Βραδιά με τρείς «κηδείες» και έναν «γάμο» στην Ευρώπη με τις ομάδες μας να μην σταυρώνουν νίκη και να μην εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που είχαν στα χαρτιά. Μια χαρά αποκούμπι είναι το Conference αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο δείχνει να μαζεύεται και πάλι στο «λογικό» εγχώριο πλαίσιο.
Αν όλα ήταν καλά όταν φορτώναμε νίκες και βαθμούς στους ομίλους και τη βαθμολογία της UEFA, τότε δεν μπορεί να είναι (πάλι) καλά με τρείς ήττες και μια εντός έδρας ισοπαλία σε μια ευρωπαϊκή βραδιά. Την αγωνιστική μάλιστα όπου τα θετικά αποτελέσματα θα ήταν για τις ομάδες μας χρυσάφι, αφού θα έδιναν σημαντικές ελπίδες πρόκρισης. Αυτή είναι η πρώτη διευκρίνιση καθώς οι πρώτες αντιδράσεις στο φινάλε της Πέμπτης ήταν περίπου: «Εντάξει δεν πάθαμε και τίποτα». Όχι τόσο στα όσα είπαν οι προπονητές των ομάδων μας (αν και κάποιοι από αυτούς είδαν μια πιο γενική εικόνα) όσο στον περίγυρο.
Ασφαλώς και μια ήττα δεν είναι ποτέ καταστροφή και η πιθανή μεταπήδηση όλων των εκπροσώπων μας στο Conference παραμένει ορθάνοιχτη και δεν είναι κακή εξέλιξη. Με βάση μάλιστα τη μετριότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι και αυτή που μπορεί να μας ταιριάζει περισσότερο. Μετά το αρχικό αισιόδοξο ξεκίνημα η πορεία βαίνει φθίνουσα στην Ευρώπη και αυτή τη σεζόν, δείχνοντας ότι η εποχή με τα… μεταξωτά βρακιά έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αλλά αφού υπάρχει ένα ακόμα ευρωπαϊκό αποκούμπι, για να βλέπουμε μπαλίτσα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και τη νέα χρονιά, καλοδεχούμενο!
Δεν έπαιξαν καλά και αυτή την αγωνιστική οι τέσσερις ομάδες μας. Ακόμα και αυτός που είχε το χειροπιαστό αποτέλεσμα, ο ΠΑΟΚ έπρεπε να έχει πάρει το ματς με την Αμπερτίν. Τον έσωσαν από τη μουρμούρα δύο πράγματα. Πρώτα το διπλό στο Καραϊσκάκης και μετά το ότι κλείδωσε την πρόκριση. Η (ακόμα μια) «εφηβική» αντίδραση στις δηλώσεις του Λουτσέσκου τόσο στο flash interview του συνδρομητικού, όσο και στη συνέντευξη Τύπου δείχνουν πως ούτε και αυτός έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος, αλλά καλά έκανε και κουνούσε το λάβαρο της πρόκρισης γιατί αυτό (στο φινάλε) ήταν το σημαντικό. Μια επισήμανση μόνο… Το «κανένας δεν μας έδινε τύχη όταν ξεκινούσαμε την ευρωπαϊκή προσπάθεια» είναι ακόμα μια δικιά του παραδοχή, για να βελτιώσει το αφήγημα της επιτυχίας. Αλλά είπαμε… Στεκόμαστε πάντα κυρίως στην προπονητική αξία του Ρουμάνου. Ο οποίος έχει και ζόρικο δρόμο για να ενσωματώσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όλες τις καινούργιες προσθήκες στον Δικέφαλό.
Με «μισή δουλειά» δεν έχεις κέρδη
Οι υπόλοιποι δεν μας έβγαλαν τα μάτια. Όχι με την καλή έννοια τουλάχιστον. Οκ είχαν να αντιμετωπίσουν ομάδες από καλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, αλλά αυτό το ξέραμε από… την κλήρωση και τις προηγούμενες αγωνιστικές μας παρουσίασαν καλύτερα πράγματα, απ’ ότι αυτή την Πέμπτη. Κανένας δεν περίμενε να είναι κυριαρχικός ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο, αλλά ένα πεντάλεπτο απειλής στο τέλος, λογικά δεν αρκεί για να πάρεις κάτι από τέτοιο ματς. Ο Μαρτίνεθ δήλωσε υπερήφανος για την εμφάνιση και μπορούμε να το καταλάβουμε αφού παραλίγο ο Ολυμπιακός να φύγει και με κέρδος από το ματς, λίγες μέρες μετά τον εφιάλτη το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και τους κλυδωνισμούς που έφερε αυτός. Αλλά ούτε εξαιρετικά δημιουργική ήταν η ομάδα του, ούτε μεγάλη ένταση έβγαλε στο παιχνίδι της. Απέναντι μάλιστα σε αντίπαλο που έπαιξε μεν με βασικούς, αλλά στο μυαλό του Μόγιες είναι κυρίως η κατηφόρα που την έχει πάρει στην Πρέμιερ.
Η ΑΕΚ για ακόμα μια φορά βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ, είχε απλά εκλάμψεις καλής απόδοσης και πίεσης όπου θα μπορούσε να βρει γκολ, αλλά πριν από αυτές θα μπορούσε να έχει δεχθεί και δεύτερο και να έχει αποχαιρετήσει τις ελπίδες της νωρίτερα από το +90’ που έγινε το 0-2. Και πάλι εκτεθειμένη αμυντικά σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι η συμπαγής ομάδα στην οποία μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη για κάτι θετικό. Και όσο θα αγκομαχάει για να σκοράρει, αν τα καταφέρνει με το ζόρι στην Ελλάδα (σε αυτό τον τομέα) γιατί να πάνε καλύτερα τα πράγματα στην Ευρώπη;
Για τον Παναθηναϊκό πριν από τον αγώνα λέγαμε, ότι για να πάρει κάτι από το ματς με την Ρεν πρέπει να βρει την ισορροπία ανάμεσο στον περσινό πιο αμυντικογενή εαυτό του και αυτόν τον πιο δημιουργικό αυτής της σεζόν. Με προσοχή ανασταλτικά, αλλά διεκδικώντας το μερίδιο του δημιουργικά και επιθετικά. Άνθρακες ο θησαυρός. Γιατί πέρα από το «μη σου τύχει» ακραίο λάθος του Μπρινιόλι, το να σε εκθέτει έτσι (και όχι μόνο στα δύο γκολ που σου έβαλε αυτό το διάστημα) ομάδα που παίζει με δέκα παίκτες, είναι σημείο (αρνητικής) αναφοράς. Κάτι δεν βγαίνει στη συνταγή του Ιβάν, που έχει και αρκετές επιλογές αρχικής ενδεκάδας να υπολειτουργούν.
Αντιμετωπίζοντας ομάδες που δεν διανύουν και τις καλύτερες μέρες τους στο εγχώριο πρωτάθλημα τους και ψάχνουν να βρουν τα πατήματα του, οι «ευρωπαίοι» μας τους έκαναν τη χάρη να τις κάνουν να νιώσουν καλύτερα. Τα μπάτζετ και τα ονόματα έπαιζαν και τις προηγούμενες αγωνιστικές και τότε είχαμε δει (κάπως έστω) καλύτερα πράγματα, οπότε αυτό δεν είναι δικαιολογία. Όντως υπήρχε (όπως είχε γραφτεί πριν τα ματς) η ευκαιρία μπροστά τους, αλλά ελάχιστα έως καθόλου τη διεκδίκησαν αυτοί που ήθελαν να συνεχίσουν στο Europa. Οπότε δεν θα συμφωνήσω στο ελάχιστον στους τίτλους περί «χαμένης ευκαιρίας» μετά τους αγώνες, γιατί αυτοί που την άρπαξαν από τα μαλλιά, ήταν οι αντίπαλοι.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι απαξιωτικά, αλλά η ανάγνωση της πραγματικότητας. Επαναλαμβάνω ότι υπάρχει πάντα η συνέχεια στο Conference και αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα. Ούτως ή άλλως αυτό στο οποίο θα αρχίσουν να επικεντρώνονται περισσότερο οι «Big 4» είναι το πρωτάθλημα που είναι το «ψωμάκι» τους και στο οποίο έχουν τα ζόρια τους. Με το «παντεσπάνι» της Ευρώπης… ότι προκύψει. Δεν θα σκάσουν κιόλας, υποπτεύομαι.
