Για όποιον η έννοια του «λειτουργήματος» και του «λειτουργού» -είτε πρόκειται για δικαστή ή πολιτικό ή ιερέα ή δάσκαλο ή δημοσιογράφο- συνιστά ένα «αδύνατο επάγγελμα» (Φρόυντ), οι εξάρσεις των ημερών για τη σημασία του «λειτουργού» στις Δημοκρατίες μας, τον κάνουν να χαμογελά.
Μια δόση αυτογνωσίας κατά την άσκηση και του δικού του «λειτουργήματος» (ως δημοσιογράφου ή δασκάλου και πάντως όχι ως ιερέα ή πολιτικού), θα τον εξωθούσε για άλλη μια φορά, στην πολιτική θεωρία για τα παράδοξα της Δημοκρατίας ή στην Τέχνη.
Και ως προς τη θεωρία, θα επέμενε στο ότι η Δημοκρατία είναι ζήτημα ονοματοθεσίας επειδή συνδέει τη γλώσσα με τη γνώση των πραγμάτων ως έχουν (τον καπιταλισμό). Θα σημείωνε επίσης, ότι η Δημοκρατία ως αυτοδιαψευδόμενο ιδανικό αφού η συνθήκη δυνατότητάς της είναι συγχρόνως και συνθήκη αδυνατότητάς της, μπορεί να οδηγήσει τον, ούτως ειπείν, “λειτουργό” στην εκ των πραγμάτων αδυναμία να ασκήσει το υποτιθέμενο λειτούργημά του -παρέχοντάς του όμως την αυταπάτη ότι το ασκεί ή ένα άλλοθι για την υποκριτική του στάση (“κήνσορα” και θεράποντα” θα τον ονόμαζε ο Έκο).
Θα αναρωτιόταν τέλος, για το ποια είναι εκείνη η έννοια με την οποία αποδομείται το όνομα Δημοκρατία; Και πώς εξασφαλίζεται μέσω του ονόματος η διέλευση μεταξύ γλώσσας και κόσμου χωρίς να χρειάζεται να διέλθει υποχρεωτικά από την μικροπολιτική αλλά αντίθετα, να λειτουργεί εντός ενός συστήματος διαφορών (της γλώσσας) ώστε ο θεωρητικός λόγος περί Δημοκρατίας -φερειπείν το Συνταγματικό δίκαιο- να καθίσταται εφικτός;
Αυτό σημαίνει άλλωστε “όνομα-Δημοκρατία”, (όπως στον Γκοντάρ “Όνομα Κάρμεν”): ο δείκτης ότι κάτι που υπάρχει, δεν υπάρχει αλλού (π.χ. στη Δημοκρατία αλλά όχι στη νεοφιλελεύθερη Δημοκρατία του κατά τα άλλα δέσμιου του alter ego του, Κυριάκου Μητσοτάκη).
Και προφανώς δεν θα παραχωρούσε την προβληματική αυτή στην έννοια του «λειτουργήματος» διότι η Δημοκρατία εξ’ ορισμού δοκιμάζει μια “ριζική ακαθοριστία” (Κλωντ Λεφόρ).
Πρόκειται περισσότερο για μια στρατηγική, μια συνθήκη σκέψης και ακόμη περισσότερο μια δύναμη που δημιουργεί την ίδια της τη μορφή (τον κανόνα) de jure. Τώρα το πώς διαμορφώνει αυτό τον κανόνα είτε βάσει ενός προηγούμενου κανόνα τον οποίο αναδιαμορφώνει επινοώντας τον εκ νέου είτε θεμελιώνοντάς τον με ριζικό τρόπο (επανάσταση), αυτό είναι αντικείμενο ενός άλλου άρθρου “κυριότερου” από το παρόν.
Θα μπορούσε πράγματι να γραφτεί σε πείσμα των όσων γράφτηκαν την «διαβολοβδομάδα» της μονταζιέρας, εισάγοντας, όπως ο Ζολά στο«Ανθρώπινο κτήνος», την φυσιοκρατία μάλλον, παρά τη » μεταφυσική» της πολιτικής. Φυσιοκρατία, δηλαδή εμφάνιση χαρακτήρων όπως ο άνθρωπος των προσποιημένων βίων ή των ενστίκτων ή των εμμονών. Έτσι κι αλλιώς η δημοσιογραφία από τον Μπαλζάκ έως τον Τράγκα υπήρξε ανάπτυξη μυθιστορήματος με δικά της λόγια, εξού και η αναγνωσιμότητά της στα κυριακάτικα – συν τα ένθετα «δώρα».
Τα πράγματα όμως είναι πιο απλά όσον αφορά την Τέχνη την οποία έχουμε για να σωθούμε από την αλήθεια. Προτιμώ όμως να δημοσιεύσω ένα απόσπασμα από το «ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ» του Χάινερ Μύλλερ (μτφρ. Γ. Φαρμακίδη). Τα συμπυκνώνει όλα:
«Η φθορά είναι προσχεδιασμένη Σαν νεκροταφείοΧρησιμεύει το κονταίηνερ Μορφές που περισσεύουνΓεννημένες μέσα απ’ το μπετόν ΠαρέλασηΑπό Ζόμπι με ενδιάμεσες διαφημίσειςΜε στολές της χθεσινής πρωϊνής μόδαςΗ νεολαία του σήμερα φαντάσματαΤων νεκρών του πολέμου που θα γίνει αύριοΟ,ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΟΙ ΒΟΜΒΕΣΣτην μεγαλόπρεπη ένωση από ασπράδι αυγών και κουτιά αναψυκτικώνΜε σκουπίδια τα παιδιά ζωγραφίζουν τοπίαΜιά γυναίκα είναι η γνώριμη ακτίνα ελπίδαςΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΕΛΗ ΕΧΕΙΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑΉ το γιουγκοσλαβικό όνειροΑνάμεσα σε σπασμένα αγάλματα ξεφεύγονταςΑπό άγνωστη καταστροφήΗ μάνα με το καραβόσκοινο η γριά με τις πατερίτσεςΜε σκουριασμένη πανοπλία τρέχει δίπλα ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΈνα κοπάδι ηθοποιών παρελαύνειΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙΕΙΝΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΔΙ ΚΑΡΕΚΛΑΣ ΖΕΙ ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ
Λάσπη λέξεων απόΤο εγκαταλειμμένο μου άδειο κορμίΠώς να βρω διέξοδο απ’ την ζούγκλαΤων ονείρων μου που γύρω μουΑθόρυβα αργά μεγαλώνειΈνα κουρέλι από ΣαίξπηρΣτον παράδεισο των βακτηριδίωνΟ ουρανός είναι γάντι που κυνηγάειΜασκαρεμένος με σύννεφα άγνωστης δομήςΑνάπαυση στο νεκρό δέντρο Οι νεκροθάφτισεςΤα δάχτυλά μου ψηλαφίζουν την θήκη του μαχαιριούΝύχτες στο παράθυρο μεταξύ πόλης και εξοχήςΠαρακολουθήσαμε τον αργό θάνατο των μυγώνΈτσι στέκονταν ο Νέρων πάνω από την Ρώμη ευτυχισμένοςΜέχρι που έφτασε η άμαξα Άμμος στα γρανάζιαΈνας λύκος στέκονταν στον δρόμο όταν κομματιάστηκε η ΆμαξαΔιαδρομή με λεωφορείο ξημερώματα Δεξιά κι αριστεράΟι νεκροθάφτισες βράζοντας κάτω από το ρούχο Το μεσημέριΛέρωσε η στάχτη τους το δέρμα μουΣτην διαδρομή ακούσαμε την οθόνη να σχίζεταιΚι είδαμε τις εικόνες να χάνονται η μία μέσα στην άλληΤα δάση καίγονταν με EASTMAN COLORΌμως το ταξίδι ήταν χωρίς άφιξη NO PARKING
Στην μοναδική διασταύρωση με το ένα του μάτιΚανόνιζε την κυκλοφορία ο ΠολύφημοςΛιμάνι μας ήταν ένας εγκαταλειμμένος κινηματογράφοςΣτην οθόνη σάπιζαν αστέρες σε ανταγωνισμόΣτο ταμείο στραγγάλιζε ο Φριτς Λανγκ τον Μπόρις ΚαρλώφΟ νοτιάς έπαιζε με τις παλιές αφίσεςΉ Η ΑΤΥΧΗ ΑΠΟΒΑΣΗ Οι νεκροί νέγροιΣαν πάσσαλοι μπηγμένοι στον βάλτοΜε τις στολές των εχθρών τουςDO YOU REMEMBER DO YOU NO I DON’TΤο ξεραμένο αίμαΚάπνιζε στον ήλιοΤο θέατρο του θανάτου μουΕγκαινιάστηκε καθώς στεκόμουνα ανάμεσα στα βουνάΣτον κύκλο των νεκρών συντρόφων πάνω στην πέτραΚαι πάνω μου φανερώθηκε το αεροπλάνο το αναμενόμενοΧωρίς να σκεφτώ ήξεραΠως αυτή η μηχανή ήτανΟ,τι οι γιαγιάδες μου ονόμαζαν ΘεόΤα αέρια της έκρηξης σάρωσαν τα πτώματα από το υψίπεδοΚαι πυροβολισμοί τάραξαν την αβέβαιη φυγή μουΈνοιωσα το αίμα ΜΟΥ να βγαίνει από τις φλέβες ΜΟΥΚαι το σώμα ΜΟΥ να γίνεται το τοπίοτου θανάτου ΜΟΥΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙΤα υπόλοιπα είναι λυρισμός Ποιος έχει καλύτερα δόντιαΤο αίμα ή η πέτρα»*
* Η «Ρημαγμένη όχθη», το «Μήδειας υλικό» και το «Τοπίο με Αργοναύτες», ανεβαίνουν από την Άντζελα Μπρούσκου και την συγκλονιστική Παρθενόπη Μπουζούρη αυτές τις ενδιαφέρουσες πολιτικά ημέρες στο Bios.
