Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για την επιστροφή του Άρη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και την ευκαιρία ριζικής ανασυγκρότησης της εταιρίας με προφανή στόχο την ενίσχυση του brand.
Η υποδοχή και επεξεργασία μιας πληροφορία ή ενός δεδομένου διαφέρει από μυαλό σε μυαλό. Κατά τον προσωπικό τρόπο σκέψης, η ένταξη του Άρη στο Eurocup της επόμενης περιόδου γεννά μια μοναδική ευκαιρία ανασυγκρότησης του τμήματος. Φωτίζει τη λεωφόρο απόδρασης της ΚΑΕ από το μονοπάτι των περιορισμένων αγωνιστικών, οικονομικών και εμπορικών βλέψεων δημιουργώντας παράλληλα τη δυνατότητα ουσιαστικής ανάπτυξής της. Κι αυτό σε μια εποχή κατά την οποία οι… παροικούντες την Ιερουσαλήμ επιμένουν ότι είναι ζήτημα χρόνου η ένωση δύο διοργανώσεων (BCL και Eurocup) με απώτερο σκοπό την κάλυψη ενός σχίσματος το οποίο χρονολογείται εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες.
Κατά την τελευταία τριετία, στην ΚΑΕ Άρης έκαναν πραγματικά σπουδαία δουλειά βασιζόμενοι περισσότερο στον εθελοντισμό και τη βαθιά Αρειανοσύνη μερικών ανθρώπων οι οποίοι – λόγω συνθηκών – ανήγαγαν το σύνθημα της «επιβίωσης» ως βασικότερο, εν αντιθέσει με αυτό της «ανάπτυξης». Καθώς η ανάγκη εξόφλησης των χρεών ανέπτυσσε το κλίμα ανασφάλειας, υπό την πίεση των πιστωτών πέντε κι έξι χρόνων οι οποίοι (δικαιολογημένα) δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους, στην ΚΑΕ λογάριαζαν έως και το τελευταίο ευρώ και οδηγήθηκαν στη συρρίκνωση της εταιρικής βάσης. Ακόμη κι αυτοί που δηλώνουν μυημένοι στα του Άρεως νομίζουν ότι ξέρουν τι πραγματικά έχει συμβεί την περασμένη τριετία. Ο σύλλογος δεν πέρασε απλά δύσκολα αλλά σχεδόν σε καθημερινή βάση ήταν μεταξύ συμπληγάδων και προσπαθούσε να ισορροπήσει δεχόμενος σπρωξίματα από παντού.
Στο δικό μου μυαλό, η συμμετοχή στο Eurocup της επόμενης περιόδου γεννά μοναδική ευκαιρία για μια ιστορική αλλαγή γι’ αυτό εξάλλου ήμουν υπέρμαχος αυτής της ιδέας πριν καλά-καλά πέσει στο τραπέζι του προεδρικού γραφείου της ΚΑΕ. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει μια πρόκληση με τον δικό του τρόπο. Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τον βράχο που έχουν μπροστά τους και προσπαθώντας να φανταστούν το βάρος τους αλλά και τον τρόπο να τον ξεπεράσουν κυριεύονται από τον φόβο και δεν τολμούν. Υπάρχουν κι αυτοί που ονειρεύονται αυτό που υπάρχει πίσω από τον βράχο και επιχειρούν να τον διαλύσουν.
Οι τελευταίοι ανήκουν στην κατηγορία των «οραματιστών» και όχι των ματαιόδοξων. Υπό τον φόβο της παρεξήγησης, το 1984 μια χούφτα οραματιστούν ονειρεύτηκαν τη δημιουργία της Αυτοκρατορίας του Άρη και προχώρησαν στην παροχή… Γη και Ύδωρ για την απόκτηση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μέσα σε αυτούς ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο παρεξηγημένος αλλά και αείμνηστος Θεόφιλος Μητρούδης και φυσικά ο Γιάννης Μπουτάρης. Το ποσό που χρειάστηκε για την προσέγγιση του «Δράκου» ήταν εξωφρενικό για την εποχή αλλά μαζεύτηκε (και) μέσα από τη βάση των φιλάθλων/επιχειρηματιών που πάντα είχε ο Άρης. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό αλλά μην κοιτάτε αυτό. Κοιτάξτε το όραμα που έριξε νερό στον μύλο μιας φιλοδοξίας και το οποίο οδήγησε στον σπουδαιότερο μύθο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Κάμποσα χρόνια μετά και καθώς ο Άρης ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (2000) και πάλι τον έσωσε ένα όραμα. Εκείνο το πενταετές κλειστό συμβόλαιο με τα κανάλια Novasports ήταν προϊόν σκέψης – κυρίως – δύο ανθρώπων. Λοιδορήθηκε από τους κοντόφθαλμους της εποχής οι οποίοι εκτίμησαν ότι στοιχειοθετούσε ακραίας μορφής δέσμευση του συλλόγου. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήξερε όμως ότι εκείνες οι επιταγές «ξεχρέωναν» τον σύλλογο και μετά λειτούργησε για τη δημιουργία της «Γένεσις» για να ακολουθήσει μια όμορφη εξαετία με κατάκτηση τίτλων, συμμετοχής σε τελικούς και πάμπλουτης από πλευράς αγωνιστικών οραμάτων. Κάνοντας κατάχρηση πληροφοριών αλλά νιώθοντας την υποχρέωση της σχετικής αναφοράς, ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος έπαιξε καταλυτικό ρόλο σ’ εκείνο το εγχείρημα καθώς αφουγκράστηκε το όραμα και λειτούργησε προς την υλοποίησή του ως επικεφαλής του συνδρομητικού καναλιού. Θα μπορούσα να σας γράψω για ένα ακόμη όραμα, δυστυχώς όμως αυτό έμεινε στα λόγια γιατί το 2017 ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε αποφασίσει να πάρει την ΚΑΕ Άρης αλλά οι καταστάσεις υποχρέωσαν τον ίδιο αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους είχε μιλήσει να μην το επιχειρήσουν. Δεν έγινε και μένω σ’ αυτό.
Για να επιστρέψω στο σήμερα, η υποψηφιότητα του Άρη για το Eurocup της επόμενης περιόδου σήκωσε κουβέντα λόγω των εξόδων συμμετοχής στη διοργάνωση. Σε αυτό το διάστημα του ενός μήνα, προσωπικά, άκουσα πολλά περί κίνησης που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή απόφασης η οποία βάζει σε κίνδυνο τον στόχο της εξυγίανσης. Μα είναι δυνατόν μια εταιρία του βεληνεκούς του Άρη να μην τολμήσει να πάρει ένα στοίχημα 220-230 χιλιάδων ευρώ κι ενώ τα μισά είναι εξασφαλισμένα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο; Προσωπικά, δεν μπορώ να το δεχθώ γι’ αυτό η απόφαση συμμετοχής στη διοργάνωση δεν είναι απλά σωστή, αλλά καλλιεργεί όραμα και τις συνθήκες ουσιαστικής ανάπτυξής της.
Η τελευταία προϋποθέτει σημαντικές αλλαγές στο οργανόγραμμα της ΚΑΕ Άρης η οποία οφείλει να αφήσει πίσω της την εποχή του εθελοντισμού και να βαδίσει σε αυτό του τεχνοκρατίας και της παραγωγής εσόδων. Μετά από μια πενταετία, οι «κίτρινοι» επιστρέφουν στην Ευρώπη ή μάλλον επανέρχονται στον ευρωπαϊκό (αθλητικό) χάρτη. Είναι αναγκαία η αναθεώρηση αντιλήψεων και η οργάνωση της ΚΑΕ σε επαγγελματικά πρότυπα. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που το front office της ΚΑΕ Άρης ήταν από τα κορυφαία της Euroleague κι ας μην ήταν πολυπληθές. Είχε όμως ανθρώπους με μεράκι όπως ήταν ένας φίλος που έχασα, ο Βασίλης Βουρτζούμης. Σήμερα η ΚΑΕ Άρης δεν εμφανίζει την εικόνα ενός επαγγελματικού club για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω. Δεν είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει στην πρόσληψη προσωπικού και στη λειτουργία με βασικό σύνθημα την ευθύνη την οποία θεωρώ κατευθυντήρια δύναμη στην εξασφάλιση αποτελεσμάτων. Πλέον είναι υποχρεωμένη να αλλάξει και να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση ισχυροποίησης του brand αφήνοντας πίσω της τις εποχές που πέρασε. Μια επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό με την ταυτόχρονη αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας της θα τη βγάλουν κερδισμένη διότι θα την οδηγήσει στην εξασφάλιση εμπορικών εσόδων τα οποία στερείται εδώ και τουλάχιστον μια διετία, από την ημέρα δηλαδή που φύσηξε άλλος άνεμος στο Nick Galis Hall επαναφέροντας το χαμόγελο και τη χαρά και «πετώντας» από τα παράθυρα τη στεναχώρια και τη μεμψιμοιρία.
Μια τελευταία επισήμανση. Ανήκω στη συνομοταξία αυτών που πιστεύουν ότι αν υπάρχει μια μάζα φιλάθλων/οπαδών που στήριξε την αγαπημένη του ομάδα πηγαίνοντας με στομαχόπονο στο γήπεδο, είναι αυτή του Άρη. Μόνο ένας αυθεντικός μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία του κόσμου στην τριετία 2018-21. Αυτή η μάζα τροφοδοτεί τον σύλλογο εδώ και τουλάχιστον 30-40 χρόνια γιατί εν αντιθέσει με τα πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν, αυτή είναι εκεί. Αυτή η μάζα δεν εκλιπαρούσε αλλά προσδοκούσε την επιστροφή της ομάδας στην Ευρώπη. Είναι αυτή που τις τελευταίες ημέρες ρωτά πότε θα εκδοθούν τα εισιτήρια διαρκείας. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το επίπεδο αντίληψής της, έχει καταλάβει τη μοναδική ευκαιρία για την αλλαγή ρότας, γι’ αυτό θεωρώ εξαιρετικά πιθανό να σημειωθεί ρεκόρ διάθεσης εισιτηρίων διαρκείας. Δεν είναι ζήτημα υποχρέωσης όπως ακούω ή διαβάζω και εκνευρίζομαι. Υποχρέωση έχεις απέναντι στα παιδιά σου και την οικογένειά σου. Είναι η χαρά που προσδοκείς να ζήσεις το όραμα που ομορφαίνει την καθημερινότητα. Κι επειδή αυτό θέλει ο Αρειανός, η ουσιαστική αλλαγή θα έρθει μέσα από την αντίδρασή του από την πρώτη μέρα διάθεσης των εισιτηρίων διαρκείας.
Αντί επιλόγου, ο Δημήτρης Κατσίβελης επέλεξε τον Άρη γιατί εντυπωσιάστηκε από το sold out που είδε με την Καρδίτσα. Γιατί επίσης φεύγοντας ως νικητής (με τη φανέλα του Κολοσσού Ρόδου) φέτος από το Παλέ διαπίστωσε μια γιορτή στις κερκίδες και στο μυαλό του επιβεβαιώθηκε μια παγιωμένη άποψη. Το Παλέ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Οι αγωνιστικές προεκτάσεις της συμμετοχής στο Eurocup σε άλλο blog.
