Με μία εκτενή και πολύ σοβαρή επιστολή προς την Ευρώπη, ο επικεφαλής του Renault Group και πρόεδρος της ACEA, Luca de Meo, θέτει κάποιους προβληματισμούς που θα πρέπει να συζητηθούν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα από τη νέα ευρωβουλή όπως αυτή θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές. Η ανεπανάληπτη κίνηση του de Meo θέτει τους πολιτικούς προ των ευθυνών τους και σχεδόν τους παρακαλά να αναλάβουν δράση πριν η ευρωπαϊκή βιομηχανία αυτοκινήτου, μία βιομηχανία που απασχολεί περίπου 13 εκατομμύρια ανθρώπους και εξάγει περισσότερο απ’ ότι εισάγει με πλεόνασμα της τάξης των €102 δισεκατομμυρίων, γονατίσει μπροστά στην επέλαση ανταγωνιστών οι οποίοι λειτουργούν υπό πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες.
Ο de Meo αναφέρει ότι η βιομηχανία αυτοκινήτου αντιμετωπίζει όχι μία, ούτε δύο αλλά 6 προκλήσεις ταυτόχρονα: την δραστική μείωση των εκπομπών άνθρακα όχι μόνο των αυτοκινήτων που παράγονται αλλά και των εργοστασίων που τα παράγουν, την ψηφιακή επανάσταση (το 20% του κόστους ενός νέου αυτοκινήτου αφορά το λογισμικό και το ποσοστό αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2030), οι 8-10 νέοι κανονισμοί που ψηφίζονται οι εφαρμόζονται κάθε χρόνο, η αστάθεια της τεχνολογίας, η αστάθεια των τιμών των πρώτων υλών με χαρακτηριστικό παράδειγμα την τιμή του λιθίου που δωδεκαπλασιάστηκε μέσα σε δύο χρόνια πριν μειωθεί στο μισό αμέσως μετά (!) και την επανεκπαίδευση του εργατικού δυναμικού. Καμία άλλη βιομηχανία δεν είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει τόσο μεγάλες και τόσο κοστοβόρες προκλήσεις ταυτόχρονα και σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου η βιομηχανία του αυτοκινήτου δεν υπόκειται τον Γολγοθά των ευρωπαίων.
Η Κίνα για παράδειγμα επιδοτεί με τεράστια ποσά τους κατασκευαστές της με πρόσφατη μελέτη του Polytechnique να τοποθετεί το συνολικό ποσό για το 2022 ανάμεσα στα 110 και τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ οι Η.Π.Α. μέσω του Inflation Reduction Act έχει εγχύσει περί τα €387 δισεκατομμύρια στην οικονομία της. Η Ευρώπη δεν έχει κάποιο παρόμοιο σύστημα και το μόνο που κάνει είναι να νομοθετεί. Παράλληλα, τιμωρεί αυτούς που δεν είναι σε θέση να συμμορφωθούν και δεν προστατεύει τις αγορές της με αποτέλεσμα να εξαρτάται από την Κίνα για το λίθιο, το νικέλιο και το κοβάλτιο της και από την Ταϊβάν για τους ημιαγωγούς τους.
Η κατάσταση όμως είναι ακόμα πλήρως αντιστρέψιμη. Αρκεί να δημιουργηθεί μία βασική βιομηχανική στρατηγική, να συζητήσουν και να συνεννοηθούν όλοι οι βασικοί “μέτοχοι” (οι επιστήμονες, οι κατασκευαστές, οι ενώσεις, οι οργανισμοί, τα συνδικάτα και οι Μ.Κ.Ο.), να τερματιστεί το τρέχον σύστημα της υπερ-νομοθέτησης και να υιοθετηθεί μία οριζόντια προσέγγιση που θα αντιμετωπίζει το αυτοκίνητο ως μέρος ενός συνόλου και όχι ως κάτι αυτόνομο και αυτούσιο. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μία στρατηγική για την επάρκεια της Ευρώπης σε πρώτες ύλες και ηλεκτρονικά και εν τέλει, να υιοθετηθεί μία αρχή τεχνολογικής και επιστημονικής ουδετερότητας που πρακτικά, σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν θα ορίζει την λύση που θεωρεί αυτή βέλτιστη για την επίτευξη ενός στόχου. Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, είναι η ενθάρρυνση της συμμετοχής του κόσμου στην “πράσινη μετάβαση”. Ο μέσος ευρωπαίος έχει αρχίσει να απομακρύνεται από το αυτοκίνητο και αυτό στοιχίζει σε όλους. Μέσα σε 20 χρόνια, η μέση τιμή ενός μικρού, αστικού μοντέλου έχει αυξηθεί από τα €10.000 στα €25.000 και ο ετήσιος οικιακός προϋπολογισμός κινητικότητας έχει εκτιναχθεί από τα €3.500 στα €10.000 ενώ την ίδια ώρα, ο μέσος μισθός έχει αυξηθεί κατά μόλις 37%! Πώς να νοιαστεί ο Ευρωπαίος για το αυτοκίνητο; Πώς αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πωλήσεις νέων αυτοκινήτων στην Ευρώπη είναι σε ελεύθερη πτώση και ότι οι ανταγωνιστές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος; Μία λύση θα μπορούσαν να είναι τα kei cars, μία αστική κατηγορία που υπάρχει στην Ιαπωνία αλλά θα πρέπει να βρεθούν κι άλλες.
Το θέμα είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία και για μία φορά η πρωτοβουλία αυτή δεν θα πρέπει να εστιάζει σε νέους κανονισμούς. Πρέπει να ακούσει τα εμπλεκόμενα μέρη, να υπάρξει μία σοβαρή, ενδελεχής και ειλικρινής διαβούλευση και να δοθεί προτεραιότητα στα συμφέροντα της Ευρώπης ως αγορά και φυσικά, στους πολίτες. Γιατί να μην ενθαρρυνθούν οι κατασκευαστές να λανσάρουν μικρά, προσιτά αυτοκίνητα και βαν και γιατί να μην ενθαρρυνθούν οι πολίτες να τα αγοράσουν με προνόμια όπως οι θέσεις στάθμευσης, το φθηνότερο πάρκινγκ και τα κατοχυρωμένα σημεία φόρτισης; Γιατί πρέπει εν έτη 2024 να μιλάμε ακόμα για στρατηγικό πλάνο υποδομών φόρτισης και δεν υπάρχει ήδη; Σύμφωνα με τον de Meo, η Ευρώπη χρειάζεται 6.8 εκατομμύρια σημεία φόρτισης για να μειώσει τους ρύπους από τα επιβατικά της κατά 55% μέχρι το 2030 και αυτό προϋποθέτει δραματική αύξηση στον ρυθμό ανάπτυξης από τα 2.000 σημεία ανά εβδομάδα τώρα, στα 14.000! Θα χρειάζονται 184 σταθμοί φόρτισης ανά 100 χιλιόμετρα δρόμου την ώρα που αυτή τη στιγμή υπάρχουν 6 χώρες που ο αντίστοιχος αριθμός είναι 0 (!) και 17 που ο αριθμός είναι μικρότερος από 5! Πού είναι η αυτονομία όσον αφορά στις κρίσιμες πρώτες ύλες και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης στον νευραλγικό τομέα των ημιαγωγών; Ο Luca de Meo λέει πολλά στην επιστολή του και εδώ μπορούμε να μεταφέρουμε μόνο ένα ενδεικτικό δείγμα. Αυτό που δεν κάνει είναι να αμφισβητεί την σημασία της Ευρώπης. Απλά ζητά για να μην πούμε απαιτεί, την δημιουργία ενός σαφούς και σταθερού πλαισίου που θα υποστηρίξει την γιγαντιαία επένδυση των κατασκευαστών!
