Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος είναι από τους ηπιότερους και διαλλακτικότερους ιεράρχες στο θέμα του γάμου των ομοφύλων, διαφωνεί όμως επί του γλωσσικού. «Δεν μου αρέσει», εξήγησε, «να χρησιμοποιούνται λέξεις μυστηρίων της Εκκλησίας για να πούμε το ανάλογο για άλλους χώρους εκτός αυτής». Δεν θέλει, δηλαδή, να λέγεται «γάμος» αυτό που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τα ομόφυλα ζεύγη. Δεν πρωτοτυπεί ο κ. Ευγένιος. Την αντίρρησή του θα την ακούσετε από πολλούς διαφωνούντες. Ο βουλευτής Εβρου της ΝΔ Τάσος Δημοσχάκης, λ.χ., είναι ένας από εκείνους που θέτουν μετ’ επιτάσεως το γλωσσικό, επειδή, λέει, ο γάμος ως λέξη προκαλεί «συνειρμούς με τον θρησκευτικό γάμο». Για τον λόγο αυτόν ο ευλαβής βουλευτής παρακαλεί, ακριβέστερα ικετεύει, τον Πρωθυπουργό να απαλείψει τον επίμαχο όρο από το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου. Σημειωτέον, δε, ότι τον άκουγα ο ίδιος να τα λέει αυτά, από το ραδιόφωνο, με έναν τόσο ασυνήθιστο τόνο ικεσίας, ώστε αν ήταν στην τηλεόραση πιστεύω ότι θα έπεφτε στα γόνατα για να δείξει στον Πρωθυπουργό πόσο τον εκλιπαρεί.
Αξίζει να επισημάνω μάλιστα ότι ο κ. Δημοσχάκης είναι ίσως ο μόνος από τους διαφωνούντες που επικαλείται τις διεθνείς επιπτώσεις οι οποίες ενδέχεται να υπάρξουν από τη θέσπιση του γάμου των ομοφύλων στην Ελλάδα. Οπως τόνισε ο καλός βουλευτής, με τη γλαφυρότητα που χαρακτηρίζει τον προφορικό λόγο του, «η Ελλάδα ήταν διαχρονικά σημαιοφόρος! Πάντα δίδασκε, δίδασκε, δίδασκε! Ηταν στην πρωτοπορία για να κρατάει την πίστη στους κανόνες, είναι το κέντρο της Ορθοδοξίας». Επομένως, αν ακολουθήσουμε τις προεκτάσεις της λογικής του κ. Δημοσχάκη, θα υπάρξει μια διαταραχή της ισορροπίας του διεθνούς συστήματος στην περίπτωση κατά την οποία το κέντρο της Ορθοδοξίας (η Ελλάδα) συνθηκολογήσει στο ζήτημα αυτό. Προσοχή, δεν μας λέει ότι θα καταρρεύσει το σύστημα, δεν κινδυνολογεί. Προειδοποιεί, όμως, για αναταράξεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί, φέρ’ ειπείν, οι Χούθι να το πάρουν χαμπάρι ότι στην Ελλάδα αναγνωρίζεται ο γάμος των ομοφύλων και να εντείνουν τις πειρατικές επιχειρήσεις τους στην Ερυθρά Θάλασσα. Πάντως, είναι μια πρωτότυπη ιδέα εκ μέρους του κ. Δημοσχάκη και οφείλουμε να τον συγχαρούμε, παρότι δεν την ανέπτυξε εις βάθος όπως της άξιζε. Μπράβο του, όμως, γιατί είναι φανερό ότι τη σκέφτηκε μόνος του.
Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο γάμος ως λέξη ανήκει αποκλειστικά στην Εκκλησία, έχει ήδη παραχωρήσει τοις πράγμασι τη χρήση του όρου. Τώρα το θυμήθηκε ότι έχει την ιδιοκτησία της λέξης;
Είτε πάρουμε την ιερατική προσέγγιση στο ζήτημα είτε τη φαιδρή, το πρόβλημα εκείνων που δεν θέλουν τη λέξη «γάμος» είναι ότι διεκδικούν κάτι το οποίο δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να τους ανήκει. Δεν υπάρχει για κανέναν ιδιοκτησία της γλώσσας – ούτε καν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το περισσότερο που μπορούμε να πούμε για το ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας γλώσσας είναι ότι ανήκει στη γλωσσική κοινότητα που τη μιλάει, δηλαδή σε όλους· και εξελίσσεται με κανόνες και διεργασίες δικές της, που δεν υπόκεινται στην επιβολή των νόμων του κράτους. Ούτε μπορεί κανείς να έχει την αποκλειστική χρήση ορισμένων όρων επειδή αυτοί ανήκουν στην παράδοσή του. Πράγματι, ο γάμος ανήκει στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά όχι μόνο σε αυτή την παράδοση. Ούτε και μπορεί να περιχαρακώσει την έννοια μια λέξης, όσο ακριβή και αν την έχει. Αλλωστε, δεν είναι η ίδια Εκκλησία που αντέδρασε κάποτε στον πολιτικό γάμο; Σήμερα τον ανέχεται, επειδή δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο γάμος ως λέξη ανήκει αποκλειστικά στην Εκκλησία, έχει ήδη παραχωρήσει τοις πράγμασι τη χρήση του όρου. Τώρα το θυμήθηκε ότι έχει την ιδιοκτησία της λέξης;
Επίσης είναι και μια άλλη, λίαν ευαίσθητη μάλιστα, πτυχή της ιδιοκτησίας στη συγκεκριμένη, που διεκδικεί η Εκκλησία. Με τα παράγωγα της λέξης – που δεν είναι σκόπιμο να τα απαριθμήσω εδώ, έρχονται μόνα τους στον νου του καθενός μας – τι γίνεται και τι ισχύει; Αυτά σε ποιον ανήκουν; Ποιος έχει την ευθύνη της κηδεμονίας τους; Δεν προχωρώ παραπέρα, νομίζω ότι είναι προφανές ότι η απόπειρα ιδιοποιήσεως της επίμαχης λέξης ανοίγει περισσότερα θέματα από εκείνα που υποτίθεται ότι τακτοποιεί. Εχω την εντύπωση, πάντως, ότι πολλές από τις διαφωνίες που ακούμε για τον γάμο των ομοφύλων, όπως λ.χ. τα περί ιδιοκτησίας του όρου, χρησιμοποιούνται κυρίως ως προσχήματα εκ μέρους εκείνων που τα διατυπώνουν. Στην πραγματικότητα, εκείνο που τους ενοχλεί περισσότερο στην υπόθεση, το βαθύτερο κίνητρο της άρνησής τους, είναι η άποψή τους για την ομοφυλοφιλία. Ουσιαστικά, αρνούνται την αναγνώριση μιας πραγματικότητας που τους ενοχλεί βαθιά. Μπορεί και να τους φοβίζει, δεν ξέρω, δικό τους το πρόβλημα…
Ελληνικό Αστικό Τοπίο
Τα άκουσε από τα ΜΜΕ ο περιφερειάρχης Νότιου Αιγαίου Γ. Χατζημάρκος επειδή τα έβαλε με δύο αστυνομικούς που είχαν την πρωτοβουλία να κλείσουν οι ίδιοι μια επικίνδυνη τρύπα στον δρόμο κάπου στην Κω. Στην ουσία του θέματος, όμως, ο κ. Χατζημάρκος έχει δίκιο. Οι λακκούβες στον δρόμο, όπως και τα μπαλώματα, τα σαμαράκια που διασταυρώνονται μεταξύ τους, αλλά και οι σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ιδιοπροσωπίας του ελληνικού αστικού τοπίου! Επομένως, κάθε παρέμβαση ισοδυναμεί με ιεροσυλία. Να σας αποκαλύψω μάλιστα ότι, μετά τον γάμο των ομοφύλων, η επόμενη καινοτομία που θα προωθήσει η κυβέρνηση είναι η αναγνώριση από την UNESCO των ελληνικών δρόμων (με τις εκπλήξεις τους) ως μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Ο Πρωθυπουργός το αξιολογεί ως ίδιας αξίας με την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και γι’ αυτό διόρισε πρεσβευτή στην UNESCO τον πρώην βουλευτή Γιώργο Κουμουτσάκο.
