Η Λίλιαν Παναγιωτοπούλου Φωκά παραχώρησε την πρώτη της συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso, μετά τη σοβαρή περιπέτεια που πέρασε ο Σπύρος Φωκάς. Οι δυο τους είναι 15 χρόνια μαζί, ενώ τον περασμένο Ιούλιο έκλεισαν 10 χρόνια έγγαμου βίου. Η ηθοποιός και χορεύτρια επίσης μίλησε για την απόφασή της να σπουδάσει υποκριτική, ενώ αναφέρθηκε και στις δύσκολες στιγμές που βίωσε στο παρελθόν.
Το όνομα «Σπύρος Φωκάς» της άνοιξε πόρτες εκεί όπου είχε μεγαλουργήσει εκείνος τις περασμένες δεκαετίες;
Από τον Σπύρο πήρε το μικρόβιο. Ο Σπύρος πάντα της έλεγε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι για να ζήσεις. «Είναι ένας συνεχής ανήφορος που όλο ανεβαίνεις. Θα πεινάσεις, θα πονέσεις πολύ. Εγώ ήμουν απλά τυχερός και όπως λένε βρέθηκα στην κατάλληλη θέση». Ο Σπύρος αποτρέπει τους νέους να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα, γιατί είναι επίπονο και ματώνουν συνεχώς οι καλλιτέχνες.
Πότε γνωριστήκατε με τον Σπύρο Φωκά;
Γνωριστήκαμε το 2008 τυχαία σε μια δουλειά. Ήταν να πάω σε μια περιοδεία με θίασο. Εγώ ήμουν αρνητική και είχα αποφασίσει να μην ακολουθήσω. Ξαφνικά ακούω να λένε: «Περιμένουμε να έρθει το ταξί με τον κ. Φωκά». Και ξανακάθομαι και περιμένω να δω τον Φωκά. Εκεί γνωριστήκαμε, από σύμπτωση!
Έχει θετικά και αρνητικά σημεία ο Σπύρος;
Θα σου πω ότι έχει μόνο ένα αρνητικό σημείο: είναι πολύ χαμηλών τόνων. Πολύ low profile για αυτό το επάγγελμα και για αυτό το όνομα που έχει δημιουργήσει.
Έχει μετανιώσει για πράγματα στη ζωή του;
Ο Σπύρος δεν μετανιώνει ποτέ για τις πράξεις του. Βέβαια, έχει κάνει λάθη που ακόμα και σήμερα μας τα λέει, αλλά δεν μετανιώνει, γιατί τα έκανε όταν ήταν νέος και άρα δικαιολογούνται λόγω του νεαρού της ηλικίας του.
Νιώθει σταρ;
Το μόνο που ξέρει είναι πόσο μετράει το ρολόι του. Οχι, καθόλου, αλλιώς θα είχε άλλη αντιμετώπιση. Είναι τόσο ήρεμος με την καριέρα του, με όσα έζησε, που δεν ξέρει πόσο μεγάλος υπήρξε.
Τόσο πολύ τον αγαπάτε λοιπόν και ας ζείτε σήμερα με μόνο μία πενιχρή σύνταξη;
Δεν υπάρχει ζωή για μένα χωρίς τον Σπύρο. Για μένα ο Σπύρος είναι τα πάντα. Ποτέ δεν υπήρξε φτωχός. Είναι τόσο πλούσιος στην καρδιά και στο μυαλό, που στα μάτια μου φαντάζει αδαμαντωρυχείο. Μέσα του είναι ένα κομμάτι μάλαμα. Είναι το χρυσάφι μου!
Η τελευταία περιπέτεια της υγείας του τρόμαξε τους πάντες…
Εγώ ήμουν πολύ καλύτερα ψυχολογικά από τις προηγούμενες φορές που είχαμε να αντιμετωπίσουμε διάφορα περιστατικά με την υγεία του. Ίσως γιατί η ασφάλεια που είχαμε σε αυτό το μεγάλο ιατρικό κέντρο με όλους τους ιατρούς να είναι από πάνω μας μάς δημιούργησε αυτό το θετικό κλίμα.
Και αποφασίζετε να σπουδάσετε…
Πρώτα αποφάσισα να γίνω μάνα. Σε ηλικία 19 ετών είχα την Κωνσταντίνα μου. Από ξαφνικό έρωτα. Δίδασκα χορό σε μια σχολή χορού και εκεί γνώρισα τον βιολογικό πατέρα της. Επειτα αποφασίζω να πάω σε δραματική σχολή όπου είχα τη μεγάλη ευλογία να έχω δασκάλα μου τη Νίκη Τριανταφυλλίδη. Μεγάλη μορφή στο θέατρο. Αμέσως με πήρε στο θέατρο που είχε δημιουργήσει και αρχίσαμε τη συνεργασία μας που για εμένα είναι περγαμηνή.
Πολλά νέα παιδιά «πρέπει» να περάσουν από διάφορα κρεβάτια για να αναδειχθούν. Είχατε τέτοιο κρούσμα;
Εγώ δεν έγινα τίποτα μέχρι σήμερα και κανείς δεν μπορεί να μου προσάψει το παραμικρό. Εγώ έτυχε και δεν έκανα ποτέ εμπορικό θέατρο. Δεν βγήκα ποτέ προς τα έξω. Δεν είχα τη μαγκιά για να κάνω βήματα μπροστά. Δεν είχα τη μαγκιά ούτε τα απλά πράγματα να κάνω για να γνωρίσω ανθρώπους. Έπειτα, εμένα με πήγε «πίσω» το μεγάλωμα της κόρης μου Κωνσταντίνας που για μένα είναι ευλογία και ό,τι πολυτιμότερο για μια μάνα.
Την περίοδο εκείνη που τη μεγάλωνα έπρεπε να επιβιώσουμε κι εγώ και η κόρη μου. Κι έτσι τα πρωινά πήγαινα και πουλούσα ημερολόγια για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Δυστυχώς δεν είχα υποστήριξη από τον πατέρα της. Και γι’ αυτό θεωρώ πως υπάρχει μόνο μητρικό ένστικτο και όχι πατρικό. Θυμάμαι ένα πρωί πήγα στα Πατήσια να πουλήσω την πραμάτεια μου.
Τότε είχε δικό του θέατρο ο σπουδαίος Αντώνης Αντωνίου εκεί. Μπαίνω μέσα και με τη μία μου αγόρασε όλα τα ημερολόγια. Δεν την ξεχνάω ποτέ αυτή τη στιγμή, γιατί μου έδωσε τόση χαρά εκείνη τη στιγμή, που πήγα στην κόρη μου και την αγκάλιασα τόσο μα τόσο σφιχτά.
Η κόρη σας γνωρίζει πόσο δύσκολα τη μεγαλώσατε;
Ήταν περίπου 7 ετών η Κωνσταντίνα, όταν άρχισε μια μέρα να μου ζητάει διάφορα πράγματα που είχαν αρκετά χρήματα. Την κοίταξα, θυμάμαι, βαθιά μέσα στα μάτια και της λέω: «Θα πάμε στο Πεδίον του Αρεως να κάνουμε και μια άλλη δουλειά». Πηγαίνουμε, καθόμαστε σε ένα παγκάκι, της δίνω ημερολόγια και της λέω: «Πάμε τώρα να δεις πώς δουλεύω τα πρωινά για να μπορείς εσύ να έχεις όσα μου ζητάς». Και αρχίσαμε να πουλάμε μαζί ημερολόγια.
Νομίζω αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχω δώσει. Η Κωνσταντίνα μεγάλωσε, απέκτησε τρία πτυχία, πήγε και σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία στο Λος Άντζελες και με τα λεφτά που βγάζει στέλνει και σε εμένα με τον Σπύρο για να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Τις ελεύθερες ώρες της ξέρεις τι κάνει εκεί; Delivery με αυτοκίνητο σε όλα τα σπίτια.
