Αν μπορούσε ο Αρθούρος Σοπενχάουερ να μας παρατηρήσει από μακριά, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές της προεκλογικής σκηνοθεσίας, θα αισθανόταν δικαιωμένος για τις φιλοσοφικές του θέσεις.
Ο Σοπενχάουερ έβλεπε τον κόσμο, ως έναν κόσμο καθαρού θεάτρου. Όπου από την αρχή ως το τέλος πάνω στην αόρατη και απέραντη θεατρική σκηνή «βλέπουμε την επανάληψη του ίδιου δράματος, με άλλα πρόσωπα και με διαφορετικές ενδυμασίες. Η αληθινή, υποστήριζε, φιλοσοφία της ιστορίας έγκειται στο να δούμε κάτω από τις άπειρες μεταβολές και σε όλο αυτό το χάος, ότι έχουμε μπροστά μας το ίδιο όν, ταυτόσημο και αμετάβλητο». Το γενικό σύμβολο της ιστορίας θα έπρεπε να είναι κατά τον ιδιαίτερο αυτόν φιλόσοφο: Eadem, sed aliter. Το ίδιο, αλλά με άλλο τρόπο.
Γνωρίζουμε ότι το κοινωνικό γεγονός δεν είναι παρά μια διαρκής αυτοσκηνοθεσία. Το έχει πει με μια θαυμάσια απλότητα ο Λάμπρος Πορφύρας, στο ποίημά του «Το θέατρο». « Ο δρόμος σαν θέατρο είχε γίνει..». Η κοινωνία, μέσα στην ακατάπαυστη μεταβολή της , δημιουργικά, αυθόρμητα σκηνοθετεί και αυτοσκηνοθετείται. Στην μεγάλη και απέραντη θεατρική σκηνή της ύπαρξης όλα συντελούνται.
Θα μας παρατηρούσε, πιστεύω, με ενδιαφέρον ο Αρθούρος, σε αυτή την προεκλογική περίοδο να πασχίζουμε να ανανεώσουμε το έργο, να πάμε κάπου αλλού, να πετύχουμε κάτι διαφορετικό, ριζικά άλλο, που θα χρειαζόταν και μια νέα σκηνική κατασκευή. Θα δυσκολευόταν να το διακρίνει, ικανοποιημένος για τις υποθέσεις του στον βασανιστικό δρόμο κατανόησης του κόσμου.
Προσηλωμένος στη θεατρική διάσταση, θα του κέρδιζε – είμαι βέβαιος- την προσοχή ο κ. Βαρουφάκης. Θα μειδιούσε με την σκηνική ιδιοκατασκευή. Πετυχημένη θα την έβρισκε. Είναι αλήθεια, στην προεκλογική μας θεατρική σκηνή, αν δούμε την αντιπαράθεση ως μελετημένη σκηνοθεσία, ο κ. Βαρουφάκης αναδεικνύεται σε ηθοποιό – πρωταγωνιστή. Σπάζει την ρουτίνα μιας συμβατικής προεκλογικής επανάληψης, κομίζει ανησυχητικά δαιμόνια, προκαλεί φόβο ή γίνεται αφορμή μιας επι – σκηνοθεσίας φόβου.
Αυτάρεσκα ικανοποιημένος ο ίδιος, σχεδόν σε ναρκισσιστικό παροξυσμό, γίνεται παράγοντας διαφορετικότητας, σε μια αναμέτρηση με ήδη αναμενόμενα τα αποτελέσματα. Και εδώ ο φίλος μας ο Αρθούρος θα έβλεπε μια επανάληψη. Το 1ο 6μηνο του 2015. Εκεί ο σημερινός κύριος ηθοποιός του έργου σε εξέλιξη, αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή, που ήδη σχεδίαζε την θεαματική του έξοδο προς μια νέα παράσταση.
Δεν θα είχε λόγους να ξανασκεφτεί τον κόσμο ο Αρθούρος μετά και από αυτήν την εμπειρία. Θα αποχωρούσε βέβαιος για τα συμπεράσματά του, με μια μελαγχολία να σκιάζει τη στιγμή.
Του Λευτέρη Κουσούλη, πολιτικού επιστήμονα
