Γνωστοί για τις ατμοσφαιρικές, σχεδόν ονειρικές τους παραστάσεις, η Έφη Μπίρμπα και ο Άρης Σερβετάλης, παρουσιάζουν τη νέα τους παράσταση, μια σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης αριστοφανικής κωμωδίας, η οποία πραγματεύεται την αξία της ποίησης και της τέχνης στην κοινωνία μας.
Στο επιδαύριο σκηνοθετικό της βάπτισμα, η Έφη Μπίρμπα παραδίδει μια κωμωδία με DNA τραγωδίας σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα, διασκευή σε συνεργασία με τους Κωνσταντίνο Μπλάθρα και Άρη Σερβετάλη και μουσική του Constantine Skourlis.
Τη διανομή συμπληρώνουν οι Άρης Σερβετάλης, Μιχάλης Σαράντης, Αργύρης Ξάφης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαίρη Μηνά, Έκτορας Λιάτσος, Μιχάλης Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Νάνσυ Μπούκλη και Κυριάκος Σαλής.
Στην υπόθεση του έργου, η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση· κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή· εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή.
Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου, εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα τη μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου. Στα ίχνη του Διονύσου, η παράσταση ζητά να φτάσει με τη σειρά της στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίας, με οδοδείκτη τον υπέροχο αριστοφανικό εξπρεσιονισμό.
Η κωμωδία του Αριστοφάνη, που διδάχτηκε πρώτη φορά στα Λήναια το 405 π.Χ., έναν χρόνο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, κερδίζοντας τα «Πρωτεία» -το πρώτο βραβείο δηλαδή, κριτικάρει τους νέους τραγικούς ποιητές αλλά και τον ίδιο τον Ευριπίδη, ενώ το μήνυμά του θεωρείται ότι είναι η επιστροφή στο «ηθικοπλαστικό» τραγικό ύφος του Αισχύλου και, πολιτικώς, η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία.
Η κωμωδία, όπως και η τραγωδία, υπηρετούσε τον παιδευτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Για να προβάλει τα προβλήματα, ώστε μέσα από τη συνειδητοποίησή τους να βρεθεί λύση, ο Αριστοφάνης τα παρουσίαζε στην πιο ακραία τους μορφή. Τα θέματα που κυρίως τον απασχόλησαν πηγάζουν από τα προβλήματα της Αθήνας στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου -τον οποίο θεωρούσε καταστρεπτικό. Εστιάσθηκε ιδιαίτερα στην ειρήνη, τη δημοκρατία, τις νέες φιλοσοφικές ιδέες και την οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση της αθηναϊκής κοινωνίας της εποχής εκείνης.
[email protected]
