Η δεύτερη σερί πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιουνίου θα περίμενε κανείς να προκαλέσει την άμεση παραίτηση του αρχηγού του.
Όχι γιατί η διαφορά των 23 μονάδων από την κορυφή είναι αδιανόητη για τα πολιτική ζωή του τόπου, αλλά γιατί πολύ απλά στα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία έτσι είθισται να συμβαίνει.
Ο αρχηγός αναλαμβάνει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης και αποχωρεί, ειδικά αν είναι ηττημένος πρωθυπουργός, διότι έτσι διευκολύνει το κόμμα του στη διαχείριση της ήττας και τη διαδικασία της διαδοχής. Πρόκειται για τον άγραφο κανόνα που ίσχυσε στη Μεταπολίτευση και τον τήρησαν (κυρίως) η Νέα Δημοκρατία αλλά και το ΠΑΣΟΚ.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχασε τις εκλογές το 1993 και παραιτήθηκε από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Ομοίως και ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ενώ και ο Αντώνης Σαμαράς παρέδωσε στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη αμέσως μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Και στο ΠΑΣΟΚ, όμως, ο Κώστας Σημίτης έβαλε το καλό του κόμματος ως πρώτη προτεραιότητα το 2004, παραδίδοντας την προεδρία στον Γιώργο Παπανδρέου και αποχωρώντας από την πρωθυπουργία μετά τις εκλογές, και παρέμεινε απλός βουλευτής.
Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματιστεί κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης και στη συνέχεια αποχώρησε και από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2012.
Προφανώς θα αντιτείνει κάποιος το ιστορικό παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου, που έχασε τρεις φορές την περίοδο 1989-90 και επέστρεψε νικηφόρα το 1993. Ο Ανδρέας όμως αφενός είχε το ισχυρό επιχείρημα της δικαστικής δίωξης ως αιτίας της ήττας του και αφετέρου άδραξε αμέσως την εκλογική ευκαιρία το 1993.
Ο Αλέξης Τσίπρας, που προφανώς ήθελε να μιμηθεί (και σε αυτό) τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ηττήθηκε το 2019 με 8 μονάδες διαφορά και το 2023 όχι απλά δεν επέστρεψε αλλά υπέστη βατερλό!
Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι έκλεισε ένας ιστορικός κύκλος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο κέντρο αυτού του κύκλου εκείνος δεν ήταν τόσα χρόνια;
Tο βράδυ της Κυριακής όμως απέφυγε τη λέξη παραίτηση και είπε με νόημα ότι θα θέσει εαυτόν στην κρίση των μελών του κόμματος. Ενός κόμματος τα όργανα του οποίου ελέγχει βεβαίως απόλυτα τα τελευταία χρόνια. Μήπως είναι ένα πολιτικό τέχνασμα προκειμένου η όποια διαδικασία εκλογής να γίνει με σημαδεμένη τράπουλα;
Και γιατί χρειάζεται η κρίση των μελών του κόμματος όταν έχεις ηττηθεί σε τρεις (Ιούλιος 2019, Μάιος 2023, Ιούνιος 2023) εκλογικές αναμετρήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Από πότε η άποψη των μελών του κόμματος έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια τη λαϊκή ετυμηγορία;
Και αν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αποφανθούν την παραμονή του κ. Τσίπρα; Αρκεί σε έναν πρώην πρωθυπουργό να παραμείνει στην ηγεσία ενός κόμματος που δεν αποτελεί -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης;
Ο κ. Τσίπρας οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκτόξευση και δικαιωματικά παρέμεινε στο τιμόνι του. Σήμερα, κινδυνεύει να τον οδηγήσει στη συρρίκνωση και στον εγκλωβισμό.
Προφανώς όμως, μέρος της ευθύνης ανήκει και στα στελέχη του κόμματος, που δεν τολμούν να αρθρώσουν λόγο αμφισβήτησης του αρχηγού του.
