Δεν ξέρω αν ζούμε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μου αρέσει να κάνω τον οιωνοσκόπο. Αλλωστε τα πράγματα στην πολιτική δεν εξελίσσονται πάντα γραμμικά, κρύβουν ανατροπές και εκπλήξεις.
Σίγουρα όμως ζούμε το τέλος ενός ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.
Ισως επειδή με κάποιον μυστήριο τρόπο, η φύση διορθώνει πάντα τις ανορθογραφίες. Κι ο χαζομπερδεμένος ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ετών ήταν μια ανορθογραφία στο πολιτικό μας σύστημα.
Αριστερός ή κεντροαριστερός; Με ή χωρίς τον Τσίπρα; Σαχλαμάρας ή ακατανόητος; Πασόκος ή κομμουνιστής;
Υπέρ ή κατά της Δύσης, του Πούτιν, της Ευρώπης ή της Χαμάς; Ναι ή όχι στα εμβόλια; Εξω ή μέσα ο Κουφοντίνας; Σε φλυαρία να βρισκόμαστε.
Ζήσαμε μια διαρκή σπαζοκεφαλιά, την οποία κανείς δεν κατάφερνε όχι να λύσει αλλά έστω να διευκρινίσει. Εχαναν τις εκλογές τη μία μετά την άλλη και τους έφταιγαν οι άλλοι που τις κέρδιζαν.
Με άλλα λόγια, ένας ακατάπαυστος θόρυβος.
Αλλά εκεί επάνω φάνηκε πως έπιασε δουλειά η φύση. Χρησιμοποιώντας για την περίσταση τον Κασσελάκη ή ακόμη καλύτερα τον Πολάκη. Με πιθανότερη εξέλιξη να μη μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο.
Θα εκπλαγεί κανείς; Με το χέρι στην καρδιά, κανείς.
Ο Κασσελάκης ήλθε από το πουθενά χωρίς να ξέρει αν πηγαίνει κάπου ενώ κι ο Πολάκης ήταν ανέκαθεν μια μουντζούρα στον πολιτικό πολιτισμό μας. Δεν νομίζω ότι θα χυθούν πολλά δάκρυα για λογαριασμό τους.
Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τι θα μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ενα μάτσο αποσχισμένων και διασπασμένων; Ενας οργανισμός που θα εξαερώνεται καθημερινά; Κάτι περίεργο και διαφορετικό; Ή μήπως κάτι καινούργιο αλλά τι και με ποιους; Αγνωστο κι αδιευκρίνιστο.
Το μόνο βέβαιο είναι πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα διορθωθεί η ανορθογραφία.
Και θα μπορέσει ίσως η πολιτική ζωή να προχωρήσει πάλι μπροστά απεγκλωβισμένη από τους παροξυσμούς και τις υστερίες της τελευταίας δεκαετίας.
Θα το καταφέρει;
Είπα ήδη ότι δεν είμαι οιωνοσκόπος. Αλλά ούτε πιστεύω ότι θα πάθει η χώρα καμία ζημιά αν αποχωρήσει από το προσκήνιο ένας αλλοπρόσαλλος θίασος.
Ισα-ίσα. Μπορεί η αποσύνθεσή του να απελευθερώσει δυνάμεις που σήμερα δεν υποψιαζόμαστε ώστε να φτιαχτεί κάτι σοβαρό, αξιόπιστο και καινούργιο.
Κέρδος θα είναι.
Και τότε ίσως καταφέρουμε να εκτιμήσουμε την παιδαριώδη αμεριμνησία του Κασσελάκη που πήγε στις Βρυξέλλες να δώσει οδηγίες για το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Αλλά και να αναγνωρίσουμε έστω καθυστερημένα την ανεκτίμητη συνεισφορά του Πολάκη στο κολυμπηθρόξυλο. Η πατρίς ευγνωμονούσα.
