Να αναρωτηθώ με απλά λόγια. Τι σχέση είχε ο κόσμος που προσήλθε τη Δευτέρα στην εκδήλωση προς τιμήν του Κώστα Σημίτη με τον κόσμο που εκπροσωπούσε ο Κασσελάκης στη συνάντηση με τον Ανδρουλάκη λίγο νωρίτερα;
Η απάντηση είναι εύκολη. Καμία.
Θα έλεγα το ίδιο και για μερικά δημοσιογραφικά πρωτοσέλιδα ή αφιερώματα που αβασάνιστα κι ανιστόρητα έβαλαν στο ίδιο καλάθι τον Σημίτη με τη Μαριέττα Γιαννάκου.
Μιλάμε για καταφανώς ανόμοια κι ανισότιμα πράγματα. Εκτός κι αν φανερώνουν απλώς άγνοια ιστορικού μέτρου.
Διότι αυτό που τιμούμε στον Σημίτη δεν είναι ότι υπήρξε πρωθυπουργός – ο Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου υπήρξαν επίσης πρωθυπουργοί την ίδια περίπου εποχή…
Ούτε ότι ήταν υπουργός κάποιας κυβέρνησης με κάποιο έργο.
Είναι ότι κατέστησε κυρίαρχο στη χώρα μας το ρεύμα του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού.
Το αξιοσημείωτο δηλαδή δεν είναι ότι ο Σημίτης ηγήθηκε απλώς μιας παράταξης, όπως όλοι οι δημοκρατικοί πρωθυπουργοί.
Αλλά ότι εξέφρασε ένα ρεύμα το οποίο ανέδειξε στο προσκήνιο και το κατέστησε έκτοτε αμετάκλητο δεδομένο.
Με άλλα λόγια, ο Σημίτης ηγήθηκε μιας Ελλάδας. Γεγονός το οποίο ούτε κατάλαβαν, ούτε αποδέχτηκαν διάφοροι αντίπαλοί του που μεμψιμοιρούν ακόμη και σήμερα.
Η Ελλάδα αυτή δεν ήταν πάντα πλειοψηφική και νικηφόρα. Υπέστη φθορές και ήττες. Αλλά παρέμεινε ανυποχώρητα δημιουργική, φιλοπρόοδος, εγγράμματη και κοσμοπολίτικη.
Με ορίζοντες ανοιχτούς στους καιρούς και την Ιστορία.
Η Ελλάδα αυτή δεν ανήκει απλώς στη Δύση – όπως θα έλεγε ο μεγάλος Καραμανλής… Ούτε μόνο στην Ευρώπη.
Η ίδια είναι Ευρώπη.
Μια χώρα του 21ου αιώνα που έψαχνε τον εαυτό της πολύ πριν από τον 20ό. Που έρχεται από μακριά και πάει μακριά χωρίς να χαρακτηρίζεται μόνο από εκείνο που ψήφισε την προηγούμενη Κυριακή ή θα ψηφίσει την επόμενη.
Τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε (και φυσικά όχι μόνο από τον Σημίτη…) αποδείχθηκαν τόσο ισχυρά που άντεξαν τη δεκαετή θεομηνία της κρίσης.
Στις χειρότερες στιγμές και με τους χειρότερους σαλτιμπάγκους στο τιμόνι, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ουσιαστικά ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας της.
Και τελικά επέστρεψε με το καλό στην κανονικότητα που χρειάζεται.
Ακόμη και η σύνθεση του ακροατηρίου στην εκδήλωση για τον Σημίτη αυτήν την πραγματικότητα αποτύπωσε, ίσως επειδή αυτήν ήθελε να εκφράσει.
Είναι ένδειξη πολιτικού πολιτισμού και δημοκρατικού ήθους ότι η αναγνώριση στον πρώην πρωθυπουργό εκφράστηκε πάνω από παραταξιακές γραμμές, παλιές ή καινούργιες, κι από όλους τους εκφραστές της πολιτειακής τάξης στη Δημοκρατία μας.
Τι να μας πει λοιπόν κι ο Κασσελάκης; Τι του είπε ο Ράμμος;
