«Όταν το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν γεννιέται…είμαστε στην εποχή των τεράτων». Αυτό έλεγε ο μεγάλος Ιταλός στοχαστής Αντόνιο Γκράμσι.
Ισχύει άραγε η παραδοχή τούτη και για τις εξελίξεις οι οποίες έχουν δρομολογηθεί στο χώρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και ενόψει της εκλογής του νέου ηγέτη ή της νέας ηγέτιδας του ΣΥΡΙΖΑ);
Και αναρωτιέμαι κάτι τέτοιο, γιατί όλες αυτές τις ημέρες διατυπώνονται στη δημόσια σφαίρα απόλυτες και απλουστευτικές ή σχηματοποιημένες απόψεις για τους δύο υποψήφιους, δηλαδή τον κ. Κασσελάκη και την κ. Αχτσιόγλου (κάτι που είναι εντελώς εσφαλμένο).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να διατυπώσω σύντομα τις ακόλουθες παρατηρήσεις.
Ο κ. Κασσελάκης έχει σίγουρα πολλές ανεπεξέργαστες θέσεις (και αυτό είναι οπωσδήποτέ το μεγάλο μειονέκτημά του).
Εκφράζει όμως αυτό που ισχυρίζονται πολλοί, δηλαδή τη λεγόμενη «μεταπολιτική», με άλλα λόγια ένα μέγεθος πέραν των κλασσικών «δεξιών» και «αριστερών» ιδεολογικών θέσεων (έτσι όπως τις γνωρίσαμε στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες);
Κατά τη γνώμη μου όχι .
Και θα επικαλεστώ το εξής :
Σε ένα πρόσφατό άρθρο του (αλλά και σε άλλους λόγους του) διατυπώνει θέσεις οι οποίες σίγουρα δεν κινούνται στο «πεδίο της μεταπολιτικής» (“Will the real Greek Dems please stand up?, Kathimerini”).
Έτσι , όταν ο κ. Κασσελάκης συνηγορεί υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος και μάλιστα με την ειδικότερη μορφή του εκκλησιαστικού φόρου (kirchensteuer) τον οποίο θα πληρώνει εθελοντικά ο κάθε πιστός για τη συντήρηση των εκκλησιαστικών κοινοτήτων, προφανώς διατυπώνει μια ιδεολογική θέση (και μάλιστα προοδευτική).
Επιπλέον, όταν ο κ. Κασσελάκης διατυπώνει τη θέση για την μη εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία , προφανώς δεν υιοθετεί «μεταπολιτικές» προσεγγίσεις.
Βεβαίως ο ίδιος ομολογεί ανοικτά ότι εμπνέεται από το μοντέλο του Αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος . Για αυτό και υιοθετεί θέσεις , όπως η παροχή φορολογικών κινήτρων στις επιχειρήσεις που θα εδρεύουν εκτός
Αθηνών , κάτι που δεν ακούγεται συχνά στο πεδίο της λεγόμενης «παραδοσιακής Αριστεράς» .
Ωστόσο το δομικό ερώτημα είναι το εξής:
Με ποιο τρόπο κατόρθωσε ένας υποψήφιος που εμφανίστηκε (μόλις) πριν από τρείς μήνες να «νικήσει» προσωπικότητες , όπως ο κ. Τσακαλώτος που έχουν μια ιστορία ;
Πολλοί λένε ότι εφαρμόζει τους κανόνες του marketing (:πηγαίνει λ.χ. στη μαρτυρική Μακρόνησο και λειτουργεί εικονικά ως «θεατρική προσωπικότητα» για να κερδίσει αριστερούς ψήφους).
Αυτό εν μέρει μπορεί να είναι αλήθεια.
Ωστόσο όλοι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή λησμονούν ένα βασικό πράγμα. Δηλαδή, ότι ένα υπολογίσιμο μέρος της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πλέον τα κόμματα, ούτε τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ταυτιστεί με αυτά.
Με άλλα λόγια ένα μεγάλο μέρος του κόσμου (καλώς ή κακώς) θεωρεί τα κόμματα ως διεφθαρμένους μηχανισμούς και τα συσχετίζει με την «άνοδο της ασημαντότητας» για την οποία μιλούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Και επιθυμεί διακαώς τους «καινούργιους υποψήφιους ή τους νέους ανθρώπους», έστω και αν δεν τους γνωρίζει κανείς!
Από την άλλη μεριά η υποψηφιότητα της κ. Αχτσιόγλου έχει και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Είναι μια μορφωμένη και σοβαρή γυναίκα , σέβεται τους ιδεολογικούς της αντιπάλους και ίσως θα ήταν πολύ θετικό (ή και ριζοσπαστικό) να αναδειχθεί μια γυναίκα ως αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσής.
Έχει κυβερνητική εμπειρία και « ξεκάθαρο ιδεολογικό παρελθόν».
Ποιο είναι το μειονέκτημά της κατά την άποψή μου;
Έχει ταυτιστεί πλήρως με την μέχρι τώρα κομματική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός της λόγος είναι παραδοσιακός ή και εν μέρει «αποστεωμένος» θα έλεγα , χωρίς να εμπνέει ή να δημιουργεί οράματα.
Το συμπέρασμα;
Η παραπάνω εκλογή θα επηρεάσει σίγουρα όλο το πολιτικό γίγνεσθαι και ίσως οδηγήσει και στη διάσπαση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης!
Καλφέλης Γρηγόρης
Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
