Τέσσερα κορίτσια είναι, πρωτάκια. Εξω ένας ήλιος σπάνιος για χειμώνα στα βουνά «φωνάζει» να βγούμε όλοι έξω από το σχολείο. Κι αυτά κάθονται εκεί, το ένα δίπλα στο άλλο, σαν κούκλες σε βιτρίνα, με το δεξί χέρι αγκυλωμένο να κρατάει το κινητό. Φιλενάδες, μπορεί και από το Δημοτικό, και δεν μιλάνε μεταξύ τους. Μόνο κοιτάνε κάτω και μπροστά κι από όλο τους το σώμα κινείται μόνο ο αντίχειρας. Σε βλέπουν και κρύβουν το κινητό στην τσέπη του φούτερ τους και γελάνε ένοχα. Πόσο να τα μαλώσεις; Πόσα κινητά να μαζέψεις στο συρτάρι του γραφείου για το τέλος της μέρας;
Στη διάρκεια της ώρας του μαθήματος, όσο κι αν συμμετέχουν, όσο κι αν ενδιαφέρονται, από κάποια ώρα και μετά είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να σε εξαφανίσουν από μπροστά τους, να σκρολάρουν και να χαθείς, να τελειώσει όλο αυτό, να πάμε στο επόμενο. Στο λένε τα μάτια τους ότι η διαδικασία κράτησε πάρα πολύ για την περιορισμένη υπομονή τους, για την ελαχιστοποιημένη δυνατότητά τους να προσηλωθούν σε κάτι, να εστιάσουν την προσοχή τους, να σκεφτούν, να παράγουν λόγο.
Βλέπουν εικόνες, μόνο εικόνες που φεύγουν για να έρθουν οι επόμενες. Οι επόμενες ίδιες εικόνες που τους στέλνει ο αλγόριθμος. Μια εικόνα κι αυτά. Μια εικόνα προφίλ, ένα στόρι στο insta. Γύρω από τα σόσιαλ όλη τους η μοναχική ζωή, η βουβή ζωή τους. Παιδιά πανέξυπνα, ράτσα βελτιωμένη που αν ζούσε σε ένα άλλο κοινωνικό, πολιτικό και εκπαιδευτικό πλαίσιο, αν τα πλουτίζαμε με τέχνη, με ομορφιά, με ιδέες, με μουσική, με πολιτισμό θα απογείωνε τον έρημο τούτο τόπο.
Παρκαρισμένα από όλους εμάς τους πολυάσχολους ενήλικες, που υποτίθεται ότι έχουμε τη φροντίδα τους, όχι πια στη γιαγιά ή στην τηλεόραση αλλά στο κινητό, που λες και φύτρωσε στα χεράκια τους, εκεί στις φιλικές συναναστροφές, δίπλα στους παιδότοπους, κοντά στους φίλους τους να βλέπουν χωρίς να μιλάνε, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, χωρίς να μπορούν να αποδράσουν.
Στην τελική τι κάνουν; Μιμούνται όλους εμάς, τους μεγάλους, τους γονείς, τους δασκάλους που τους μιλάμε και με τη γωνία του ματιού μας κοιτάζουμε την οθόνη το κινητού μήπως και ήρθε κάποια ειδοποίηση και τη χάσουμε…
ΥΓ.: Τα παραπάνω γράφτηκαν την Πέμπτη που πέρασε, 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της Ποίησης, οπότε και «συναντήθηκαν» με την ανάμνηση του Μανόλη Αναγνωστάκη και του «Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της».
Η κυρία Ροδοθέα Καρφή είναι διευθύντρια του Επαγγελματικού Λυκείου Καρπενησίου.
