Από αυτή τη φιλόξενη δημοσιογραφική γωνιά του flash.gr σας έγραφα πριν από λίγες ημέρες ότι η ιστορία έχει διδάξει το ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Αφορμή ήταν αυτή η περιβόητη «μάζωξη» των τριών (Αχτσιόγλου-Τεμπονέρα και Χριστοδουλάκη) που διεξήχθη τελικά χθες, χωρίς ουδείς να καταλάβει εάν υπήρξε απάντηση στο γιατί έκαναν αυτήν την εκδήλωση, ως …αρχηγοί της επόμενης των ευρωεκλογών ημέρας, αλλά ούτε και ποιος θα είναι τελικά αυτός που θα κληθεί ως επικεφαλής να απαντήσει στο κεφαλαιώδες ερώτημα της Κεντροαριστεράς μετά το Μητσοτάκη ποιος. Από ότι διαπίστωσα δε ούτε μέγα πλήθος που να διακατέχεται από την ίδια αγωνία, ούτε μέγα πάθος. Τα όσα ελέγχθησαν εταίριαζαν περισσότερο σε φιλολογικό τσάι παρά σε μια πολιτική παρέμβαση που κάπου στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Ανδρέας θα φαινόταν να έρχεται το πολιτικό τέλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη και αυτοί οι ολίγοι που έδωσαν το παρών, έφυγαν περισσότερο απογοητευμένοι για το μέλλον του χώρου τους από ότι ήταν πριν πάνε.
Και σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω τους έσκασε και σαν …κερασάκι στην τούρτα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, από το πουθενά. Και από εκεί που ο σύντροφος Τεμπονέρας πίστευε ότι μπορεί να του έκαναν δώρο από την Κουμουνδούρου μια ιστορική διαγραφή βρέθηκε εκπρόσωπος του Κασσελάκη στην εκδήλωση.
Με απλά ελληνικά όπως λέει ο λαός μας οι διοργανωτές πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Και μετά από τη σεμνή τελετή αποχώρησαν ο καθένας για τους δικούς του συντρόφους, με τον Στέφανο Κασσελάκη, χωρίς να κάνει τίποτα να κερδίζει από μια εκδήλωση που επί της ουσίας γινόταν για να αναδείξει την αδυναμία τόσο του Κασσελάκη όσο και του Ανδρουλάκη να διαχειριστούν το χώρο τους και να χαράξουν την επόμενη ημέρα.
Τα όσα έγιναν χθες ήρθαν απλά να επιβεβαιώσουν ότι το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς δεν είναι όπως το φαντάζονται απλά κάποιοι. Ούτε ο Μητσοτάκης μπορεί να …πέσει με μεθόδους του χθες, με τσιτάτα και με ατάκες.
Η διαφορά που νιώθει ο απλός πολίτης είναι το ότι είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με τον Μητσοτάκη, γνωρίζει που θέλει να πάει το καράβι, την ώρα που οι απέναντί του ακόμη περιμένουν να διαλέξουν το μέσο με το οποίο θα μετακινηθούν.
Σίγουρα στο Μαξίμου, τουλάχιστον δημοσκοπικά διαπιστώνουν ότι οι γρατζουνιές αργά αλλά σταθερά γίνονται πληγές.
Πληγές όμως που δεν ανοίγουν από την αντιπολίτευση αλλά από συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας.
Που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι ικανοποιούνται και με ένα…χαζαπλάστ, σκεπτόμενα ότι μπορεί να πέσουν σε γιατρό…αλμπάνη.
