Για άλλη μια φορά ένα θέμα της καθημερινότητας περνά κάτω από τα κυβερνητικά radar. Και δυστυχώς αφορά χιλιάδες φοιτητές , που για άλλη μια φορά διαπιστώνουν μια εξεταστική περίοδος να παίζεται στα…ζάρια κάποιων οργανωμένων μειοψηφιών. Που πιστεύουν ότι με τις καταλήψεις διασώζουν το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, αλλά επί της ουσίας συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησαν προηγούμενοι από αυτούς. Να το απαξιώνουν με συνέπεια, ανοίγοντας τις κερκόπορτες για να πηγαίνουν τα παιδιά, είτε στο εξωτερικό, είτε στα κολλέγια, και προσεχώς στα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια.
Αυτή είναι η αλήθεια και ας υποκρίνονται κάποιοι ότι η απαξίωση οφείλεται μόνο στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές . Οι βασικοί πυλώνες απαξίωσης είναι το πανεπιστημιακό κατεστημένο (στη συντριπτική πλειοψηφία) και οι οργανωμένες μειοψηφίες που το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να κρατούν τους συνεπείς φοιτητές ομήρους, κάθε φορά που εκείνες θέλουν να κάνουν επαναστατική γυμναστική διατηρώντας τα κεκτημένα και τα προνόμιά τους.
Δυστυχώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά το ότι τοποθέτησε επίλεκτα στελέχη της στο Υπουργείο Παιδείας, Κεραμέως και Πιερρακάκη, και ενώ ανέβασε τον πήχη ψηλά, είναι έτοιμη να περάσει κάτω από αυτόν. Οι πρυτανικές αρχές παρ όλο που ο Νόμος τους δίνει το δικαίωμα παρακολουθούν ως θεατές τις καταλήψεις και η πανεπιστημιακή αστυνομία, αντί να κάνει τη δουλειά της αναζητείται εδώ και μήνες.
Μπορεί κάποιοι να ενοχλούνται αυτή είναι η πραγματικότητα. Με ευθύνη κυβέρνησης το μπάχαλο συνεχίζεται παρά τις ελπίδες ότι κάτι θα άλλαζε. Η μάλλον κάτι άλλαξε. Αυξήθηκαν οι υποψήφιοι που μένουν εκτός των σχολών δίνοντας επιχειρήματα στην αντιπολίτευση να ισχυρίζεται ότι αυτό συνέβη για να δημιουργηθούν υποψήφιοι των μη κρατικών πανεπιστημίων. Βέβαια ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη, να τον ονομάσαμε.
Όσο για τους φοιτητές που θα χάσουν την εξεταστική περίοδο καρφάκι δεν τους καίγεται. Ούτε για τα έξοδα που θα κάνουν οι δικοί τους, ή ακόμη και για αυτούς που είχαν προγραμματίσει μεταπτυχιακά ή να εργαστούν ή να πάνε στο εξωτερικό.
Για άλλη μια φορά, με άλλη κυβέρνηση η πλειοψηφία των φοιτητών θα είναι στο ίδιο έργο θεατές. Από τη μια η ανυπαρξία του κράτους να πράξει τα αυτονόητα και από την άλλη η κυριαρχία των ολίγων επί των πολλών θα συνεχίσουν να παίζουν με την τύχη του δημόσιου Πανεπιστημίου. Που και απαραίτητο είναι ικανό. Αλλά αναρωτιέμαι για πόσο ακόμη…
