Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος γράφει για το ίδιο το ποδόσφαιρο, που απέδωσε δικαιοσύνη στους τέσσερις διεκδικητές του τίτλου, δίνοντας στο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα και αφήνοντας τον Παναθηναϊκό μετέωρο για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Τελικά, τα πρωταθλήματα ποιος τα παίρνει; Αυτός που έχει την καλύτερη ομάδα; Αυτός που έχει τον καλύτερο προπονητή; Αυτός που έχει τους καλύτερους παίκτες; Πιθανότατα, ναι. Είτε κάποιο από αυτά, είτε όλα μαζί. Το φετινό πρωτάθλημα, όμως, το πήρε η ομάδα που είχε τη μεγαλύτερη ψυχή. Αυτή που δε λύγισε μπροστά σε όποια δυσκολία της παρουσιάστηκε, μπροστά σε όποιο εμπόδιο φαινόταν ανυπέρβλητο. Αλήθεια, ξέρετε πολλές ομάδες, που να επέστρεψαν από την κόλαση τόσες πολλές φορές μέσα σε μία σεζόν; Εγώ, όχι. Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ έπεφτε, αμέσως σηκωνόταν. Κάθε φορά που όλοι πίστευαν ότι είχε δεχθεί τη χαριστική βολή, εκείνος έβρισκε τον τρόπο να μένει ζωντανός. Κάτι που παραδέχονται άπαντες, είτε φίλοι, είτε εχθροί. Γι’ αυτό και μόνο, ο «δικέφαλος του βορρά» άξιζε πέρα για πέρα το φετινό πρωτάθλημα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Η σεζόν είχε ξεκινήσει εκείνο το βράδυ της 27ης Ιουλίου στην Τούμπα, με ένα «άνοστο» 0-0 απέναντι στην Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ. Μια ομάδα χωρίς ενίσχυση μέχρι τότε, ο ΠΑΟΚ βρισκόταν προ των πυλών ενός πρόωρου αποκλεισμού-σοκ από το Europa Conference League. Η συνέχεια γνωστή, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης. Το πρώτο ταρακούνημα εντός συνόρων ήρθε τον Οκτώβριο, στη Νέα Φιλαδέλφεια, με την ήττα – με κάκιστη εμφάνιση – από την ΑΕΚ με 2-0. Η απάντηση ήρθε πέντε μέρες μετά, με την ιστορική τεσσάρα στο Φάληρο, απέναντι στον Ολυμπιακό.
Η επόμενη κρίση ήρθε το Φεβρουάριο, όταν μέσα σε ένα δεκαήμερο φαινόταν να τα χάνει όλα εντός συνόρων. Ισοπαλία με την ΑΕΚ στην Τούμπα, αποκλεισμός από τον Παναθηναϊκό στο κύπελλο και βαριά ήττα με τέσσερα γκολ από τον Ολυμπιακό, επίσης στην Τούμπα. «Αυτό είναι ένα δείγμα ότι στα play-off με τα συνεχόμενα ντέρμπι ο ΠΑΟΚ δε θα αντέξει», ήταν η φράση που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Αμ δε, άπαντες υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Τρία σερί διπλά και πρώτος στην κανονική περίοδο ο «δικέφαλος του βορρά».
Αρχές Μαρτίου. Μέσα σε τρεις ημέρες, ήττα σε Ζάγκρεμπ από την Ντιναμό και ήττα από τον Άρη στην Τούμπα, στην πρεμιέρα των play-offs. Η απάντηση ήρθε με επική πεντάρα στους Κροάτες και διπλό στη Λεωφόρο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Εκεί, που όμως όλα έδειχναν να χάνονται ήταν πριν από περίπου ένα μήνα. Τρεις σερί ήττες από Μπριζ (αποκλεισμός) και Ολυμπιακό, αλλά και ισοπαλία στη Λαμία, στο μοναδικό θετικό αποτέλεσμα που πήρε η ομάδα της Φθιώτιδας σε όλα τα play-offs. Εκεί, που όλοι θα συμβιβάζονταν και θα αποδέχονταν τη μοίρα τους, η ομάδα του στρατηγού Ραζβάν Λουτσέσκου έκανε το ακατόρθωτο. 4/4 σε συνεχόμενα ντέρμπι και η κούπα στην Τούμπα. Αν η Λερναία Ύδρα ήταν κάποια ομάδα, θα ήταν ο φετινός ΠΑΟΚ!
Την ίδια ώρα, η ΑΕΚ, έμεινε με άδεια χέρια, μετά το δικό της περσινό νταμπλ. Το έχασε εκείνη, το πήρε ο ΠΑΟΚ, μικρή σημασία έχει. Η «Ένωση» είχε μονίμως την αίσθηση πως ήταν η καλύτερη ομάδα και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα στεφθεί πρωταθλήτρια. Σε σημείο, μάλιστα, που υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της, αρνούμενη να δει τα κενά και τις ελλείψεις της. Και στο τέλος το πλήρωσε, χάνοντας έναν τίτλο, για τον οποίο ήταν φαβορί σχεδόν όλη τη σεζόν. Τουλάχιστον, έχει έναν άνθρωπο στον πάγκο, που της εγγυάται ότι και του χρόνου θα είναι εξίσου ανταγωνιστική, στην προσπάθεια να ανακτήσει τα σκήπτρα. Τον Ματίας Αλμέιδα.
Εξίσου τυχερός, στο κομμάτι της επόμενης μέρας, είναι και ο Ολυμπιακός. Αν ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έχει καταφέρει μέσα σε τρεις μήνες να αναμορφώσει μια ομάδα που δεν ήταν δική του, τότε είναι δικαιολογημένη η αισιοδοξία για την επόμενη σεζόν. Η έλλειψη περισσότερου χρόνου και το… δεύτερο καρπούζι της Ευρώπης στη μασχάλη, δεν επέτρεψαν στους «ερυθρόλευκους» να πάνε ψηλότερα από την τρίτη θέση. Ωστόσο, εξασφάλισαν μίνιμουμ ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, ενώ υπάρχει και το «κερασάκι στην τούρτα» με την ιστορική συμμετοχή στον τελικό του Europa Conference League. Και όλα αυτά τα έφερε η… κανονικότητα του Μεντιλίμπαρ, με απόδοση ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης.
Ναι, ξεκάθαρη ποδοσφαιρική δικαιοσύνη ήταν το 2-2 στη Λεωφόρο, στο ντέρμπι των αιωνίων. Και δε μιλώ για τη γεύση του χθεσινού ματς, αλλά για τη γενικότερη εικόνα των δύο ομάδων μέσα στη σεζόν. Και κυρίως, τις αποφάσεις τους. Στον Ολυμπιακό, την ώρα που όλα έδειχναν χαμένα, μετά τις τάσεις αυτοκαταστροφής στο πρώτο μισό της σεζόν, δεν τα παράτησαν. Τα άλλαξαν όλα, έφεραν τον Μεντιλίμπαρ και δικαιώθηκαν. Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό έγινε το ανάποδο. Μια κανονική ομάδα, μια ομάδα χτισμένη με μεθοδικότητα για δυόμιση χρόνια – με τις αδυναμίες της φυσικά – γκρεμίστηκε σε μια στιγμή. Και επειδή στο τέλος της ημέρας, το ποδόσφαιρο είναι ένα δίκαιο σπορ – άσχετα αν σε έναν αγώνα δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος – ο Παναθηναϊκός πήρε αυτό που του άξιζε. Με την απομάκρυνση του Γιοβάνοβιτς και την απόκτηση του Τερίμ, πήγε κόντρα στο ίδιο το άθλημα, καταργώντας κάθε λογική. Και αυτό το βρήκε μπροστά του. Τουλάχιστον του έχει απομείνει ένας τελικός κυπέλλου, μπας και σώσει ό,τι σώζεται…
