Όλη η σύνδεση βέβαια που χάθηκε κάπου μεταξύ συρμού και αποβάθρας, ή για την ακρίβεια πλατείας και σκηνής, στο set των The Smile συσσωρεύτηκε για να ενισχύσει την αναμονή κοινού -που είχε άπλετο χρόνο για να κορυφωθεί στην περίπου μία ώρα που χρειάστηκε για το στήσιμο της σκηνικής υπερπαραγωγής των Pulp- και να εκπληρώσει εν τέλει το κατά Jarvis Cocker ευαγγέλιο.
Ο άνθρωπος που έχει τα ίδια αρχικά με τον Jesus Christ εμφανίστηκε ένα τέταρτο μετά τις 23.00 πίσω από ένα σχεδόν ολόγιομο είδωλο του φεγγαριού στο wall υπό τους ήχους του «I Spy» και για την επόμενη μιάμιση ώρα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της Pulp φαντασίωσης που ταξίδεψε πάνω από 10.000 ανθρώπους υπερηχητικά πίσω στις «παλιές, καλές μέρες», στα τελευταία ίσως χρόνια της αθωότητας, τότε που μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ, ένα φιλί, ένα πάρτι, ένα υγρό εφηβικό όνειρο διατηρούσαν ακέραιη τη μαγεία μιας εποχής που χωρούσε ακόμα τους «συνηθισμένους ανθρώπους».
