Το ποδόσφαιρο έτσι είναι. Όταν δουλεύεις πάνω στις αδυναμίες σου και βελτιώνεσαι, θα σε ανταμείψει. Κλασικό παράδειγμα ο Ολυμπιακός και οι στατικές φάσεις.
Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα της σεζόν, ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο θέμα με τα «στημένα» του, τόσο τα αμυντικά, όσο και τα επιθετικά. Δεν μπορούσε να αξιοποιήσει τα…αναρίθμητα φάουλ και κόρνερ που κέρδιζε, αλλά και δέχονταν γκολ με ευκολία από τις αντίστοιχες φάσεις των αντιπάλων του.
Κάπως έτσι είχε χάσει από τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι με άλλα δύο γκολ από κόρνερ, αλλά κι από την Μπάγερν 2-3 με το πιο κρίσιμο γκολ (το 1-2 ) από κόρνερ, είχε φέρει ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ από το γκολ του στόπερ Ίνγκασον, είχε φάει το τέταρτο γκολ από κεφαλιά του Χάρι Κέϊν στο Λονδίνο, ενώ άσχετα αν δεν του στοίχισαν κι από τον Άρη είχε δεχθεί δύο γκολ από κεφαλιές τόσο του Ντιγκινί στο Χαριλάου, όσο και του Ρόουζ του Άρη στο Καραϊσκάκη, αλλά και του Αντέτζο της Λαμίας.
Ακριβώς εκείνο το γκολ του Αντέτζο, στο ματς του Κυπέλλου (3-2) στις 12 του Φλεβάρη, φαίνεται ότι ήταν η σταγόνα στο ποτήρι που ξεχείλισε για τον Μαρτίνς και τους συνεργάτες του, που αποφάσισαν προφανώς να ρίξουν πιο μεγάλο βάρος στις στημένες φάσεις, να τα δουλέψουν περισσότερο στις προπονήσεις, να γίνουν πιο απαιτητικοί από τους παίκτες του Ολυμπιακού κι εν τέλει να δημιουργηθεί ένα σερί αγώνων στο οποίο η ομάδα να έχει μηδέν παθητικό από κόρνερ η, φάουλ, αν κι έπαιξε δύο ματς με Άρσεναλ, δύο φορές στην Τούμπα κλπ. Θα έλεγα μάλιστα ότι η μεγάλη βελτίωση ήρθε μετά από το ντέρμπι με την ΑΕΚ, εκείνο το 0-0 στις 26 Γενάρη.
Παράλληλα, ο Ολυμπιακός έγινε πολύ πιο αποτελεσματικός στα δικά του «στημένα», με τη βοήθεια κυρίως του Βαλμπουενά, από κόρνερ και φάουλ του οποίου ήρθαν το γκολ του Σισέ με την Άρσεναλ και τα τρία μαζεμένα (δύο του Σισέ κι ένα του Χασάν) που έφεραν την πρόκριση επί της Λαμίας στο Κύπελλο, όπως και το γκολ του Γκιγιέρμε στο 4-2 με τον Άρη και του Ελ Αραμπί στο 3-1 με την Ξάνθη, ενώ και το ιστορικό διπλό επί της Άρσεναλ γράφτηκε από την εξέλιξη ενός κόρνερ του Μασούρα.
Κατά την γνώμη μου, ακόμη ο Ολυμπιακός δεν είναι τόσο καλός όσο πρέπει στο κομμάτι των στατικών φάσεων, ειδικά επιθετικά. Για τον αριθμό των κόρνερ και των φάουλ γύρω γύρω από την αντίπαλη περιοχή που κερδίζει, λίγα γκολ έχει βάλει! Και χρειάζεται ακόμη περισσότερη και καλύτερη δουλειά, ώστε να φτάσει σε ένα επίπεδο να κοντράρει κι εκεί τις σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες.
Τα γκολ που έχει σκοράρει από κόρνερ και φάουλ δεν είναι πολλά, συγκριτικά με τον αριθμό των κόρνερ και των φάουλ που έχει κερδίσει. Στην αρχή της σεζόν υπήρξε μία καλή παραγωγικότητα (στο Καραϊσκάκη έτσι είχαν έρθει τα τρία γκολ με την Πλζεν από Γκιγέρμε, δύο, και Σεμέδο, ένα, όπως και το ένα γκολ με την Μπασάκσεχιρ, του Σεμέδο), αλλά μετά είχε μεγάλη κοιλιά η ομάδα και σκόραρε η ομάδα από στημένα μόνο σποραδικά: ένα γκολ ο Γκιγιέρμε στο 5-0 με τον Βόλο, ένα ο Σεμέδο στο 1-3 στο Βελιγράδι, ένα ο Σεμέδο στο 2-4 από την Τότεναμ, ένα ο Ελ Αραμπί στο Χαριλάου, ένα ο Σεμέδο στο 2-0 με την ΑΕΚ.
Συνολικά, άμα τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι ο Ολυμπιακός έχει σημειώσει 16 γκολ από κόρνερ και φάουλ. Σε ένα σύνολο 88 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, τα 16 γκολ συνιστούν ένα ποσοστό της τάξης του 18%. Για ομάδα υψηλού επιπέδου, που κάνει πρωταθλητισμό, τα γκολ είναι λίγα.
Αντίστοιχα, τα γκολ που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός από κόρνερ και φάουλ είναι οκτώ-για την ακρίβεια εννιά, αφού η ισοφάριση από τη Γουλβς ήρθε με απευθείας φάουλ. Εννιά γκολ από στατικές φάσεις, σε ένα σύνολο 33 γκολ που έχει φάει η ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις μας παραπέμπει σε ποσοστό λίγο πάνω από 27%. Για ομάδα υψηλού επιπέδου, που κάνει πρωταθλητισμό, τα γκολ είναι πολλά.
Το νορμάλ έπρεπε να είναι το αντίστροφο: ο Ολυμπιακός να βάζει το 27% των γκολ του από στατικές φάσεις και να δέχεται το 18% από στατικές φάσεις. Γενικά δε και τα δύο νούμερα δεν είναι ιδιαίτερα καλά για τον Ολυμπιακό. Ούτε να έχει βάλει 16 γκολ, ούτε να έχει δεχθεί εννιά-κυρίως το πρώτο νούμερο είναι πολύ μικρό. Αχίλλειος πτέρνα είναι, απλά κάπως έχει διορθωθεί λίγο η κατάσταση εσχάτως. Με τα κορμιά που έχει η ομάδα και με τους εκτελεστές που έχει, τα νούμερα δεν είναι καλά. Ας πούμε απλά ότι δεν είναι άσχημα.
Τέλος πάντων, πρώτος σκόρερ σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού του Ολυμπιακού είναι ο Σεμέδο με πέντε γκολ κι ακολουθούν ο Γκιγιέρμε με τέσσερα, ο Σισέ με τρία, ο Ελ Αραμπί με τρία κι ο Χασάν με ένα. Σίγουρα είναι χάντικαπ να μην έχουν καν σκοράρει οι στόπερ με πολλές συμμετοχές (Μπα 17, Μεριά 17, Αβραάμ 11), αλλά κι οι Μπουχαλάκης, Καμαρά, Μασούρας, Σουντανί, Γκερέρο!
Στη δημιουργία των γκολ ο Βαλμπουενά έχει την πρωτοκαθεδρία, εύκολα, έχοντας δημιουργήσει τα δέκα από τα 15. Ο Μασούρας έχει φτιάξει τα άλλα πέντε και το ένα του Σεμέδο με την ΑΕΚ προήλθε μετά από ένα κόρνερ του Ποντένσε, με τη διαφορά ότι έγινε αναμπουμπουμπούλα, κόντρες κλπ. Εδώ έχει λείψει, βέβαια, φέτος ο Φορτούνης.
Άποψη μου: πέραν της ακόμη πιο εντατικής δουλειάς στην προπόνηση, αυτό που χρειάζεται είναι μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από τους ίδιους τους παίκτες, τόσο επιθετικά, όσο κι αμυντικά. Δεν νοείται όλοι αυτοί παίκτες που έγραψα πριν να μην έχουν σκοράρει μία φορά! Ούτε νοείται π.χ. η αντίδραση του Μπουχαλάκη, που στο 1-0 του πρωταθλήματος επί του ΠΑΟΚ στην Τούμπα έδιωξε τόσο αδέξια την μπάλα που πήγε να κάνει αυτογκόλ, αλλά το έσωσε ο Σα και μετά το γκολ που έβαλε ο Βαρέλα ακυρώθηκε γιατί υπήρχε οφσάϊντ.
Μην τα ρίχνουμε όλα στην τύχη και στην ατυχία. Ατυχία η κόντρα στο πόδι και να το 1-1 της Γουλβς, ατυχία και στο παραλίγο αυτογκόλ στην Τούμπα; Δεν είναι ατυχία, είναι έλλειψη αποφασιστικότητας και συγκέντρωσης. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.
