Ειδήσεις Ελλάδα
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Λουξεμβούργο, 4 Μαΐου 2023
Προτάσεις του γενικού εισαγγελέα στην υπόθεση C-148/22 | Commune d’AnsΣύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα Collins, ένας δημόσιος φορέας μπορεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να απαγορεύσει στους υπαλλήλους του να φορούν οποιοδήποτε ορατό σημάδι πολιτικής, θρησκευτικής ή φιλοσοφικής πεποίθησης στον χώρο εργασίας τους
Όταν εφαρμόζεται με γενικό και αδιαφοροποίητο τρόπο, ένας τέτοιος κανόνας μπορεί να δικαιολογηθεί από την επιθυμία μιας δημοτικής αρχής να δημιουργήσει ένα εντελώς ουδέτερο διοικητικό περιβάλλον
Με δύο ατομικές αποφάσεις, απαγορεύτηκε σε μια γυναίκα υπάλληλο της δημοτικής αρχής του Ans (Βέλγιο) να φορά την ισλαμική μαντίλα στον χώρο εργασίας της. Στο πλαίσιο αυτό, η δημοτική αρχή τροποποίησε στη συνέχεια τους όρους απασχόλησής της, απαιτώντας εφεξής από τους υπαλλήλους της αυστηρή ουδετερότητα, απαγορεύοντας κάθε μορφή προσηλυτισμού και απαγορεύοντας τη χρήση φανερών ενδείξεων ιδεολογικής ή θρησκευτικής πίστης. Η υπάλληλος ισχυρίζεται ότι, με τον τρόπο αυτό, η δημοτική αρχή παραβιάζει τη θρησκευτική της ελευθερία.
Το Εργατικό Δικαστήριο της Λιέγης (Βέλγιο), ενώπιον του οποίου άσκησε προσφυγή η εργαζόμενη, θεωρεί ότι η απαγόρευση που προβλέπεται από αυτούς τους όρους εργασίας δεν συνιστά άμεση διάκριση λόγω θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων, αλλά φαινομενικά έμμεση διάκριση βάσει αυτών των κριτηρίων.
Το Εργατικό Δικαστήριο της Λιέγης δεν είναι βέβαιο εάν, σύμφωνα με την οδηγία για την «κατά των διακρίσεων» στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας1, η επιβολή «αποκλειστικής και απόλυτης» ουδετερότητας σε όλους τους υπαλλήλους μιας δημόσιας υπηρεσίας, ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν άμεση επαφή με τους χρήστες. της δημόσιας υπηρεσίας, αποτελεί θεμιτό σκοπό και εάν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη αυτού του σκοπού, δηλαδή η απαγόρευση της χρήσης οποιωνδήποτε σημείων πεποίθησης, είναι κατάλληλα και απαραίτητα.
Στις προτάσεις του, ο γενικός εισαγγελέας Anthony Collins διαπιστώνει ότι οι όροι απασχόλησης της δημοτικής αρχής του Ans εμπίπτουν πράγματι στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας, στο μέτρο που η οδηγία αυτή αφορά τόσο τον δημόσιο τομέα όσο και τον ιδιωτικό τομέα και ότι μια απαγόρευση όπως αυτή εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής των «συνθηκών απασχόλησης και εργασίας» κατά την έννοια της εν λόγω οδηγίας. Παρατηρεί επίσης ότι η έννοια της «θρησκείας» στην εν λόγω οδηγία καλύπτει τόσο το γεγονός της ύπαρξης πεποιθήσεων όσο και την εκδήλωση θρησκευτικής πίστης στο κοινό, όπως μια γυναίκα που φορά την ισλαμική μαντίλα.
Κατά την άποψή του, το γενικό πλαίσιο που θεσπίζει η οδηγία αφήνει ένα περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στα κράτη μέλη, το οποίο είναι ιδιαίτερα ευρύ όταν οι αρχές που διακυβεύονται μπορούν να αφορούν την εθνική τους ταυτότητα. Η επιβολή περιορισμών στην ελευθερία των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα να εκδηλώνουν τις πολιτικές, φιλοσοφικές ή θρησκευτικές τους πεποιθήσεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους μπορεί να είναι τόσο σημαντική σε ορισμένα κράτη μέλη ώστε να αποτελεί μέρος της εθνικής τους ταυτότητας, εγγενής στις θεμελιώδεις δομές τους, πολιτικό και συνταγματικό.
Ο γενικός εισαγγελέας Collins θεωρεί ότι οι όροι απασχόλησης ενός δημόσιου φορέα που απαγορεύουν στους εργαζομένους να φορούν οποιοδήποτε ορατό σημάδι πολιτικής, θρησκευτικής ή φιλοσοφικής πεποίθησης στον χώρο εργασίας, με στόχο τη δημιουργία ενός εντελώς ουδέτερου διοικητικού περιβάλλοντος, δεν συνιστούν άμεση διάκριση για λόγους θρησκείας ή πεποιθήσεων, για τους σκοπούς της οδηγίας, υπό την προϋπόθεση ότι η απαγόρευση αυτή εφαρμόζεται με γενικό και αδιαφοροποίητο τρόπο.
Όσον αφορά το ερώτημα εάν αυτή η απαγόρευση συνιστά έμμεση διάκριση, ο γενικός εισαγγελέας Collins θεωρεί ότι, ενώ είναι προφανώς ουδέτερη, είναι πιθανό η απαγόρευση στην πράξη να επηρεάζει περισσότερο μια συγκεκριμένη κατηγορία προσώπων, όπως τους υπαλλήλους της δημοτικής αρχής που τηρούν τις θρησκευτικές επιταγές που απαιτούν να φορούν ορισμένα ρούχα, και ιδίως τις εργάτριες που φορούν μαντίλα λόγω της μουσουλμανικής πίστης τους, αν και αυτό εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να το κρίνει. Προσθέτει ότι μια τέτοια διαφορετική μεταχείριση δεν θα συνιστούσε, ωστόσο, έμμεση διάκριση εάν δικαιολογούνταν αντικειμενικά από θεμιτό σκοπό και εάν τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη του σκοπού αυτού ήταν κατάλληλα και αναγκαία.
Η επιθυμία να ακολουθηθεί μια πολιτική πολιτικής, φιλοσοφικής και θρησκευτικής ουδετερότητας σε ένα δημόσιο φορέα είναι, σε απόλυτους όρους, ικανή να αποτελέσει θεμιτό στόχο, ιδίως με σκοπό τον σεβασμό των φιλοσοφικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών καθώς και την ανάγκη διασφαλίζει την ίση και αμερόληπτη μεταχείριση των χρηστών της δημόσιας υπηρεσίας.
Επιπλέον, η ύπαρξη αντικειμενικής αιτιολόγησης για τη θέσπιση μιας τέτοιας διάκρισης σχετίζεται με τις διαφορετικές αντιλήψεις περί ουδετερότητας στο Βέλγιο. Ο γενικός εισαγγελέας Collins διαπιστώνει ότι η δημοτική αρχή, υιοθετώντας την επίμαχη απαγόρευση, επέλεξε σκόπιμα την «αποκλειστική ουδετερότητα», με σκοπό να δημιουργήσει ένα «εντελώς ουδέτερο διοικητικό περιβάλλον». Θεωρεί ότι εναπόκειται στη δημοτική αρχή να αποδείξει ότι η επιλογή αυτή ανταποκρίνεται σε μια πραγματική ανάγκη και στο Εργατικό Δικαστήριο της Λιέγης να εκτιμήσει, από δύο σκοπιές που δεν είναι κατ’ ανάγκη σωρευτικές, αν η απόδειξη αυτή είναι βάσιμη. Πρώτον, σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα Collins, το Εργατικό Δικαστήριο της Λιέγης θα πρέπει να λάβει υπόψη την προφανή απουσία οποιασδήποτε νομοθετικής ή συνταγματικής υποχρέωσης στο Βέλγιο που να απαιτεί από τους υπαλλήλους μιας δημοτικής αρχής να τηρούν την αποκλειστική ουδετερότητα. Δεύτερον, θα πρέπει να εξακριβωθεί εάν τα γεγονότα δικαιολογούν την επιλογή της δημοτικής αρχής.
Συναφώς, το γεγονός ότι η χρήση σημαδιών φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων επιτρέπεται άνευ όρων σε άλλες πόλεις του Βελγίου εγείρει εύλογα το ερώτημα αν η επίμαχη απαγόρευση είναι κατάλληλη.
1Οδηγία 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη θέσπιση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία (ΕΕ 2000 L 303, σ. 16).
