Υπάρχει πάντα αυτή η μιντιακή σύνδεση της κεντροαριστεράς με το «σκληρό ροκ» για να περιγράψει τις εσωτερικές διεργασίες που γεννούν αντιπαραθέσεις και συνθέσεις. Η χθεσινή εκδήλωση της Εφ.Συν. «Απέναντι στην κυριαρχία του Μητσοτάκη ποιος;» στο θέατρο «ΑΛΦΑ» δεν έκρυβε εντάσεις και η μόνη πραγματική έκπληξη ήταν η αιφνιδιαστική, μαυροφορεμένη πανκ παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη, παρεμπιπτόντως ο μόνος που έχει υποσχεθεί ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Και θα υπάρχει πάντα κι αυτή η ιστορία για το πρώτο live των Sex Pistols στο Μάντσεστερ το 1976 που καθόρισε τη μουσική σκηνή της Βρετανίας για τα επόμενα 10-15 χρόνια. Οι Pistols έπαιξαν για λίγους, ανάμεσα τους όμως βρίσκονταν διάσπαρτοι μουσικοί, άγνωστοι ακόμα μεταξύ τους, που λίγους μήνες ή λίγα χρόνια αργότερα θα σχημάτιζαν ιστορικά συγκροτήματα: από τους Joy Division και τους Buzzcocks μέχρι τους The Smiths. Με τα χρόνια, ήταν τέτοιος ο μυθικός χαρακτήρας αυτής της συναυλίας, ώστε πολλοί περισσότεροι από όσους πραγματικά βρέθηκαν στο Lesser Fair Music Hall ορκίζονταν ότι ήταν εκεί.
Το μελλοντικό «έχω πάει» της κεντροαριστεράς;
Για να είμαι δίκαιος με τις αναλογίες, από άποψη προσέλευσης η εκδήλωση ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Περίπου 400 άτομα γέμισαν ασφυκτικά το θέατρο. Είναι άγνωστο ακόμα πόσοι θα ορκίζονται σε βάθος χρόνου ότι «είχαν πάει» στη συζήτηση στο «ΑΛΦΑ» με την Αχτσιόγλου, τον Τεμπονέρα και τον Χριστοδουλάκη. Στελέχη, ψηφοφόροι και φίλοι δύο κυβερνητικών κομμάτων και ενός «υπό κατασκευή» κόμματος κοιτάχτηκαν στα μάτια με την προσδοκία ότι ίσως πιαστούν χέρι χέρι. Όλοι θέλουν να υπάρξει συγκροτημένη πολιτική εκπροσώπηση του χώρου που βρίσκεται αριστερά της ΝΔ, μέχρι τότε όμως θα πρέπει καλύψουν την προς το παρόν αγεφύρωτη απόσταση που χωρίζει τους σχηματισμούς που φιλοδοξούν να γεμίσουν αυτό το κενό. Θα μπορούσε να ήταν και η ιστορία ενός ραντεβού στο Tinder: και οι δύο έχετε πάει για τον ίδιο σκοπό, αλλά θα πρέπει να υποστείτε τη συζήτηση.
«Ο Χριστοδουλάκης μπήκε στην αίθουσα τελευταίος από τους τρεις ομιλητές, με τον αέρα όμως που δίνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις».
Η Έφη Αχτσιόγλου περιέγραψε το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο μιας πιθανής συνύπαρξης, ενώ η αποστροφή της ότι βρίσκεται σε φάση «προσωπικής και πολιτικής ωρίμανσης» ίσως να περιγράφει αδρά το ρόλο της μόλις κάτσει η σκόνη των κυοφορούμενων αλλαγών. Ο Χριστουδουλάκης, αφού έφερε στο τραπέζι όλα τα ζητήματα της σκληρής καθημερινότητας -για μια στιγμή νόμιζα ότι μπροστά μου δεν βρίσκονταν σειρές καθισμάτων αλλά ράφια σούπερ μάρκετ- έδωσε με αυτοπεποίθηση τον οδικό χάρτη για να μην βρεθεί η χώρα ενώπιον του διλήμματος «Δεξιά ή Ακροδεξιά». Ο Τεμπονέρας επέμεινε στις ορατές μέχρι τις Βρυξέλλες τρύπες του Κράτους Δικαίου και κράτησε δυνάμεις για τη συνεδριακή μάχη. Αν σε κάτι συμφώνησαν και οι τρεις είναι ότι «οι μεσσίες δεν μπορούν να βοηθήσουν, χρειάζονται πολιτικές».
Συζήτηση, όχι πρόβα συνεργασίας
Πρώτος έφτασε ο Τεμπονέρας και λίγο αργότερα η Αχτσιόγλου, διακόπτοντας και οι δύο τις αναλύσεις του πενταλέπτου που γίνονταν στο φουαγιέ και στη στοά του θεάτρου από τον κόσμο που βρισκόταν ήδη εκεί. Οι μάσκες ήταν πολλές ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες του ακροατηρίου, το οποίο στην πλειοψηφία του απαρτιζόταν από στελέχη βάσης από νομαρχιακές επιτροπές, κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς -το καύσιμο για τη γραφειοκρατία κάθε κομματικού μηχανισμού. Δεν ήταν επομένως παράλογο που το πιο θερμό χειροκρότημα το έλαβε κατά την είσοδο του ο Μανώλης Χριστοδουλάκης – μια ακόμα απόδειξη, θα παρατηρούσε κάποιος, ότι σε επίπεδο βάσης το ΠαΣοΚ εξακολουθεί να διαδραματίζει ρόλο και σίγουρα ξέρει πώς να κερδίζει εντυπώσεις. Ο Χριστοδουλάκης μπήκε στην αίθουσα τελευταίος από τους τρεις ομιλητές, με τον αέρα όμως που δίνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις και η αίσθηση που εκπορεύεται από αυτές για «επιστροφή του Κινήματος».
«Οι Ευρωεκλογές είναι ο χρονικός ορίζοντας που αναμένεται να διαμορφώσει το αποτύπωμα της χθεσινής βραδιάς».
Θα ήταν η πιο «θορυβώδης» στιγμή της βραδιάς, αν ο Στέφανος Κασσελάκης δεν αποφάσιζε να κάνει αιφνιδιαστική είσοδο λίγο μετά την έναρξη της εκδήλωσης, εισπράττοντας αρκετές αποδοκιμασίες. Η υποδοχή καθόρισε και τη μετέπειτα μονολεκτική παρουσία του – είπε ένα «εκπροσωπούμαι», εννοώντας τον Διονύση Τεμπονέρα, όταν του προσφέρθηκε η δυνατότητα να κάνει μία παρέμβαση. Τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε τελικά να παραστεί τούς γνωρίζει ο ίδιος -ίσως και κάποιο από τα think tank του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία παρουσιάζει αναλυτικά αυτές τις μέρες στα κοινωνικά δίκτυα. Άκουσε πάντως από τον βουλευτή του κόμματός του να του αναθέτει το σχετικό homework: «Ο Κασσελάκης έχει την ευθύνη να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική τροχιά», είπε, καλώντας τον σιωπηρά να προσέλθει για την εξέταση του μαθήματος τόσο στο προσεχές συνέδριο όσο και στις Ευρωεκλογές.
Συσχετισμοί υπό διαμόρφωση
Οι Ευρωεκλογές είναι ο χρονικός ορίζοντας που αναμένεται να διαμορφώσει το αποτύπωμα της χθεσινής βραδιάς. Να καταλάβουμε δηλαδή αν αυτό που συνέβη χθες συνιστούσε μια σημαντική κίνηση για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κεντροαριστερού φορέα που θα διεκδικήσει την εξουσία και οι πρωταγωνιστές του βρίσκονταν στη σκηνή της εκδήλωσης ή αν θα καταγραφεί για ιστορικούς και μόνο λόγους – οι εκ ΠαΣοΚ ορμώμενοι θα θυμούνται δεκάδες αντίστοιχες συναντήσεις για να την ανασύσταση του κεντρώου χώρου το διάστημα 2014-2017. Μετά ερωτεύτηκαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μπορεί να μοιάζει παράλογο καθώς η ψήφος των Ευρωεκλογών είναι παραδοσιακά χαλαρή και πολύ εύκολα το χέρι δεν θα ρίξει φάκελο στην κάλπη αλλά θα σκρολάρει για μια καλή προσφορά από τις ταξιδιωτικές πλατφόρμες για ένα long weekend, ωστόσο οι προθέσεις και οι συσχετισμοί για τη συγκρότηση ενός μπλοκ των δυνάμεων του προοδευτικού τόξου θα λάβουν πιο ξεκάθαρη μορφή από τα ποσοστά της κάλπης. Άλλωστε, η «χαλαρή ψήφος» των Ευρωκλογών είχε προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις και το 2014 και το 2019.
Σε εκείνο το πρώτο live των Sex Pistols, πάντως, ο πιο κερδισμένος ήταν όχι ένας μουσικός, αλλά ένας δημοσιογράφος, ο Τόνι Ουίλσον που έστησε μια μικρή μουσική αυτοκρατορία καβαλώντας το κύμα του νέου ήχου που γεννιόταν. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος, αλλά ο πιο καπάτσος.
