«Τρεις φορές πήγα στον άλλον κόσμο και γύρισα» λέει ο Γιάννης Καγκάνης αναφερόμενος στα τρία σοκαριστικά τροχαία που είχε στη ζωή του ενώ οδηγούσε μηχανή.
Ο ίδιος από νωρίς ήρθε σε επαφή με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό με πολλές επιτυχίες αλλά και στιγμές που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή του. Σήμερα έχει εγκαταλείψει τους αγώνες και δεν ανεβαίνει σε μηχανές «όχι γιατί φοβάται αλλά γιατί βλέπει τις συμπεριφορές που υπάρχουν στους δρόμος» όπως λέει χαρακτηριστικά.
Τις εμπειρίες του θα της καταθέσει σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Μαΐου, στις 18:00 στην πλατεία Γεωργίου, στην Πάτρα.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τις μηχανές;
Από μικρός είχα την επιθυμία να ασχοληθώ με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Όταν ήμουν 12 χρόνων έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά. Ένα χρόνο μετά, στα 13 μου χρόνια, ζήτησα από την μητέρα να μπω σε αυτή την φάση των αγώνων και να πάρω ένα μηχανάκι όπως έκαναν όλοι οι πιτσιρικάδες. Ήταν κάθετα αντίθετη. Τελικά στα 14-15 μου χρόνια γνώρισα έναν παλιό οδηγό αγώνων και κατάφερα με προσωπική δουλειά να αποκτήσω το πρώτο μου αγωνιστικό μηχανάκι.
Είχατε μία καλή πορεία στο αγωνιστικό κομμάτι;
Πήρα μία πρόκριση, να πάω στην Ιταλία ως ένας από τους καλύτερους οδηγούς στον ελληνικό χώρο στα challenges που γίνονταν τότε. Πάλι υπήρχαν αντιδράσεις από την οικογένεια μου, την μητέρα μου και δεν πήγα. Ήταν ένα μεγάλο σφάλμα. Κάπου εκεί άρχισα τις «απροσεξίες» στους δρόμους.
Πού οδήγησαν αυτές οι «απροσεξίες»;
Στα 16,5 μου χρόνια είχα το πρώτο μου τροχαίο όπου έπεσα πάνω σε ένα αυτοκίνητο με 180 χλμ. Ήταν 5 Μαΐου. Εκσφενδονίζομαι πολλά μέτρα μακριά, 100 μέτρα. Φορούσα τζιν μπουφάν και παντελόνι, αθλητικά παπούτσια. Είχα πάει να πάρω έναν φίλο μου από το τεχνικό Λύκειο και δεν τον είχα βρει, αν ήταν μαζί μου σίγουρα θα είχε σκοτωθεί. « Έκοψα το αυτοκίνητο στη μέση», σε μία ευθεία, με 180 χλμ. και όταν σηκώθηκα είχα δύο γρατζουνιές στον αγκώνα. Δεν είχα δίπλωμα που να δικαιολογεί τα κυβικά της μηχανής που είχα. Το δικαστήριο με δικαίωσε όμως γιατί ήμουν σε δρόμο διπλής γραμμής κυκλοφορίας και δεν είχε δικαίωμα το αυτοκίνητο να κάνει ανατροφή.
Άλλαξε κάτι μετά από αυτό το τροχαίο;
Ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ωστόσο στα 19 μου ξεκίνησα τους αγώνες στο χώμα, μέχρι τότε έκανα αγώνες ασφάλτου. Ήμουν ένας καλός οδηγός, με καλές θέσεις και προκρίσεις και μάλιστα σε γρήγορο διάστημα. Τις παραμονές του 2002 πήρα τον πρώτο πανελλήνιο τίτλο. Μέσα στην χαρά και τον πανηγυρισμό, στις 27 Δεκεμβρίου κι ενώ θα υπέγραφα για έχω σπόνσορες κ.λπ. σκοτώθηκε ένας στενός μου φίλος σε τροχαίο. Δεν φορούσε κράνος, τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο, υπέστη εγκεφαλική κάκωση. Ήταν θέμα ημερών να φύγει.
Συνεχίσατε τις προπονήσεις και τους αγώνες;
Ναι, μάλιστα είχαμε διαμορφώσει μία πίστα με φίλους, 3 χλμ. Από το σπίτι μου. Μετά από μία προπόνηση, καθώς ανέβηκα στη μηχανή μου έβγαλα το κράνος γιατί ήταν γεμάτο λάσπη από την πίστα της προπόνησης. Πήγαινα με 20 χλμ. σε έναν επαρχιακό δρόμο όταν σε κάποιο σημείο του δρόμου υπήρχαν νερά, λάδια. Έπεσα και κατέληξα στο νοσοκομείο με ένα αιμάτωμα στο κεφάλι. Έμεινα 12-14 σε κώμα με τους γιατρούς να λένε ότι ακόμα κι αν επανέλθω θα έχω κινητικά προβλήματα. Έγινε όμως απορρόφηση του αιματώματος και επανήλθα. Ήμουν 21 ετών, κι έγινε χωρίς χειρουργείο. Είχα σπάσει το χέρι μου και όλος ο κόσμος γύριζε γύρω μου. Πήγα ξανά σε αγώνες και μέχρι το 2008 τα πήγα καλά.
Υπήρξε κι ένα τρίτο τροχαίο ατύχημα…
Στην Αθήνα είχα το τρίτο τροχαίο με ένα απλό μηχανάκι. Μου έκλεισε κάποιος το δρόμο, έπεσα. Φορούσα κράνος. Αν δεν φορούσα μαξιλάρι στο λαιμό, θα είχε σπάσει η καρωτίδα μου. Θα μπορούσα να είχα μείνει παράλυτος, να σπάσω τον αυχένα μου, την σπονδυλική μου στήλη. Πλέον δεν ανεβαίνω σε μηχανή, όχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί βλέπω την οδηγητική συμπεριφορά που υπάρχει στους δρόμους και γενικότερα η παιδεία είναι μηδαμινή.
Ποιο είναι το πιο σοκαριστικό που έχετε δει;
Έχω χάσει πολλούς φίλους σε τροχαία δυστυχήματα. Ο ένας σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια μου. «Διαμελίστηκε» πάνω σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο».
Πού θα εστιάσετε κατά την ομιλία σας στην Πάτρα;
Στην έλλειψη παιδείας και στην ανάγκη να υπάρχει από τις σχολικές αίθουσες, από νωρίς. Θεωρούμε ότι κάποιος νέος που καβαλάει μηχανή έχει τάσεις παραβατικότητας. Το θυμάμαι από τότε που ήμουν 15 και το βλέπω μέχρι και σήμερα. Δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση στα παιδιά και αυτό πρέπει αν διορθωθεί.
Θα εστιάσω επίσης στο ότι δεν υπάρχουν για υποδομές για τους ανθρώπους που αγαπούν αυτή την ενασχόληση. Ενώ έχουμε «πολύ καλά τιμόνια» όπως λέμε στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, τα πράγματα μένουν πίσω. Υπάρχουν πάρκα οδικής παιδείας που είναι γεμάτα χόρτα. Τέλος θα πρέπει να ξέρουμε ότι για κάθε αγώνα πρέπει να τηρούνται προδιαγραφές και να υπάρχουν ευρωπαϊκές πιστοποιήσεις και αυτό ο κόσμος δεν τον γνωρίζει. Είναι κάτι παρεξηγημένο.
