Η Ξένια Καλογεροπούλου με αφορμή τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «Humans» παραχώρησε μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή «Πάμε Δανάη».
Η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός αναφέρθηκε στον τρόπο που αντιμετώπισε το πρόβλημα με τα μάτια της, αλλά και στους μεγάλους σταθμούς της ζωής της.
«Αλίμονό μου αν το έβαζα κάτω. Θα ήταν πολύ μελαγχολικό. Παραλίγο. Όταν άρχισα να μη βλέπω καλά, με έπιασε απελπισία. Έλεγα ότι δε θέλω να ζήσω, ότι θέλω να πεθάνω. Και τώρα, δε θέλω. Μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει που ζω. Θέλω να ζήσω και να δουλεύω. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι αντί να παραπονιέμαι που δε βλέπω τόσο καλά, πρέπει να χαίρομαι που βλέπω αυτά που βλέπω.
Μου έλεγαν, “θα συνηθίσεις” κι έλεγα ότι δεν συνηθίζεται. Τελικά, δεν το συνηθίζεις ακριβώς αλλά, το παίρνεις απόφαση ότι υπάρχουν πολλά πράγματα ωραία που μπορείς ακόμη να τα ζεις. Τώρα είμαι 87 ετών, είμαι πάρα πολύ τυχερή» είπε η Ξένια Καλογεροπούλου για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με τα μάτια της.
Σε άλλο σημείο, η Ξένια Καλογεροπούλου μίλησε για τον δεύτερο σύζυγό της Κωστή Σκαλιάρα με τον οποίο υπήρξε παντρεμένη από το 1976 μέχρι το 2013 που εκείνος έφυγε από τη ζωή.
«Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που έφυγε ο άνθρωπός μου. Εξακολουθώ να μην πηγαίνω ποτέ εκεί όπου βρίσκεται θαμμένος. Δε μου λέει τίποτα αυτό. Τα μνημόσυνα και οι κηδείες είναι κάτι που δε μου πάει, δεν το καταλαβαίνω. Εγώ είμαι συνέχεια δίπλα του, του μιλάω, τον σκέφτομαι συνεχώς… Δε ξεχνάω τι ήταν για μένα. Είναι σε κάθε γωνία του σπιτιού…. Είναι πολύ σημαντικό που ζω στο ίδιο σπίτι που ζήσαμε μαζί.
Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα και να ζούσα μαζί του έστω και μια ωρίτσα. Αλλά δε γίνεται αυτό. Τον βλέπω συχνά στον ύπνο μου, συμβαίνουν διάφορα πράγματα στον ύπνο μου στα οποία συμμετέχει και ο Κωστής».
