Το αεροπλάνο απογειώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 3ης Φεβρουαρίου του 1959. Ο δυνατός άνεμος έστελνε το χιόνι οριζόντια πάνω από τον διάδρομο απογείωσης. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας ενοικίασης αεροπλάνων το παρακολούθησε καθώς έστριβε βορειοδυτικά κι έπειτα είδε το φως της ουράς να κατεβαίνει ελαφρά, πριν εξαφανιστεί τελείως.
Φοβούμενος τα χειρότερα, προσπάθησε να βρει (ανεπιτυχώς) τον πιλότο στον ασύρματο και μόλις χάραξε, πήρε ένα δευτέρο αεροπλάνο ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. Μέσα σε λίγα λεπτά εντόπισε τα συντρίμμια, μόλις 8 χιλιόμετρα βόρεια του αεροδρομίου. Δεν υπήρχαν επιζήσαντες. Ήταν η μέρα που η μουσική πέθανε…
Τρεις από τους μεγαλύτερους σταρ της αμερικανικής ροκ εν ρολ και ο πιλότος τους είχαν σκοτωθεί. Σαν σήμερα, εδώ και 65 χρόνια, ο κόσμος θρηνεί την απώλεια των Μπάντι Χόλι, Ρίτσι Βάλενς και Τζάιλς «Μπιγκ Μπόπερ» Ρίτσαρντσον. Δεν είναι τυχαίο πως ο Ντον Μακ Λιν στο τραγούδι του με τίτλο «American Pie» αναφέρει τον στίχο «η μέρα που πέθανε η μουσική» με το τραγικό αυτό συμβάν να μένει έτσι στην Ιστορία.
Το χρονικό του δυστυχήματος
Ο Μπάντι Χόλι -που τότε αποτελούσε το αντίπαλον δέος του Έλβις Πρίσλεϊ- είχε σιχαθεί τα ταξίδια μεγάλης διάρκειας στις παγωμένες μεσοδυτικές πολιτείες στην καρδιά του χειμώνα. Έπειτα από μία συναυλία στο Κλίαρ Λέικ της Άιοβα, είχε ναυλώσει ένα αεροπλάνο για να τον πάει στη Μινεσότα. Ο μπιγκ Μπόπερ είχε κολλήσει γρίπη κι έτσι του είχε δώσει τη θέση του ο μπασίστας του Χόλι, ενώ ο Ρίτσι Βάλενς είχε κερδίσει τη δική του ρίχνοντας κορόνα γράμματα με τον άλλο του κιθαρίστα.
Η επίσημη έρευνα έδειξε πως ο πιλότος ήταν ανεπαρκώς εκπαιδευμένος για βραδινή πτήση υπό συνθήκες πολύ κακής ορατότητας και δεν γνώριζε τη χρήση οργάνων όπως το γυροσκόπιο, που θα τον πληροφορούσε ότι κατέβαινε αντί να ανεβαίνει. Όποιο κι αν ήταν τελικά το αίτιο, το αεροπλάνο τσακίστηκε στο έδαφος με τη μύτη και ταχύτητα διακοσίων μιλίων την ώρα. Οι τρεις μουσικοί τινάχτηκαν από τη σπασμένη άτρακτο στα γύρω χωράφια, με αποτέλεσμα όλοι τους να υποστούν «συντριπτικά κατάγματα στον εγκέφαλο».
Μπάντι Χόλι, το αντίπαλον δέος του Ελβις
Ο Μπάντι Χόλι ξεκίνησε την πορεία του μαζί με τους Crickets έχοντας παραγωγό τον περίφημο Νόρμαν Πίτυ. Μαζί με τους Τσακ Μπέρυ και Καρλ Πέρκινς θεωρείται από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές, κιθαρίστες και συνθέτες της δεκαετίας του ’50 και όχι μόνο. Το 1957 ήρθε η πρώτη μεγάλη προσωπική του επιτυχία με το κλασικό «Peggy Sue» (No3 στις ΗΠΑ) για να κατακτήσει λίγο αργότερα την κορυφή με το προφητικό «That’ll Be The Day».
Αν και βαθιά επηρεασμένος από τον Έλβις Πρίσλεϊ κατάφερε να φτιάξει το δικό του προσωπικό στυλ κερδίζοντας πολλούς θαυμαστές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Αγγλία μάλιστα τα τραγούδια γινόντουσαν μεγάλες επιτυχίες αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του. Οι Beatles είναι ένα απ’ τα δεκάδες συγκροτήματα που έχουν αναγνωρίσει την επιρροή του Χόλι στη μουσική τους. Ήταν μόλις 22 ετών.
Φωτ.: Wikipedia
Ρίτσι Βάλενς: Ο κύριος «La Bamba»
Ο μεξικανικής καταγωγής Ρίτσι Βαλενς ήταν μόλις 17 ετών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι το Νο2 στις ΗΠΑ με την εκπληκτική μπαλάντα «Donna». Συνδύαζε ιδανικά την latin με τη Rock n Roll μουσική έχοντας σαν πιο χαρακτηριστικό δείγμα το κλασικό «La Bamba». Με αυτό τον τίτλο μάλιστα γυρίστηκε το 1987 μία ταινία που είχε σαν θέμα τη ζωή του, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία και φέρνοντας, υπό τους ήχους των Los Lobos, τα τραγούδια του και πάλι στην επικαιρότητα.
Φωτ.: Wikipedia
Ο πολυτάλαντος «Μπιγκ Μπόπερ»
Ο Τζάιλς «Μπιγκ Μπόπερ» Ρίτσαρντσον είχε γνωρίσει λίγους μήνες πριν μεγάλη επιτυχία με το «Chantilly Lace» (No 6 στις ΗΠΑ) και αν και ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας (28 ετών), το μέλλον του διαγραφόταν λαμπρό. Γεννήθηκε, όπως και ο Μπάντι Χόλι, στο Τέξας και εκτός από καλός DJ ήταν και εξαιρετικός συνθέτης. Έγραψε μάλιστα μεταξύ άλλων τα περίφημα «White Lightning» και «Running Bear» τα οποία έγιναν τεράστιες επιτυχίες από τους George Jones και Johnny Preston αντίστοιχα.
Φωτ.: Wikipedia
