Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης γράφει για τον ανταγωνισμό του εφετινού πρωταθλήματος και τους λόγους για τους οποίους οι «μεγάλοι» ξεπερνούν πιο ήπια τις σποραδικές αποτυχίες τους.
Το καλό που έχει ένα πρωτάθλημα με τέσσερις ομάδες στριμωγμένες μέσα σε τρεις βαθμούς είναι ασφαλώς ο ανταγωνισμός. Το ζούμε για δεύτερη σεζόν και βέβαια είναι (ακόμα) ιδιαίτερη συνθήκη. Ο.K, υπάρχει και η μουρμούρα μας, αλλά αυτή έχει να κάνει με την αφόρητη τοξικότητα, όταν αυτή εκδηλώνεται, ως απόρροια ακριβώς αυτού του ανταγωνισμού που φέρνει όλους, απέναντι σε…όλους κατά διαστήματα. Υπάρχει και δεύτερο καλό όμως που το βλέπουμε μετά από άσχημες ήττες των διεκδικητών όπως αυτή του Παναθηναϊκού από τον Άρη. Δεν έρχεται (απαραίτητα) η καταστροφή!
Και στην Ελλάδα, ίσως μάλιστα περισσότερο εδώ, οι κορυφαίες ομάδες μας είναι ιδιαίτερα…κακομαθημένες. Η ήττα, ειδικά από αντιπάλους που θεωρούνται κατώτεροι, σχεδόν απαγορεύεται. Οι κλυδωνισμοί που φέρνουν τέτοια αποτελέσματα είναι πολλές φορές μεγαλύτεροι και (αρκετές φορές) ασύμμετροι σε σχέση με τη σημασία της αναμέτρησης. Δεν αναφέρομαι σε σειρά κακών αποτελεσμάτων, που λογικά δημιουργούν προβληματισμό, αλλά για μία ήττα ή ισοπαλία, «εκτός προγράμματος» αφού το… πρόγραμμα έλεγε «πρέπει να κερδίζουμε παντού». Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι οι «Big4» και οι οπαδοί τους έχουν συνηθίσει την ήττα ή την απώλεια, αλλά παρατηρείται μια διαδικασία καλύτερης διαχείρισης της, χωρίς μετά από αυτή να έχει έρθει το τέλος του κόσμου. Τελευταίο παράδειγμα η αρκετά ομαλή (όπως καταγράφεται) αποδοχή της ήττας από τον Άρη στον Παναθηναϊκό, κορυφαίο η εντυπωσιακή (για τα δεδομένα του οργανισμού) ηρεμία στον Ολυμπιακό μετά τη βαριά ήττα από τον ΠΑΟΚ, ενώ ανάλογη ατμόσφαιρα είχαμε και σε γκέλες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ.
Γιατί διαχειρίζονται πιο ήρεμα τις ήττες τους
Ναι, δεν έπαιξε καλά ο Παναθηναϊκός στο Βικελίδης. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο «έσβηνε» όσο περνούσε η ώρα και το να χτυπήσει ο (πολύ σωστά διαβασμένος και οργανωμένος) Άρης σε μια αντεπίθεση και να κλειδώσει το ματς, έδειχνε ως μια πολύ ισχυρή πιθανότητα που έγινε γεγονός. Αν με αυτή την εμφάνιση και χωρίς το λάθος του Μπρινιόλι (που οδήγησε σε εντελώς διαφορετική διαχείριση του ματς καθώς προηγήθηκε ο Αρης) οι Πράσινοι έπαιρναν τη νίκη με… «μισό-μηδέν», αρκετοί θα μιλούσαν για «επαγγελματική νίκη». Όπως π.χ «επαγγελματική» χαρακτηρίστηκε η νίκη της ΑΕΚ στα Γιάννενα, παρ’ ότι η Ένωση δεν κατάφερε να υποστηρίξει σε όλο το 90λεπτο την πολύ καλή εικόνα των πρώτων 40 λεπτών και αν ο Παμλίδης δεν έβρισκε δοκάρι σε άδειο τέρμα η κουβέντα θα ήταν διαφορετική. Αλλά και πάλι αυτό που έχουν κερδίσει όλοι, πολύ περισσότερο απ’ ότι στο παρελθόν, είναι πως αυτή η κουβέντα δεν γίνεται με… υστερία. Για αρκετούς λόγους.
Ο ένας είναι πως όλοι είναι παρεϊτσα (βαθμολογικά) και βλέπουν πως όλοι χάνουν βαθμουλάκια, οπότε κανένας δεν ξεφεύγει για να νιώσει μεγάλη πίεση ο άλλος. Ο δεύτερος ότι έχοντας μπροστά μας τα play offs το μεγάλο άγχος μετατοπίζεται προς τα τέλη Απριλίου οπότε και θα αρχίσει το…ξύρισμα του γαμπρού. Ο τρίτος, ίσως και ο σημαντικότερος, που αφορά κυρίως ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ είναι ότι έχουν στον πάγκο τους ανθρώπους που (αν και όχι όλοι με ίδια χαρακτηριστικά) έχουν κερδίσει την πίστη του οπαδού στο πρόσωπό τους και με την ομαλή διαχείριση της κατάστασης καταφέρνουν να διατηρούν την ηρεμία και μετά τις «στραβές». Όχι, στον Ολυμπιακό με τον Μαρτίνεθ αυτό δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό, αλλά εκεί το «χτίζουμε ομάδα ας κάνουμε υπομονή» και η βαθμολογική συγκομιδή ισοσταθμίζουν αρκετά μέχρι στιγμής τη μουρμούρα.
Ο Ελληνας οπαδός δεν θα γίνει Βουδιστής μοναχός, αλλά…
Ασφαλώς και όλα αυτά αλλάζουν. Στην Ελλάδα είμαστε και ακόμα μια σεζόν «μη επιτυχίας» όταν κυνηγάς έναν τίτλο, θα μειώσει τα ποσοστά εμπιστοσύνης σε έναν προπονητή. Σε σημείο ανατροπής μάλιστα. Δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά. Δεν θα γίνει ξαφνικά ο Έλληνας οπαδός… βουδιστής μοναχός. Η «ζύμωση» είναι ενεργή και συνεχής στον αθλητισμό, ειδικά στον ομαδικό και σε τέτοιο επίπεδο ανταγωνισμού. Εδώ δεν έχουν υπομονή πλέον (για τα δικά τους δεδομένα) ούτε οι Άγγλοι! Αλλά είναι σημαντικό ότι φαίνεται να υπάρχει ένα κυματοθραύστης λογικής, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση του πρωταθλήματος.
Άλλωστε είναι αισιόδοξο το γεγονός πως, όταν καταφέρνουμε να απεμπλακούμε από τις συμπληγάδες της διαιτησίας και των ισορροπιών στην ΕΠΟ και τη Super League (πράγματα που κουράζουν αφόρητα τον μέσο οπαδό που έχει σοβαρότερα προβλήματα στη ζωή του) εδώ και δύο σεζόν ασχολούμαστε περισσότερο με το αγωνιστικό σκέλος, με την τακτική και την πραγματική πρόοδο των ομάδων μέσα στο γήπεδο, σαν αποτέλεσμα της σωστής δουλειάς και της επαγγελματικής συμπεριφοράς, προπονητών και παικτών. Δεν είναι και μικρή υπόθεση σε αυτή τη χώρα να είναι πρωταγωνιστές, οι…πραγματικοί πρωταγωνιστές. Άλλωστε φημιζόμαστε συνολικά για την αποθέωση του αυτονόητου, όταν αυτό γίνεται πράξη, αναγνωρίζοντας έτσι πόσο δύσκολα συμβαίνει αυτό.
