Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 στην Ελλάδα, ξεφύτρωσαν και λειτούργησαν νόμιμα ένα σωρό κομμουνιστικά κόμματα, διαφόρων αποκλίσεων, δεξιά κι αριστερά του ΚΚΕ. Ένα εξ αυτών, με αδιάκοπους μετασχηματισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ κατόρθωσε να κυβερνήσει την Ελλάδα από το 2015 έως το 2019. Την παράδοξη ευφορία πολλών αριστερών σχημάτων το 1974 μερικοί φίλοι την σχολιάζαμε με το σλόγκαν «δύο αριστεροί, τρία κόμματα». Παραφράζαμε βέβαια το αρχαίο αυτοσαρκαστικό ρητό των Εβραίων « δύο Εβραίοι, τρείς συναγωγές», εννοώντας, εμείς, ότι κάθε αριστερός θέλει να επιβάλει τη δική του ιδεολογική άποψη στην ερμηνεία των κοινωνικών προβλημάτων και τη δική του τακτική στην επίλυσή τους.
Οι διασπάσεις στην Αριστερά είναι διαρκείς και πολλές φορές είναι αναζωογονητικές αφού δίνουν αφορμή σε στοχασμό και καθορισμό δράσης. Οι λόγοι είναι πολλοί κι έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό. Επί Σοβιετικής Ένωσης τη δεκαετία του 1920 διασπάστηκαν από τον κεντρικό κορμό η αριστερή αντιπολίτευση από την μια πλευρά η δεξιά αντιπολίτευση από την άλλη, συγκολλήθηκαν για λίγο και πάλι χώρισαν. Το γεγονός τελείωσε με τραγωδία κι εκτελέσεις. Η διάσπαση τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από δύο τάσεις, της αριστερής αντιπολίτευσης των εξηντάρηδων από τη μία και την φωτογενή γενιά περί τα σαράντα από την άλλη, με απόψεις δεξιότερες των πρώτων, μάλλον με βουλεβάρτο μοιάζει και δεν θα καταλήξει σε τραγωδία. Σε κοινοβουλευτική δημοκρατία ζούμε. Πολλοί θα γελάσουν, λίγοι θα πικραθούν. Αυτό προκύπτει απ’ όσα βλέπουμε στην τηλεόραση και διαβάζουμε στις εφημερίδες. Οι αποχωρήσεις γίνανε on line. Είχαν υπάρξει αναγγελίες βέβαια για να κεντριστεί το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού και η κατάλληλη πασαρέλα στα κανάλια. Ακολούθως άρχισαν να δημοσιεύονται λίστες αποχωρήσεων. Το όνομα και το επώνυμο φαρδιά πλατιά σαν να πρέπει να μείνουν στην Ιστορία οι αποχωρούντες, ως ήρωες της εξόδου του Μεσολογγίου που αλώθηκε. Πράγματα ξένα με τα ήθη της Αριστεράς. Άρα υπήρξε σχέδιο για την έξοδο και για τον τρόπο της προβολής της.
Κατανοώ, το δέχομαι και σέβομαι το μεγάλο μέρος που φεύγει με γνώμονα την πολιτική άποψή του, αλλά αυτοί, οι μετρημένοι στα δάκτυλα, που έδωσαν το σύνθημα και σήκωσαν πρώτοι την σημαία της εξόδου, είχαν προσωπικές φιλοδοξίες. Τα εγώ τους θίχθηκαν, μαθημένοι στη διαχείριση της όποιας εξουσίας έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στην κοινωνία. Επαγγελματικά στελέχη, με τίτλους. Με άλλα λόγια η Γραφειοκρατία.Ο κόσμος είχε βαρεθεί την επιμονή τους στην διασημότητα και την εμμονή στην μοναδικότητά τους. Αυτοί ήσαν κυρίως οι υπεύθυνοι για το πρόγραμμα του κόμματος και αυτοί φέρουν το βάρος της ήττας. Και τώρα βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίξουν πάνω του το ανάθεμα και να φύγει από πάνω τους.
Δεν λέγαμε όμως, εμείς οι παλιοί φίλοι, μόνο εξυπνάδες του τύπου «δύο αριστεροί, τρία κόμματα». Μιλούσαμε και εφαρμόζαμε οδηγίες δοκιμασμένες στην αγωνιστική πορεία της Αριστεράς. Το κόμμα είναι ένας συλλογικός διανοούμενος, με τις συνελεύσεις μελών, την κεντρική επιτροπή, την γραμματεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με πρόεδρο τον εκλεγέντα νομίμως Στέφανο Κασσελάκη λειτούργησε ως συλλογικός διανοούμενος, όταν η Κεντρική Επιτροπή ανέτρεψε την πρόταση του προέδρου για την διαγραφή των τεσσάρων. Σκουρλέτη, Φίλη, Βίτσα, Τζουμάκα. Όμως αυτοί παραιτήθηκαν μόνοι τους όταν είδαν την βούληση του κομματικού μηχανισμού. Να άλλη μια απόδειξη των προσωπικών λόγων και όχι των πολιτικών, των ηγετών της εξόδου. Την προγραμμάτισαν το βράδυ που εκλέχτηκε ο Κασελλάκης.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές και βλέποντας στο διαδίκτυο όσα έχουν σύρει κατά του Κασσελάκη μερικοί εκ των πρωταγωνιστών της διάσπασης, απορώ πως οι ίδιοι αποδίδουν τοξικότητα στους λόγους του Κασσελάκη. Μιλάμε για βρισιές του ποινικού δικαίου. Αλλά αυτοί, είπαμε, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως <<τέκνα της ανάγκης και της οργής>>.
Δυστυχώς άνοιξε πληγή στο σώμα της Αριστεράς που δύσκολα και με την προσπάθεια όλων μας και όσων έμειναν και όσων έφυγαν, θα επουλωθεί.
Βασίλης Λαδάς
