Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας θα ήθελε – αν μπορούσε – να κάνει παραστάσεις με τον Μαγιακόφσκι. Αισθάνεται, όπως λέει, ποτισμένος από μια αριστερή σκέψη
Στην σκηνή του «Παλλάς», η χορογράφος Στεφανία Σωτηροπούλου κάνει πρόβα με τους ηθοποιούς στις σκηνές χορού και ο σκηνοθέτης της «Εκατομμυριούχου» του Μπερνάντ Σω, Γιάννης Κακλέας, αποσύρεται στο φουαγιέ. Πιθανώς, να είναι και το μοναδικό διάλειμμα στη μέρα του, αφού σύντομα έχει πρεμιέρα και μιαν άλλη του σκηνοθεσία, η σαιξπηρική «Δωδέκατη νύχτα» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης – εκεί που πρωτομπήκε ως μαθητής, «19 χρονών παιδί» όπως τονίζει.
Είναι, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους πιο εργατικούς και πολυπράγμονες σκηνοθέτες της γενιάς του. Μόνο φέτος τρεις επαναλήψεις προστίθενται στις νέες σκηνοθεσίες του: Ο «Μισάνθρωπος» στο Εμπορικόν, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» στο «Γκλόρια» και «Ο επιθεωρητής» στο ΚΘΒΕ. Θα αντιδράσει, πάντως, όταν η συζήτηση έρθει στην ετικέτα του «εμπορικού» σκηνοθέτη.
«Δίνω συνεντεύξεις στην τηλεόραση και με ρωτούν για τον Σεφερλή και τον Ντάνο. Έχουμε 200 θέατρα στην πόλη και δεν έχουμε ούτε μια θεατρική εκπομπή. Καταλαβαίνετε, δηλαδή, πως εμείς, οι θεατρικοί καλλιτέχνες υπάρχουμε στην κοινωνία παράνομα, λαθραία. Υπάρχουμε σε μιαν άλλη Αθήνα, στη νυχτερινή, πολιτική, ερωτική Αθήνα και μάλλον αυτήν πρεσβεύουμε. Οπότε γι’ αυτό διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό του εμπορικού, αφού στην πραγματικότητα είμαι κλεισμένος σε ένα λαγούμι», διαμαρτύρεται.
-Ένας, αριστερών καταβολών, άνθρωπος που δεν καταπιάνεται με την τέχνη, νιώθει άστεγος;
Στη μεταβατική περίοδο που ζούμε ακόμα και ο όρος αριστερή ιδεολογία ή αριστερή καταβολή έχει χάσει το νόημα της. Μπορεί να βρεθούν άλλες λέξεις τις οποίες εγώ δεν κατέχω και οι οποίες θα μιλούν για αλληλεγγύη και κοινωνικό προσανατολισμό. Αν κανείς σήμερα θέλει να λέγεται αριστερός – εγώ δεν είμαι σίγουρος πια αν είμαι – πρέπει να οδηγείται από μαρξιστικές ιδέες. Πως να είσαι αριστερός, χωρίς να είσαι μαρξιστής; Διαφορετικά, είμαστε όλοι Αριστεροί. Μέχρι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τείνει να είναι αριστερός. Αλλά οι βαθιές επιθυμίες ενός καλλιτέχνη πηγάζουν από την διάθεση για ρήξη, επανάσταση, για αλλαγή του κόσμου. Αυτά εμείς τα έχουμε ακόμα ζωντανά μέσα μας, άσχετα αν δεν τα μαρτυράμε. Γιατί ζούμε σε μια συνθήκη τόσο καταπιεστική, βάρβαρη και απάνθρωπη που δεν μπορείς παρά να ουρλιάζεις. Εμείς, όμως, δεν βγάζουμε κραυγές, ανεβάζουμε τον Ντάριο Φο. Κι ούτε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε γενικώς αριστεροί, πρέπει πάντως να είμαστε αέναα επαναστάτες για να έχουμε το δικαίωμα να δημιουργούμε. Δεν υπηρετούμε ένα πολιτικό κόμμα, αλλά μια ουτοπία. Και η ουτοπία πρέπει να μας οδηγεί. Μόνο με αυτή την έννοια, ευσταθεί ο ισχυρισμός του «είμαι Αριστερός» – γιατί κατά τα άλλα είναι μια μα….κία».
monopoli.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
