Οταν ήµουν 16 ετών πήγαμε για πρώτη φορά με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου στο Los Angeles. Τα εφηβικά μου μάτια εντυπωσιάστηκαν από δύο εικόνες. Είδα για πρώτη φορά άστεγο – δεν ήξερα την έννοια μέχρι τότε – και είδα για πρώτη φορά λεωφορεία που είχαν την υποδομή να υποδεχθούν ανάπηρο με αμαξίδιο. Νομίζω ότι πέρασα ένα είδος πολιτισμικού σοκ που το θυμάμαι ακόμη.
Αρκετά χρόνια μετά, στην Αθήνα είχαμε και τα δύο. Θλιβερό και παρήγορο.
Δεν ξέρω τι κάνει μια πόλη ιδανική, ίσως το νοιάξιμο για τους ανθρώπους της είναι ένα καλό εφαλτήριο. Μετά την ασφάλεια και την καθαριότητα (που σε μεγάλο βαθμό είναι και δική μας ευθύνη) πιστεύω ότι είναι σημαντικό να δοθεί έμφαση στις ομάδες του πληθυσμού με τις οποίες δεν έχουμε τα ίδια δεδομένα. Να μπούμε στη θέση των ανθρώπων που έχουν αντικειμενικές δυσκολίες και συγχρόνως έχουν το δικαίωμα να κυκλοφορούν στην πόλη με ευκολία και άνεση. Η πρόνοια για τους πιο ευάλωτους κατοίκους και επισκέπτες είναι ένα δείγμα πολιτισμού όπως συνήθως λέμε. Θα πρόσθετα ότι είναι ένα δείγμα πραγματικού ενδιαφέροντος που οφείλει κάθε πόλη στους γονείς που κυκλοφορούν με τα μικρά παιδιά τους, στους ηλικιωμένους και στους αναπήρους.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι ο σταθμός του μετρό και του τρένου στο Μοναστηράκι έγινε απολύτως προσβάσιμος σε άτομα με αναπηρία και προβλήματα όρασης. Ας σκεφθούμε για πόσους ανθρώπους πρακτικά αυτό είναι μια πολύ σημαντική είδηση και σε πόσους άλλους δεν είχε περάσει από το μυαλό ότι ένας ανάπηρος δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το μετρό.
Είναι πολύ ωραίο να ζούμε σε μια πόλη που νοιάζεται για τα μικρά – μεγάλα της καθημερινότητας. Αυτά που τελικά χρωματίζουν ή αποχρωματίζουν τη ζωή μας.
Η κυρία Λίλα Βόγλη είναι σύμβουλος επικοινωνίας.
