Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη[email protected]
Όπως η φύση είναι απλή, αλλά όχι απλοϊκή, έτσι και η πολιτική. Υπόκειται σε περιορισμούς και δεν χωρά σε αφορισμούς. Ποιοι είναι, λοιπόν, συνεπείς; Αυτοί που δεν αφήνουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει μια θεωρία; Οι ιδέες υπονοούν ότι υπάρχει ένας εύκολος δρόμος, όμως ο τυφλοσούρτης συχνά εκδικείται.
Όπως το πρότυπό της, η Μάργκαρετ Θάτσερ, η πρωθυπουργός της Βρετανίας πιστεύει στον περιορισμό του κράτους, στους χαμηλούς φόρους, στην απορρύθμιση, και στις αγορές. Αυτές οι τελευταίες, όμως, δεν υποδέχτηκαν τον μίνι προϋπολογισμό της με χαρά. Το ΔΝΤ τής βγήκε από τα αριστερά για τις μεγάλες μειώσεις στους φόρους των υψηλών εισοδημάτων και ο οίκος Moody’s την προειδοποίησε για ενδεχόμενη συμφορά, μόνιμη ζημιά στα δημόσια οικονομικά.
Καλά, ο «άριστος», ο υπουργός της επί των Οικονομικών, τι λέει επ’ αυτών; Στο Ίτον, το Κέιμπριτζ και το Χάρβαρντ, απ’ όπου πέρασε, ακόμη και οι hard λένε ότι οι φορολογικές περικοπές μπορεί να βοηθήσουν, αλλά πρέπει να πληρωθούν είτε με υψηλότερο δημόσιο δανεισμό είτε με μείωση των δημοσίων δαπανών. Περισσότερος δανεισμός απειλεί να βάλει φωτιά στον πληθωρισμό.
Στην εποχή της αναταραχής αυτό που προέχει είναι η κατάργηση του ανώτατου συντελεστή φόρου εισοδήματος του 45% για όσους κερδίζουν πάνω από 150.000 στερλίνες και η κατάργηση του ανώτατου ορίου στα μπόνους των τραπεζιτών;
Η Πρωθυπουργός επιμένει πως οι περισσότεροι πολίτες θα νιώσουν τα «θετικά» των μέτρων «μακροπρόθεσμα». Μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Κέινς για να το αποδεχτείς και δεν χρειάζεται να έχεις διδακτορικό για να δεις ότι η εξίσωση δεν βγαίνει.
Μήπως, εντέλει, η Τρας δεν είναι στην ιδεολογία του (νεο)θατσερισμού παγιδευμένη, αλλά στην ανικανότητα χαμένη; Μήπως, ο ιδεολογικογενής θόρυβος κρύβει απλώς την πολιτική ακαταλληλότητα; Mήπως, οι αγορές δεν τρόμαξαν τόσο από τα «Trussonomics», αλλά από την «Trussonoia», που αποκαλύπτουν;
