Το απόφθεγμα του Ιωσήφ Στάλιν «το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών» έχει άμεση εφαρμογή και στην εν Ελλάδι πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην Ιστορία και στα βιβλία για να το διαπιστώσουμε. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας (και εντός μας): Εύκολα θα επιβεβαιώσουμε πως και τα πιο δραματικά γεγονότα – βλέπε Μάτι και Τέμπη – δεν αφήνουν τελικά ισχυρό αποτύπωμα στη συνείδησή μας. Γρήγορα ξεχνάμε, επιστρέφουμε στη συνήθη καθημερινότητα και αντιμετωπίζουμε ξανά τα πράγματα σαν να μην άλλαξε κάτι. Σαν να μην κινδυνεύουμε το κακό, σε ένα επόμενο κύμα του, να αγγίξει το κοντινό περιβάλλον μας ή και εμάς τους ίδιους. Με την ίδια ευκολία που εμείς ξεχνάμε (επειδή μας βολεύει η τρέχουσα κατάσταση, επειδή βαριόμαστε να ασχοληθούμε ή επειδή χρησιμοποιούμε τη μερική αποστασιοποίηση ως αμυντικό μηχανισμό για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη συνεχή οδύνη και την απόγνωση), οι πολιτικοί υπόσχονται βελτιώσεις που τις περισσότερες φορές δεν επέρχονται. Και έτσι, διά της ομαδικής αμνησίας, προχωράμε κατευθυνόμενοι στο επόμενο τραγικό γεγονός που, την ώρα που καιγόμαστε, που πνιγόμαστε, που σακατευόμαστε, θα μας υπενθυμίσει ότι δεν μπορούμε να διαφύγουμε όσο κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε. Στο μεταξύ «δεχόμαστε τον εμπαιγμό, / άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια» («Ανδρείκελα», Κώστας Καρυωτάκης).
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
