«Δεν θυμάμαι ούτε το Χριστό ούτε το Λάζαρο.Μόνο, σε μια γωνιά, την αηδίαζωγραφισμένη σ’ ένα πρόσωποπου κοίταζε το θαύμα σαν να το μύριζε.»
Γιώργος Σεφέρης
Έλα να βυθίσεις το χέρι σουστο στέρνοΤον λίθο βάλε στη θέση της καρδιάςκι άσε τους σκύλους γύρωνα λυσσάνεΜην την πετάξειςΚυρίως, μην τη σφραγίσεις σε σκεύος ιερό
Χριστός δεν είμαινα πλένουνε τα πόδια μου μ’ αρώματαΔεν κρέμομαι επί ξύλουΠοτέ δεν διπλασίασα ψωμιάΕνώπιον ξένων τα ποιήματά μου στιχουργώΕις ώτα ξένων τραγουδώτραγούδι φώκιας
Υποπτεύομαι όσους πατάνε τα νεράσυνδιαλεγόμενοι με τους νεκρούςκαλώντας τους νεκρούς να εγερθούνενώ μυρίζουν
Δεν είμαι εγώ η ανάσταση και η ζωήΑπ’ την πλευρά του Λάζαρουγια ησυχία εκλιπαρώΚοιμούμαιΠέντε οργιές βαθύτερα απ’ τον ύπνοΠέντε φορές ψηλότερα απ’ τον αφρό
***
Τι ώρα θα σχολάσουν οι εργάτεςσ’ αυτό το εργοτάξιομε τη χειροκίνητη μπετονιέρακαι τους ξυλότυπους;Πότε θα πέσει η πλάκα;Πότε υψώνουνε σταυρό;Πότε θ’ αγιάσει ο πάπαρδος την μπούκα;Για ποιον προορίζουνε τον οίκοχωρίς τα παράθυραχωρίς τις κιγκλίδεςτο ρόπτρο που ειδοποιείκαι τον φεγγίτη;Γιατί είναι ο λεγάμενοςσαν το σουδάριο λευκός;Ποιος αναπαύεται εδώ;
Μην ερίζεις με τον νεκρόΜη ζηλέψεις τον οίκο τουχωρίς παράθυραχωρίς κιγκλίδεςΚαι σ’ αυτήν που ήρθε να σε φωτογραφίσει μαζί τουμην της αποκαλύψεις το όνομαΜη δείξεις τη βάρκα τουΜην ερεθίσεις την περιέργειά τηςγια το ποιόν της τελευταίας συναναστροφής σουΆσ’ τη να θάβει τους δικούς της νεκρούς
Και ‘συ, ξαναδοκίμασε απ’ την αρχή το θαύμαΜέσα στην κόχη του ματιούκόκκος της άμμου δεν χωρά
Με το έλεός του σε καταδιώκει ο Θεός
***
Την ώρα του θανάτου μου-που μάταια μελέτησα-ίσως να πληρωθεί το ρήμαεκείνου του παιδιούπου το έντυσανκαι το έστησανμε ανοιχτό ειλητάριο στο χέρικαταμεσής στο πουθενάνα αγορεύει
Κατόπιν θα σκιστούνε τα πανιάκάποιος θ’ ανοίξει τα παράθυραγια την αποφοράΚαι μες στον στρόβιλοθα υψωθεί το σιδερένιο σύνορο της Ιερουσαλήμμπρος στα φυλάκιαμε τα μυδράλιαμε τα καταπετάσματακαι τις σημαίες
* Γιώργος Βέλτσος, « β’ Ποιήματα (2006 – 2016) », εκδόσεις Περισπωμένη, 2017
