«Μα είναι δυνατόν να την προστατεύσει ο σπάγκος κύριε μου; Μόλις την τραβήξει κάποιος απότομα θα κοπεί.»
«Και ποιος θα βρεθεί να την τραβήξει ρε φίλε; Η Μανταλένα, η Καλυψώ ή σάμπως ο μπαταρισμένος Αίολος που κοντεύει να ξεράσει από το πάνω κάτω των κυμάτων;»
Η αλήθεια είναι πως δεν θα είχα πειστική απάντηση να του αντιτάξω σε περίπτωση που αυτός ο διάλογος δεν λάβαινε χώρα μόνο στην φαντασία μου.
Μια πλαστική καρέκλα δεμένη πρόχειρα από το παγκάκι με σπάγκο, από αυτόν που τυλίγουμε την καλούμπα τα Κούλουμα, σε αυτήν κάθεται με τις ώρες και μπαλώνει τα δίχτυα του. Με αυτό τον τρόπο αποφάσισε να προστατεύσει την περιουσία του. «Εξάλλου τι αξία μπορεί να έχει για οποιονδήποτε η παλιοκαρέκλα ενός ψαρά που από τις αλλαγές και τα καπρίτσια των καιρών με το ζόρι πια κρατιέται στα πόδια της.» θα σκέφτηκε.
Απομακρύνθηκα γρήγορα για να καθίσω στο κρυμμένο από τις φυλλωσιές των δέντρων παγκάκι μου, από ένα μικρό ξέφωτο οι πατρικές ακτίνες του ήλιου άρχισαν να μου χαϊδεύουν το κεφάλι, ήμουν ασφαλής και μακριά από όλους.
Κόσμος ελάχιστος, σχεδόν κανείς, αραιά και που κάνα αυτοκίνητο στο δρόμο που φεύγει με ταχύτητα. Μια γυναίκα και ένας άντρας στο βάθος παρανομούν σε κοινή θέα, η γυναίκα γέρνει στο στήθος του ενώ αυτός την τυλίγει με το χέρι – φτερό μέσα στην αγκαλιά του. Φαίνονται μεγάλοι άνθρωποι, σχεδόν γέροι, στην κατηγορία των ευπαθών ομάδων. « Ένα περιπολικό βρε παιδιά, δεν μπορεί να περάσει ένα περιπολικό και να τους μαζέψει που αδιαφορούν για την υγεία τους» πνίγω την φωνή μου για να μην ακούσουν.
Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, κουβαλάω μαζί μου τα προβλεπόμενα, ταυτότητα και βεβαίωση μετακίνησης πολίτη συμπληρωμένη.
«Είμαι αυτός, κατοικώ εκεί και έχω μετακινηθεί για τον λόγο νούμερο 6. Ορίστε και η υπογραφή μου, κύριε όργανο. Τι νομίζατε;»
«Επιπλέον κάθομαι καλά προφυλαγμένος μέσα στο δασάκι και σε απόσταση ασφαλείας από τους συνανθρώπους μου, ενώ αυτοί, οι ανεύθυνοι, παρουσιάζονται σε πρώτο πλάνο στο κεντρικότερο παγκάκι», συνεχίζω χωρίς ανάσα.
Χαρά θεού, ένας ουρανός παστρικός, με το γαλάζιο, τα σύννεφα, και τους γλάρους του. Και μια σιωπή παραγγελία, η θάλασσα, τα δέντρα, οι βάρκες και το πελαγίσιο αεράκι, ο κόσμος σήμερα μόνο για πάρτη μου.
Βγαίνω και κρύβομαι από το πρωί, ψάχνω γύρω μπας και σε βρω. Δεν έχω ακούσει ποτέ την χροιά της φωνής σου και μου είναι δύσκολο να φανταστώ τον τρόπο που θα σταθείς και θα με κοιτάξεις αν βρεθούμε. Δεν ξέρω αν σου ρίχνω μισό κεφάλι ή το πηγούνι σου περνά από την ίδια ευθεία με το δικό μου και τα ατημέλητα μαλλιά ίσως μου πουν ψέματα για τα χρόνια σου.
Έχω όμως ακούσει να μιλούν για τα μάτια σου, πως είναι καθαρά και όμορφα και πως ακόμα φροντίζεις και αγαπάς τα λουλούδια, αν η μοίρα μου είναι σε κέφια και έχεις λουλούδι στο χέρι την ώρα που περνώ τότε θα σε γνωρίσω.
«Το περιπολικό βρε παιδιά, ας φωνάξει κάποιος σας παρακαλώ το περιπολικό να ‘ρθει και να με γλυτώσει».
