Ο Παναθηναϊκός δείχνει σ’ αυτό το πρώτο τρίμηνο της σεζόν πως είναι μία εντελώς διαφορετική ομάδα μέσα στο γήπεδο και αυτό αποτελεί μία απ’ τις πιο μεγάλες νίκες του Γιοβάνοβιτς.
Έχει πετύχει ήδη πολλά σπουδαία πράγματα, στα περίπου 2,5 χρόνια που βρίσκεται στην άκρη του “πράσινου” πάγκου ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και είναι δεδομένο πως θα πετύχει πολλά ακόμη, επιχειρώντας με την καθαρή σκέψη και ματιά του, να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στη… γη της Επαγγελίας και να τον ξανακάνει πρωταθλητή μετά από χρόνια.
Ένα απ’ τα μεγαλύτερα προπονητικά “παράσημά” του, ωστόσο, έχει αρχίσει να το… ράβει φέτος. Όχι (ακόμα) με κάποιον τίτλο, αλλά με την “αθόρυβη”, όσο και σταθερή μετάλλαξη κι επιθετική (μετ)εξέλιξη του Παναθηναϊκού, από μία ομάδα που είχε κάνει σήμα κατατεθέν της πέρσι τις “σφικτές”, συχνά δύσκολες κι “επαγγελματικές” νίκες, σε ένα σύνολο παραγωγής πολύ καλού κι όμορφου (στο μάτι και στην ουσία) ποδοσφαίρου, πολλών φάσεων, μα πάνω απ’ όλα σε μία “μηχανή των γκολ”.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει πιστωθεί ή δεν έχει αναγνωριστεί (ακόμα) στο βαθμό που θα έπρεπε στον Σέρβο τεχνικό του “τριφυλλιού”, αλλά και στο εξαιρετικό επιτελείο συνεργατών του, μολονότι είναι απ’ τις μεγαλύτερες “νίκες” του…
Ο εφετινός Παναθηναϊκός στα πρώτα 8 παιχνίδια της Super League (δίχως να προσμετρείται το διακοπέν ντέρμπι με τον Ολυμπιακό):
Έχει υπερδιπλασιάσει τα γκολ του (3,25 ανά ματς, από 1,31 μέσο όρο πέρσι σε σύνολο 36 αγώνων).
Έχει αυξήσει κατά περίπου 3 τις τελικές του στο γήπεδο (14,9 από 12,02 την περσινή σεζόν).
Έχει διπλασιάσει την αναλογία των γκολ ανά τελική προσπάθεια, ανεβαίνοντας απ’ το 0,12 γκολ ανά τελική φάση (ή αλλιώς ένα γκολ κάθε 8 τελικές) στο 0,24 γκολ ανά τελική ή αλλιώς ένα γκολ κάθε περίπου 8 τελικές.
Έχει ήδη 5 νίκες με τρία γκολ και πάνω, ενώ πέρσι μέτρησε με το… ζόρι 3 τέτοιες νίκες σε 42 επίσημα ματς σε Ελλάδα κι Ευρώπη.
Έχει 13 διαφορετικούς σκόρερ έως τώρα, “μοιράζοντας” με εντυπωσιακό κι άκρως πλουραλιστικό τρόπο το σκοράρισμά του και παίρνοντας γκολ πλέον κι απ’ τους φορ, κι απ’ τους εξτρέμ, αλλά κι απ’ τους χαφ του.
Σαφώς και οι αριθμοί λένε πάντα τη δική τους “αλήθεια”. Ενίοτε μπορεί και να παραπλανούν, αλλά σε βάθος χρόνου δείχνουν τη μεγάλη εικόνα. Κι ο εφετινός Παναθηναϊκός δείχνει σ’ αυτό το πρώτο τρίμηνο της σεζόν πως είναι μία εντελώς διαφορετική ομάδα μέσα στο γήπεδο. Πολύ πιο σκληρή, πολύ πιο παραγωγική, πολύ πιο ουσιαστική, έχοντας εξελίξει την ποδοσφαιρική πρότασή της.
Δεν είναι μόνο θέμα των μεταγραφών που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, αν και δεδομένα η έλευση των Φίλιπ Τζούριτσιτς, Γουίλιαν Αράο και Φίλιπ Μλαντένοβιτς, που έχουν πάρει πολύ περισσότερο χρόνο απ’ τους υπόλοιπους στην ενδεκάδα, ανέβασαν όλη την ποιότητα του ρόστερ αρκετά επίπεδα.
Και θα την ανεβάσουν κι άλλο την ποιότητα του παιχνιδιού του οι “νέοι”, όταν ο Τόνι Βιλένα αρχίσει να βρίσκει ρυθμό και ισορροπία στο παιχνίδι του, όταν ο Τιν Γεντβάι αρχίσει να παίζει με λιγότερη πίεση για να επιβεβαιώσει πράγματα και το ρόλο του στην ομάδα κι όταν ο Έρικ Πάλμερ-Μπράουν ξεπεράσει τον τραυματισμό (οστικό οίδημα) που τον πήγε πολύ πίσω και βρει πολύ πιο σταθερή θέση στο rotation της πρώτης γραμμής.
Η εξέλιξη των “παλιών” κάνει τη διαφορά
Δεν ήταν όμως μόνο η έλευση των νέων αποκτημάτων που άλλαξε κι έκανε πολύ πιο επιθετικό και δημιουργικό τον εφετινό Παναθηναϊκό. Με περιθώρια ακόμη μεγαλύτερης βελτίωσης βεβαίως, όσον αφορά το κομμάτι της αποτελεσματικότητας, ιδίως στα πιο “μεγάλα” παιχνίδια.
Είναι και η εντυπωσιακή εξέλιξη του Φώτη Ιωαννίδη που ανέβασε ένα επίπεδο όλη την επίθεση της ομάδας, είναι η σταθερή ωρίμανση του Γιώργου Βαγιαννίδη και στις δύο πλευρές του γηπέδου, είναι η κατακόρυφη άνοδος του Μπερνάρ Ντουάρτε, η σταδιακή “επιστροφή” του Παλάσιος της πρώτης χρονιάς, αλλά και οι πολλές και διαφορετικές επιλογές που έχει πλέον ο Σέρβος τεχνικός για να αλλάζει πρόσωπα στην ενδεκάδα, δίχως να επηρεάζεται η συνολική εικόνα και το ποδόσφαιρο της ομάδας του.
Ακόμη κι ο Άλεξ Γερεμέγεφ έχει δώσει πράγματα φέτος (και θα δώσει κι άλλα), ακόμη κι ο Μπένιαμιν Βέρμπιτς -“καμένο χαρτί” για πολλούς πέρσι- δείχνει φέτος ένα διαφορετικό και πολύ πιο αποτελεσματικό πρόσωπο σ’ ότι κάνει μέσα στο γήπεδο.
Ότι κάνει ο Γιοβάνοβιτς είναι μέσα από πλάνο
Ο Γιοβάνοβιτς δεν είναι βεβαίως… χθεσινός στη δουλειά κι ότι κάνει (μαζί με το τιμ του) το κάνει πάντα με πολύ προσεκτικά βήματα και με πλάνο. One step at the time…
Την πρώτη χρονιά έπρεπε να ξαναχτίσει κάτι καλό απ’ τις “στάχτες”, απ’ το μηδέν. Τη δεύτερη, άρχισε να ξαναδίνει στην ομάδα του ταυτότητα, προσωπικότητα και “μέταλλο”. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να ξαναπαίζει σαν… Παναθηναϊκός κι ως φυσικό επακόλουθο, άρχισαν να τον υπολογίζουν και να τον νιώθουν οι πάντες μέσα στο γήπεδο.
Και την εφετινή σεζόν πήγε όλο το πρότζεκτ δύο βήματα πιο μπροστά. Κάνοντας το “τριφύλλι” μία πολύ ελκυστική ομάδα, η οποία παίζει ένα ποδόσφαιρο που είχε χρόνια να το καταθέσει στο γήπεδο σαν Παναθηναϊκός.
Πρόσθεσε νέα στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας του, βελτιώνοντας κι εξελίσσοντας κι άλλο το πρέσινγκ ψηλά, με στόχο την άμεση ανάκτηση της μπάλας και την αίσθηση κυριαρχίας απέναντι στον αντίπαλο. Βελτίωσε κι άλλο τους αυτοματισμούς και το positioning των παικτών του στις τρεις ζώνες του γηπέδου, βρήκε νέα μοτίβα και τρόπους ανάπτυξης κι επίθεσης.
Έκανε σταθερό όπλο της ομάδας του τις στατικές φάσεις. “Ζύμωσε” ακόμη περισσότερο τους ποδοσφαιριστές του με το συναίσθημα της ανωτερότητας και της κυριαρχικής διάθεσης.
Το ημίχρονο με την ΑΕΚ και οι “αποδείξεις” μετά
Κι όλα αυτά εν μέσω αρκετών προβλημάτων. Ειδικά στα μετόπισθεν όπου πάντα απ’ το ξεκίνημα της σεζόν κάποιος έλειπε και πλέον κάποιος (πάντα) θα λείπει.
Το “πλήγμα” με τη ρήξη χιαστού του Χόρντουρ Μάγκνουσον ήταν ισχυρότατο, διότι επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την πρώτη γραμμή ανάπτυξης και ισορροπίας όλης της ομάδας. Κι εκεί όμως δεν τα… έβαψε μαύρα, αλλά έψαξε και βρήκε λύσεις και θα επιχειρήσει να καλύψει το κενό ακόμη πιο αποτελεσματικά στη συνέχεια (και) με την ενίσχυση που θα υπάρξει στην άμυνα τον Ιανουάριο.
Σαφώς και σ’ όλη αυτή τη διαδικασία εξέλιξης θα υπήρχαν και “δύσκολα” βράδια. Ο ανταγωνισμός έχει ανέβει κι άλλο. Το πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο ήταν το χειρότερο εφετινό του (και στο χειρότερο timing) και πλήγωσε τον Παναθηναϊκό και στις εντυπώσεις, αλλά και στην ουσία (βαθμούς).
Θα έχει κι άλλες ευκαιρίες στη διάρκεια της σεζόν να το διορθώσει όλο αυτό… Το αν μπορεί όμως ή όχι να “αντέξει” τον ανταγωνισμό και τον πρωταθλητισμό το απέδειξε με την εμφάνισή του απέναντι στον ΠΑΟΚ -ασχέτως αν μένει η τελευταία εντύπωση πως έσωσε το βαθμό στο 96’ με την κεφαλιά του Γερεμέγεφ, η εικόνα του ήταν άκρως κυριαρχική- και πολύ περισσότερο στο πρώτο ημίχρονο του διακοπέντος ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Σε ένα απ’ τα πλέον “γεμάτα” παιχνίδια του Παναθηναϊκού επί ημερών Γιοβάνοβιτς, αλλά και συνολικά σε clasico στα τελευταία 15 χρόνια.
Η μεγάλη εικόνα είναι εκεί και δείχνει ήδη πράγματα. Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό από εδώ και πέρα, είναι να μπορέσει να βρει μεγαλύτερη ισορροπία σε κομμάτια του αμυντικού transition του, αλλά και στην αποτελεσματικότητά του (με βάσει τις ευκαιρίες και τις καθαρές φάσεις που δημιουργεί), ειδικά στα “μεγάλα” ματς σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Γιατί έτσι θα μπορέσει να κάνει ολοκληρωτικά πλέον τη… διαφορά στο γήπεδο, να ξεπεράσει ότι εμπόδια θα βρει στο δρόμο του και να φτάσει εκεί που δεν μπόρεσε να φτάσει πέρσι…
