004 ο Καρράς θα δώσει το παρών στις συναυλίες των Πυξ Λαξ στο Λυκαβηττό. Τραγουδώντας το Άστη να λέει ξεσήκωσε το πλήθος που τον αποθέωσε. Όμως οι γέφυρες που επιχείρησε να στήσει στη νέα χιλιετία με τις σύγχρονες τάσεις των καιρών δεν βρήκαν ανταπόκριση. Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει «Και πριν από λίγα χρόνια έκανα μια συνεργασία με τις Δυτικές Συνοικίες και άλλα νέα παιδιά από τη μοντέρνα σκηνή, αλλά δεν μου κάτσανε όπως περίμενα»
Μετά το άλμπουμ Όπως Παλιά (με τα «μαλαματένια» Πριγκιπέσσα και Τσιγάρο Ατέλειωτο αλλά και τα «ορφικά» Κάτι μου κρύβεις και Φωτοβολίδα) που σημείωσε πλατιά επιτυχία, συνέχισε αναλόγως με την τελευταία του εργασία Στα Είπα Όλα.
Ενδιαμέσως είχε παρουσιάσει το άλμπουμ Αχ! Μοναξιά με νέα τραγούδια αλλά και το Στάγδην Βραδέως του Ορφέα Περίδη. Στο Στα Είπα Όλα «ζυγιάζει» την κατάσταση με καινούργια κομμάτια και επανεκτελέσεις συν το ντουέτο του με τους Αλχημιστές, Λόγια φιλικά.
Ο Καρράς, έχοντας βρει την θέση του στην δισκογραφία και στην διασκέδαση, επανέφερε δυναμικά αξιοσημείωτες καταθέσεις, προσδίδοντας τους οικουμενική ματιά χωρίς να αλλοιώνει τη σύστασή τους, περνώντας τες ακόμα και σε ακροατές που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξη τους.
Στο Στα Είπα Όλα, απ’ το Χαράτσι του Νίκου Παπάζογλου και του Τάκη Σιμώτα και το Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω του Γιάννη Νικολάου έως την Παράξενη βροχή (Σώμα υποταγής) του Αλέκου Χαραλαμπίδη και του Φίλιππου Γράψα και το ομότιτλο του δίσκου των Μίλτου Πασχαλίδη και Οδυσσέα Ιωάννου αναδεικνύει την λαϊκή και φωτεινή πλευρά των τραγουδιών.
Η ερμηνεία του στο περίφημο Ερωτικό (Πιρόγα) των Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου λιγότερο απρόσμενη και δεδομένη…
Επίσης στα καινούργια του δίσκου συναντάμε το Μα τι να πω των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Γιάννη Πάριου, το Τελευταίο Τσιγάρο των Λάκη Παπαδόπουλου και Σάννυ Μπαλτζή και το μπλουζ ροκ Εγκαίνια κάνω στη ζωή των Βασίλη Δραμούσκα και Στέλιου Μαργωμένου.
«Προσπάθησα να είμαι δίπλα στις ερμηνείες, δίπλα σε αυτό που έχτισαν οι δημιουργοί και εκεί να προσθέσω τη δική μου ψυχούλα…»
Οι επιλογές και οι επιδόσεις του ερμηνευτή προκάλεσαν αναστάτωση στον τύπο αλλά και στο διαδίκτυο, θέτοντας ξανά το ζήτημα των διαφορετικών στρατοπέδων και της αισθητικής προσέγγισης των έργων. Ο ερμηνευτής με τη στάση και τις δηλώσεις του δε λογαριάριασε ποτέ στεγανά και
«Ο δίσκος Όπως Παλιά θα μπορούσε να λέγεται Τα Ζηλιάρικα .Γιατί όλα αυτά τα χρόνια τα ζήλευα αυτά τα τραγούδια. Γιατί έχουν ψυχούλα και στον στίχο και στη μελωδία. Και δε μιλάω μόνο για την Πριγκιπέσσα του Σωκράτη Μάλαμα αλλά και Το κόκκινο φουστάνι του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Κώστα Κινδύνη, το Απόψε σιωπηλοί της Βάσως Αλαγιάννη, την Φωτοβολίδα του Ορφέα Περίδη, το εξαιρετικό Έξω φυσάει και βρέχει των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης αν τα αγαπήσει πραγματικά μπορεί να τα πάρει πάνω του και να τα κάνει δικά του. Το καλό τραγούδι είναι ένα. Προσπάθησα να είμαι δίπλα στις ερμηνείες, δίπλα σε αυτό που έχτισαν οι δημιουργοί, και εκεί να προσθέσω τη δική μου ψυχούλα…»
