Ο Άντραζ Σπόραρ με το τέλειο πλασέ του και ο Τιν Γεντβάι με τη σωτήρια επέμβασή του προσωποποίησαν την επικράτηση του Παναθηναϊκού στο “Βικελίδης” επαναφέροντας τους “πράσινους” σε απόσταση βολής από την κορυφή της κατάταξης και ξανά για τα καλά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.
Ο Άντραζ Σπόραρ ήρθε στον Παναθηναϊκό καταμεσής του προπέρσινου καλοκαιριού ώστε να γίνει ο βασικός φουνταριστός των “πράσινων”. Το πλάνο ήταν να έρχονταν αργότερα, ωστόσο η επιδημία co που θέρισε τα αποδυτήρια πριν το πρώτο παιχνίδι με την Σλάβια Πράγας, επίσπευσε – ουσιαστικά και επικοινωνιακά – αποφάσεις και κινήσεις.
Και παράλληλα αύξησε και το αντίτιμο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 3,5 εκατομμύρια ευρώ κόστισε η αγορά του Σλοβένου από την Σπόρτινγκ. Επιθετικός άλλος του ελληνικού πρωταθλήματος που να έχει αγοραστεί ακριβότερα αυτή τη διετία δεν υπάρχει. Αυτή όμως ήταν και η διετία της δημιουργίας του… γκρέιντερ (Ιωαννίδη). Δύσκολη η διαχείριση, αλλά αυτό είναι το παιχνίδι. Συμβαίνει, γίνεται.
Ο Τιν Γεντβάι ήρθε το περασμένο καλοκαίρι. Δεν ήταν ποτέ ο κεντρικός αμυντικός ηγέτης που (λέγονταν πως) έψαχνε ο Παναθηναϊκός. Καλά καλά, σε μεγάλο μέρος της καριέρας του, δεν ήταν καν κεντρικός αμυντικός. Σε σχέση όμως με τον έτερο νιόφερτο εκείνης της στιγμής (Πάλμερ Μπράουν), η δική του προσθήκη προτάθηκε ως η πιο συμβατή στην αναζήτηση των “πράσινων”.
Και ας αποκτήθηκε, απλώς, με δανεισμό. Και ας ακολούθησαν στην αμέσως επόμενη μεταγραφική περίοδο άλλες δύο ανάλογες συμφωνίες. Και ας μετέτρεψε η αλλαγή προπονητή έναν αμυντικό χαφ σε κεντρικό αμυντικό, ο οποίος μάλιστα εξελίχτηκε/αποδείχτηκε ως ο πλέον αξιόπιστος όλων.
Κανείς τους, ούτε ο Σπόραρ, ούτε ο Γεντβάι, κατάφεραν να φορέσουν τα παπούτσια που τους περίμεναν στον ερχομό τους στην Αθήνα. Μεγαλύτερα, άβολα, αταίριαστα με τον πρότερο αγωνιστικό βίο και την σταδιοδρομία τους. Συμβαίνει, γίνεται.
Και ειδικά στις μέρες μας, χωρίς ανοχή και περιθώρια για χρόνο, υπομονή, δικαιολογίες. Κομμάτι – και αυτό – του επαγγελματισμού. Μέσα στο πρόγραμμα, μέσα επίσης στο παιχνίδι. Το ξέρουν.
Αντιμετώπισαν – και ακόμη αντιμετωπίζουν – δυσπιστία. Κριτική εντονότατη. Για τις επιδόσεις τους, για τις εμφανίσεις τους, για τα λάθη τους, την αναποτελεσματικότητά τους. Είχαν τις στιγμές τους, ικανές όμως για να αλλάξει το κλίμα, δεν αποδείχτηκαν (ακόμη). Όταν δημιουργηθεί μια τέτοια δίνη, δύσκολα βγαίνει κανείς από εκεί. Συμβαίνει, γίνεται.
Δεν το κατόρθωσε ο Σπόραρ ούτε όταν το περασμένο καλοκαίρι με τα γκολ του κόντρα στην Ντνίπρο επανέφερε τον Παναθηναϊκό σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Δεν το μπόρεσε ούτε ο Γεντβάι όταν με τον ερχομό του Τερίμ άφησε τη θέση του αριστερού στόπερ – θέση που του ήταν τελείως άγνωστη στην σταδιοδρομία του – και με παρτενέρ πια τον Αράο έφτιαξε το καλύτερο, απ’ όλα όσα είχαν δοκιμαστεί αυτή τη διετία, δίδυμο κεντρικών αμυντικών του Παναθηναϊκού.
Ο σταθερός λογαριασμός του Σπόραρ και η αθόρυβη βελτίωση του Γέντβαϊ
Εκεί δηλαδή που επέστεψε, ως αριστερός στόπερ, στην ανάπαυλα της κυριακάτικης αναμέτρησης με τον Άρη, ύστερα από μια ακόμη έμπνευση του Τούρκου προπονητή. Έμπνευση που έφερε και τον Σπόραρ στην ενδεκάδα, αντί του Παλάσιος. Τελευταία εικόνα αυτής της παράλληλης συνύπαρξης Σλοβένου και Ιωαννίδη το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Και, όχι, καλά αυτό δεν πήγε για τον Παναθηναϊκό.
Διαφοροποίηση σε σχέση με εκείνη την αναμέτρηση – ξεκάθαρη μεν, αλλά όχι καταλυτική (ειδικά στην υποδοχή της) – ήταν πως το χτεσινοβραδινό σύστημα του δεύτερου ημιχρόνου πλέον δεν θα ήταν κάτι σαν ρόμβος, αλλά με τριάδα στην άμυνα.
Κακά τα ψέματα όμως, όπως και να ήταν, όσο ελλειμματική και αν διέκρινε ο προπονητής του πως ήταν η εικόνα του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, το σχεδόν σίγουρο είναι πως την χρησιμότητα που διέβλεπε ο Τερίμ στα συγκεκριμένα πρόσωπα, πιθανότατα δεν θα τη συμμερίζονταν κανείς.
Ούτε ευθύνεται, ούτε και δικαιώθηκε. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από τους δύο που έκριναν με τις ενέργειες τους την έκβαση του παιχνιδιού στο “Βικελίδης”.
Πρώτα ο Σπόραρ με το αψεγάδιαστο πλασέ, με το οποίο και άνοιξε το σκορ για τον Παναθηναϊκό, σημειώνοντας το 13ο φετινό γκολ του σε όλες τις διοργανώσεις, ένα μόλις λιγότερο από τον περυσινό λογαριασμό του, επιδόσεις που πέραν της μιας σεζόν στην Σλόβαν Μπρατισλάβας είναι οι καλύτερες της εκτός πατρίδας καριέρας του.
Και, επαναλαμβάνεται για να υπογραμμιστεί, όλα τούτα (πολλά, λίγα, ανεκτά ή όχι, υποκειμενική τελείως η κρίση) την ώρα της εμφάνισης του… γκρέιντερ.
Μετά ήρθε ο Γεντβάι στην εκπνοή. Ήταν εκεί που χρειάστηκε για να απομακρύνει την μπάλα πριν “γράψει” την ισοφάριση από την κεφαλιά του Ανσαριφάρντ και έτσι, σώζοντας το 1-1, να οδηγήσει, στην επόμενη κόντρα του Παναθηναϊκού, στο 0-2.
Για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες οι «πράσινοι» έκαναν δεύτερη σερί νίκη στο πρωτάθλημα κάτι που εξαργύρωσαν με το να πάνε από το -6 από την κορυφή της περασμένης Κυριακής στο -2 της χτεσινής, έχοντας μάλιστα βγάλει τις πρώτες τέσσερις στροφές των playoff χωρίς παιχνίδι με τον (συμπληρωματικό ως τώρα) έκτο και έχοντας βγάλει από το πρόγραμμα και το ταξίδι στην έδρα του πέμπτου.
Και κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός επέστρεψε, για τα καλά ξανά, στη διεκδίκηση. Αυτή και μόνο στην τελική σούμα δεν (θα) φτάνει. Για την ώρα πάντως, το ότι είναι και πάλι εκεί ίσως μπορέσει να κάνει λιγότερο άβολα τα παπούτσια των χτεσινοβραδινών πρωταγωνιστών.
Με κάτι τέτοια, μπορεί να συμβεί, μπορεί να γίνει.
