Παρακολουθώντας τις προηγούμενες ημέρες την συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης μομφής, γίναμε για άλλη μια φορά μάρτυρες της αδιέξοδης «κοκορομαχίας» μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι ξιφουλκούσαν όχι για το ποιος είναι καλύτερος για τον τόπο και ικανός να ανοίξει νέους δρόμους για τους Έλληνες πολίτες, αλλά για το ποιος ήταν ή μπορεί να αποβεί περισσότερο ή λιγότερο επιζήμιος.
Αυτό από μόνο του καταδεικνύει το αδιέξοδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και κυρίως το πόσο μακριά είναι Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, σε μια περίοδο μάλιστα που τα ελληνικά νοικοκυριά υποφέρουν από την οικονομική και υγειονομική κρίση και από την αδυναμία διαχείρισης των εκτάκτων κρίσεων που διευρύνουν ακόμη περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα και τις ανισότητες.
Την ίδια ώρα που η κοινωνία μάχεται για την επιβίωση σε συνθήκες άκρως δυσμενείς, η Βουλή των Ελλήνων συζητά για τον Μένιο Φουρθιώτη, συναγωνίζεται για το ποια ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή (αυτή στο Μάτι, αυτή στην Αττική οδό, ή οι νεκροί της πανδημίας;) και παρακολουθεί έκπληκτη το επίπεδο του διαλόγου μεταξύ Γεωργιάδη και Πολάκη στο καφενείο της Βουλής.
Όλο αυτό το σκηνικό έχει παλιώσει. Δεν ακουμπάει πια τους πολίτες.
Δεν συνιστά πολιτική αλλά παραπολιτική, επικοινωνιακό τέχνασμα προς «εύπεπτη» κατανάλωση.
Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ με τον Νίκο Ανδρουλάκη γυρίζει την πλάτη σε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση, στη συνθηματολογία, την υποσχεσιολογία χωρίς αντίκρισμα και τους διαξιφισμούς χωρίς πραγματικές προτάσεις, χωρίς ειλικρινείς προβληματισμούς και χωρίς λύσεις, με ανακύκλωση των ίδιων απογοητευτικών δεδομένων που παρατείνουν την ομηρία των πολιτών, είτε αυτή είναι οικονομική είτε υγειονομική, είτε οτιδήποτε άλλο.
Η πολιτική πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο σε όλες τις βαθμίδες της. Από την Ελληνική Βουλή μέχρι τους Δήμους και τις Περιφέρειες.
Και θα επανέλθει μόνο αν φύγουμε μπροστά, αν δούμε μόνο τον τόπο και μιλήσουμε στους ανθρώπους του στη γλώσσα τους και με σοβαρότητα. Αν δώσουμε λύση στα προβλήματά τους και κυρίως ελπίδα για το μέλλον τους.
Η πολιτική χρειάζεται όχι μόνο νέο πρόσωπο, αλλά και νέο ήθος, ευρωπαϊκή ματιά και αντίληψη, σύγχρονο λόγο και ανοικτούς ορίζοντες. Χρειάζεται εκσυγχρονισμό ύφους και επανάκτηση της σχέσης της με τη κοινωνία. Κυρίως το δεύτερο. Πολιτική που δεν ακουμπάει την κοινωνία είναι πολιτική της φθοράς.
