Ο Πολάκης με τη ματωμένη ποδιά του χειρουργού, σαν τον χασάπη Ντάνιελ Ντέι Λιούις στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», να λέει ότι πλέον τα κοπέλια δεν θα κρύβουν τον έρωτά τους εκεί που βόσκει ο αίγαγρος.
Ο Σαμαράς χαλαρός, με το σακάκι στον ώμο, και ο Βορίδης, με το σαρδόνιο χαμόγελο, δίπλα στον Σκέρτσο, στις υπουργικές θέσεις. Και το νομοσχέδιο ψηφίζεται χωρίς να ανοίξει μύτη. Θα ήταν, στα αλήθεια, μια εικόνα που αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα; Ούτε για αστείο. Θα επρόκειτο για παραποίηση του τοπίου, για ένα κακό σκηνικό φτιαγμένο από χαρτόνι. Οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί απέδωσαν ανάγλυφα τη μορφολογία της κοινωνίας.
Και κατάλαβα ότι όλοι εμείς που, κατά τον Σαμαρά, έχουμε αφομοιωθεί από τη woke κουλτούρα οφείλουμε να προσέχουμε λίγο περισσότερο τη γλώσσα και το ύφος μας. Διότι, πράγματι, αργά αλλά σταθερά, ο χάρτης της κοινωνίας διπλώνει δημιουργώντας μια τσάκιση σαν διαχωριστική γραμμή. Και αναδεικνύονται δύο ρεύματα που κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις. Από τη μία πλευρά είναι εκείνοι που τινάζουν από πάνω τους το παλιό λες και είναι σκόνη.
Που βιάζονται να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο και να ζήσουν τον καινούργιο κόσμο. Και από την άλλη στέκουν, εμφανώς έκπληκτοι ως και σοκαρισμένοι, εκείνοι που αδυνατούν, δεν θέλουν, τρομάζουν να ακολουθήσουν τους βηματισμούς των καιρών. Γιατί, ας το παραδεχθούμε, ποτέ ο κόσμος δεν άλλαζε τόσο γρήγορα. Ενα κομμάτι της κοινωνίας ξύπνησε κάποιο πρωινό, κοίταξε έξω από το παράθυρο και με τρόμο διαπίστωσε ότι όλα ήταν διαφορετικά. Η αμηχανία και ο πανικός αυτών των ανθρώπων γίνονται συχνά αντικείμενο χλευασμού – έχω υποκύψει και εγώ στον πειρασμό. Και συχνά αναρωτιέμαι τι είναι πιο σωστό. Η σύγκρουση ή η καταλλαγή;
Οι άνθρωποι έχουν πάψει εδώ και καιρό να συγκρούονται για ιδεολογίες. Είναι μια διαμάχη του παρελθόντος. Πλέον συγκρούονται για αντιλήψεις. Και επειδή οι κοινωνίες επαναπρογραμματίζονται για να πορευτούν στον αιώνα, κάνουν hard reset όπως λέει και ο λαός μας, είναι λογικό να εγείρονται ενστάσεις. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι πολύ κοντά σε αυτό που σας περιγράφω.
Από ένα σημείο και μετά οι εσωτερικές συγκρούσεις δεν θα έχουν ιδεολογικό ή ταξικό χαρακτήρα, αλλά πολιτισμικό. Ο επόμενος λαϊκιστής που θα προσπαθήσει να γοητεύσει το ακροατήριο δεν θα υπόσχεται άλματα προς το μέλλον αλλά επιστροφή στο παρελθόν. Θα μιλάει για αξίες και ιδανικά, θα υπερασπίζεται αυτό που χάνεται. Και θα βρει οπαδούς μέσα από τις τάξεις εκείνων που σήμερα βλέπουν τον κόσμο να λιώνει σαν κερί, αισθάνονται ότι δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν, ακόμα και να αγγίξουν.
Οσο λοιπόν εμείς, της… woke κουλτούρας, σπρώχνουμε το κάρο χωρίς να κοιτάζουμε πίσω, βαθαίνουμε το ρήγμα και μεγαλώνουμε την απόσταση από την πομπή που ακολουθεί βρίζοντας. Θα μου πείτε ότι αυτό συνέβαινε πάντα. Πάντα οι «ελίτ» ή η κοινωνική πρωτοπορία της κάθε εποχής τραβούσε μπροστά, σέρνοντας και τους υπόλοιπους. Σωστά. Ομως τώρα είναι αλλιώς. Κάποτε υπήρχαν τα συστημικά κανάλια επικοινωνίας που σκέπαζαν κάθε διαφορετική άποψη. Ακόμα και αν φώναζες, δεν θα σε άκουγε κανείς. Η δικτύωση επιτρέπει συναντήσεις και συσπειρώσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις μόνος σου. Πάντα θα βρίσκεις κάποιους που συμφωνούν μαζί σου. Και έτσι παρακολουθούμε μια σύγκρουση μεταξύ ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων που ζουν σε διαφορετικούς αιώνες.
Ο Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό στη Βουλή. Οποιος έχει διαφορετική άποψη χλευάζεται, χαρακτηρίζεται ακροδεξιός, φασίστας. Και έχει δίκιο. Κάπου ίσως το τραβήξαμε παραπάνω από όσο πρέπει. Και αντί να συνομιλούμε, βγάζουμε γλώσσα σε όσους αδυνατούν να ακολουθήσουν. Απαιτούμε, πολύ σωστά, τον σεβασμό προς τον συμπολίτη που δηλώνει non binary, αλλά λούζουμε με χλεύη και συγκεκαλυμμένες ύβρεις αυτόν που στυλώνει τα πόδια και αρνείται να κάνει βήμα. Ναι, το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να συνομιλήσουμε μαζί του. Μιλάμε διαφορετική γλώσσα, υιοθετούμε διαφορετικές αξίες, βλέπουμε τα πάντα αλλιώς. Ομως μοιραζόμαστε όλοι τον ίδιο κόσμο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζει ο καθένας σε έναν δικό του.
