Ο Νίκος Παπαδογιάννης απογοητεύτηκε από την εικόνα της Εθνικής Εφήβων στο Ευρωμπάσκετ Κ18 και ξαναβάζει στο γραμμόφωνο τον δίσκο με την κολλημένη βελόνα.
Με κίνδυνο να γίνω πιο γραφικός και από το ηλιοβασίλεμα της Οίας, γράφω για πολλοστή φορά τα ίδια (και τα ίδια και τα ίδια): μία Εθνική Ελλάδας που θα προσπαθήσει να παίξει στρέιτ μπάσκετ απέναντι σε οποιονδήποτε δεν πρόκειται να κερδίσει, παρά μόνο αν ο αντίπαλος είναι χαμηλού επιπέδου. Στα ίσα, δεν νικάμε κανέναν. Διότι δεν έχουμε ταλέντο, δεν έχουμε κορμιά, δεν έχουμε σουτέρ, δεν έχουμε αθλητικότητα, δεν έχουμε εργατοώρες, δεν έχουμε τίποτε. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θέλουμε να πιστεύουμε.
Όποτε βαφτίζουμε τη σαλάτα ψάρι και προσπαθούμε να νικήσουμε κάποιον στα ίσα με σύνθημα altius citius fortius, τρώμε τα μούτρα μας και θα συνεχίσουμε να τα τρώμε όσο το μπάσκετ (και ο αθλητισμός) απομακρύνεται από εμάς. Όταν βρούμε τρόπο να προλάβουμε το τρένο των καιρών και να πηδήξουμε πάνω του, τα ξαναλέμε. Μέχρι τότε, το μπάσκετ μας είναι υποχρεωμένο να ποντάρει στις πατροπαράδοτες συνταγές με τις οποίες μάθαμε να καμουφλάρουμε τα ουκ ολίγα εγγενή ή επίκτητα μειονεκτήματά μας.
Στο διάβασμα του παιχνιδιού. Στις συνεργασίες και στην αμυνάρα. Στην ομαδική δουλειά και στην καλή χημεία. Στον ανταρτοπόλεμο και στο καταστροφικό παιχνίδι. Στο πλάνο του προπονητή. Ξέρω, ξέρω, δεν σας αρέσει. Ούτε και σε μένα αρέσει όταν το σκορ κολλάει στο 65. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να κόψουμε εισιτήρια ούτε να προσφέρουμε θέαμα, αλλά να κερδίσουμε και να κρατήσουμε το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια του νερού. Αν θέλετε να γίνω ακόμη πιο κυνικός, τα εισιτήρια στην Ελλάδα τα κόβει αυτός που νικάει. Όχι όποιος παίζει ωραία…
Ο ήλιος βασιλεύει στον ορίζοντα της Οίας και οι τουρίστες χειροκροτάνε, σκαρφαλωμένοι στα χαλάσματα για να βλέπουν καλύτερα τα πυροσβεστικά αεροπλάνα που πέφτουν, τις αποθήκες πυρομαχικών που ανατινάζονται και τους νεοέλληνες που χασκολογάνε ενώ ο τόπος τους καίγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σταματώ λοιπόν την κατήχηση και σας παραπέμπω στα βίντεο των αγώνων της Εθνικής Εφήβων στο Ευρωμπάσκετ Κ18. Να ξέρετε πάντως ότι το βλέμμα μου είναι στραμμένο στην Ανδρών και όχι στα πιτσιρίκια.
Στην πρεμιέρα κιόλας, οι νεαροί Έλληνες διεθνείς μπήκαν στο γήπεδο παραμυθιασμένοι από το χαϊλίκι που συνόδευε την ομάδα και βρέθηκαν να χάνουν με 18-0 στο πεντάλεπτο από τους μέτριους Ιταλούς. Στα υπόλοιπα 35 λεπτά στρίμωξαν τον ιδρώτα και την αυτοσυγκέντρωση ενός 40λέπτου και πήραν το ματς. Ουσιαστικά αυτή ήταν η μοναδική πειστική παράσταση της ομάδας, αφού οι δύσκολες αναμετρήσεις με την Ισπανία και με τη Γερμανία εξελίχθηκαν σε διπλό ξεγύμνωμα. Τον προημιτελικό η Εθνική τον τελείωσε με 23 λάθη και μόλις 7 κλεψίματα και φυσικά έχασε εύκολα.
Απομονώνω επίτηδες τους τομείς της στατιστικής όπου θα περίμενε κανείς προκοπή από ελληνική ομάδα, αφού αν ανοίξουμε συζήτηση για τα τρίποντα (6/18) και τις βολές (22/30) θα χαλάσουμε πάλι τη ζαχαρένια μας. Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, τα αναμφισβήτητα προσόντα αρκετών παικτών (Λιοτόπουλος, Αβδάλας, Αμπόσι κ.α.) έμειναν ανεκμετάλλευτα και δεν διακρίθηκε σε βάθος χρόνου κανείς, εκτός από τον πολυτάλαντο Αλέξανδρο Σαμοντούροφ, που σήμερα άγγιξε το σπανιότατο 5×5. Στη δική του περίπτωση, πάντως, έχουμε άλλου τύπου παράδοξο: ο άσος του Παναθηναϊκού αποφεύγει την πρωτοβουλία και παρασύρεται σε υπέρ το δέον αλτρουιστικό παιχνίδι, σαν να μεγάλωσε με μοναδικό ίνδαλμα τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Όταν η ομάδα χρειαζόταν κάποιον να την τραβήξει από το μανίκι, ο Σαμοντούροφ χανόταν μέσα στα γρανάζια.
Ο φίλος μου ο Βαγγέλης Ζιάγκος προσπάθησε να συνδυάσει τα διδάγματα της ελληνικής σχολής με τις απαιτήσεις της νέας εποχής και με το προφανές χάρισμα ορισμένων παικτών του, αλλά τελικά πήρε τα λάθος πράγματα και από τους δύο κόσμους. Η Εθνική Εφήβων που πήγε στη Ναϊσσό για να κατακτήσει μετάλλιο δεν ήταν ούτε κλασσική ελληνική ομάδα ούτε υβρίδιο των μοντέρνων καιρών. Μπορεί μεθαύριο όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες της να γίνουν παικταράδες. Ομάδα, πάντως, δεν έγιναν ποτέ στη Σερβία.
Παρακολουθώντας τους αγώνες της, συνειδητοποίησα –πολλές φορές- ότι μου άρεσε περισσότερο η Κ20 που κατέκτησε μετάλλιο πριν από δύο εβδομάδες στο Ηράκλειο, παρά η παινεμένη Κ18 με το πολλαπλάσιο ταλέντο. Γιατί; Επειδή εκείνη γνώριζε και παραδέχθηκε τις αδυναμίες της, οπότε βρήκε τρόπους για να τις κρύψει, με το μυαλό της αναπόδραστα κλειδωμένο ανάμεσα στα αυτιά. Κάπου ανάμεσα στις δύο φουρνιές, πάντως, υπάρχει η μαγιά για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανανέωση και να υπάρξει μια κάποια συνέχεια, όταν σιγά σιγά αποχωρήσουν από το προσκήνιο οι σημερινοί 30άρηδες.
Εάν είχαμε και 1-2 δεινόσαυρους των 2,15 μ., σαν αυτούς που διαθέτουν πια οι περισσότερες ομάδες, θα ήμουν πιο αισιόδοξος. Δεν θα ανοίξω πάλι συζήτηση για τα εν Ελλάδι μεταναστάκια που μένουν αναξιοποίητα για τους προφανείς και πασίγνωστους λόγους, τους εκκολαπτόμενους Αντετοκούνμπο για να συνεννοούμαστε, ούτε θα καταμετρήσω πόσα παλικαράκια με σκούρο δέρμα και ευρωπαϊκά διαβατήρια έπαιξαν αυτές τις μέρες με τις φανέλες της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, της Φινλανδίας, του Βελγίου και άλλων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, γιατί θα μου πείτε πάλι για την Σαντορίνη. Ή ξέρω γω για την Πύλο και τα Κύθηρα.
