Τι να πει κανείς για τη Katharine Hepburn; Να πει κανείς πως υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες σταρ της «χρυσής εποχής» του Hollywood; Υπήρξε. Η κορυφαία Αμερικανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου μέσα από μια καριέρα έξι δεκαετιών, που περιελάμβανε 44 ταινίες μεγάλου μήκους, 33 θεατρικές εμφανίσεις, 4 βραβεία Όσκαρ και 8 υποψηφιότητες, εισήγαγε στους ρόλους της ένα δυναμικό χαρακτήρα, μη αποδεκτό έως τότε από τις πρωταγωνίστριες του Hollywood.
Ιστορία έγραψε επίσης για το γεγονός πως δεν εμφανίστηκε ποτέ να τα παραλάβει στην τελετή των Όσκαρ γιατί όπως έλεγε: «Δεν μπορώ να πω ότι πιστεύω στα βραβεία». Χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι είχε παρατήσει τα αγαλματίδια σε ένα ντουλάπι στην κουζίνα της.
Η συμβολή της Hepburn στις τέχνες, καθώς και η φεμινιστική της ματιά και οι επιλογές του τρόπου ζωής της, την καθιστούν σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιοθαύμαστες σταρ του 20ου αιώνα.
Hepburn και να μη τη θυμάσαι, γίνεται; Δεν γίνεται!
Περιστασιακά, την μπέρδευαν με τον άλλο ογκόλιθο της εποχής, την Audrey Hepburn καθώς έκαναν το ίδιο επάγγελμα. Η Katharine Hepburn ήταν βέβαια μεγαλύτερη και είχε ένα μοναδικό αντίκτυπο στην κινηματογραφική βιομηχανία μέσω της ισχυρής θέλησης και των ισχυρότερων απόψεών της.
Οι φεμινιστικές της απόψεις και η τολμηρή παρουσία της στον Τύπο έρχονταν σε αντίθεση με την τυπική αίγλη άλλων σταρ της εποχής και δημιούργησαν μια διφορούμενη σχέση μεταξύ της Hepburn και του κινηματογραφικού κοινού, καθώς και με τους κριτικούς και τα Μέσα ενημέρωσης. Η άνοδός της δεν ήρθε εύκολα, ωστόσο η επιμονή της προς την κορυφή την έχρισε σε μία από τις σπουδαιότερες σταρ όλων των εποχών.
Μάλιστα, το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) την ανακήρυξε κορυφαία ηθοποιό της κλασικής εποχής του Hollywood. Με τον ασυνήθιστο τρόπο ζωής της και τους δυναμικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε στην οθόνη, η Hepburn σκιαγράφησε το προφίλ της «σύγχρονης Αμερικανίδας» του 20ού αιώνα.
Τα πρώτα χρόνια της «Γυναίκας της χρονιάς»
Γεννημένη στις 12 Μαΐου του 1907 σε μια πλούσια οικογένεια, ως το δεύτερο από τα έξι παιδιά, η Katharine Hepburn μεγάλωσε σε ένα άνετο και προοδευτικό περιβάλλον στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Απέκτησε μια εικόνα για τα σουφραζιστικά κινήματα από μικρή ηλικία μέσω του ακτιβισμού και των διαμαρτυριών της μητέρας της, και αυτή η συνθήκη άσκησε τεράστια επιρροή πάνω της ενώ συνεχίστηκε σε όλη της τη ζωή καθώς διατήρησε για πάντα τις ισχυρές φεμινιστικές της αξίες.
Η τραγωδία έπληξε την οικογένεια της Hepburn όταν, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών, ο μεγαλύτερος αδερφός της, Tom Hepburn, αυτοκτόνησε. Κοντά σε ηλικία με εκείνον, είχαν πολύ στενή σχέση και κατά συνέπεια ο θάνατός του είχε μόνιμο αντίκτυπο πάνω της. Η Hepburn, άλλαξε κρυφά την ημερομηνία γέννησής της με τη δική του για πολλά χρόνια και συνέχισε με μια αγορίστικη αισθητική και τρόπους μέχρι τα εφηβικά της χρόνια.
Μετά το σχολείο οι γονείς της την έστειλαν στο καλύτερο κολέγιο της περιοχής να σπουδάσει υποκριτική και ιστορία του θεάτρου. Μετά την αποφοίτησή της, το 1928, έκανε την πρώτη επαγγελματική εμφάνισή της στη Βαλτιμόρη και σύντομα έγινε γνωστή ως ηθοποιός σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ. Το 1932 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο με το δράμα «Τραγωδία ενός πατέρα» («A Bill of Divorcement»), που σκηνοθέτησε ο Τζορτζ Κιούκορ, ο οποίος την επέβαλε αμέσως ως σταρ του κινηματογράφου.
Η προσωπική της ζωή
Στην προσωπική ζωή της, η Hepburn ήταν εξίσου αντισυμβατική, περνώντας από έναν σύντομο γάμο.
Η star με το ρεκόρ σε βραβεία Όσκαρ Ά Γυναικείου Ρόλου παρέμεινε ανύπαντρη μετά το διαζύγιό της από τον Ludlow Ogden Smith το 1934. Έχοντας μια μικρή ιδέα για το τι εστί γάμος, έδωσε προτεραιότητα στην καριέρα της –όπως ακριβώς ο χαρακτήρας της στην ταινία «Γυναίκα της Χρονιάς».
Στη συνέχεια, σύναψε κάποια σύντομες σχέσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει και το όνομα του Howard Hughes.
Η Hepburn ήταν ειλικρινής, δυναμική, «παντελονάτη»- φορώντας παντελόνια πολύ πριν γίνουν μόδα. Το γεγονός πως στην προσωπική της ζωή επέλεξε τον δρόμο της ανεξαρτησίας της, έκανε πολλούς να την αποκαλούν «γεροντοκόρη του Hollywood».
Ο μεγάλος έρωτας της ζωής της
Η Hepburn ήταν σε μακροχρόνια σχέση με τον Spencer Tracy, για 27 χρόνια αφού γνωρίστηκαν το 1942 στα γυρίσματα της «Γυναίκας της Χρονιάς» η οποία ήταν η πρώτη από τις οκτώ ταινίες που έκαναν μαζί. Η απόλυτη Αμερικανίδα ηθοποιός, μετά από πολλά χρόνια αποκάλυψε πως ο χρόνος μαζί του, ήταν «απόλυτη ευτυχία»
Παρά το γεγονός πως συνεργάστηκαν αρκετές φορές, ο δεσμός τους παρέμεινε κρυφός. Αν και ο Tracy είχε χωρίσει από τη σύζυγό του Louise Tracy δεν έκανε καμία κίνηση για διαζύγιο καθώς δεν ήθελε να αφήσει εκείνη και το κωφάλαλο παιδί τους. Έτσι, το «παράνομο» ζευγάρι κράτησε τη σχέση του κρυφή από τη γυναίκα του ζώντας σε διαφορετικά σπίτια.
Ο δεσμός τους κράτησε από το 1941 έως τον θάνατο του Tracy το 1967 και καθ’ όλη τη διάρκειά του οι δυο τους ζούσαν σε ξεχωριστά σπίτια. Μία φορά το χρόνο πήγαιναν ένα μεγάλο ταξίδι μαζί, ωστόσο ο Tracy περνούσε όλες τις γιορτές με την οικογένειά του, αφήνοντας μόνη τη διάσημη αγαπημένη του, η οποία δεν παραπονέθηκε ποτέ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειας και των τελευταίων ετών του Tracy, η Hepburn ήταν δίπλα του και τον φρόντιζε, αλλά όταν πέθανε, δεν παρευρέθηκε στην κηδεία του, κυρίως από σεβασμό προς την εν διαστάσει σύζυγό του. Αν και φημολογούνταν η σχέση τους εκείνη την εποχή, η Hepburn δεν μίλησε ποτέ ανοιχτά παρά μόνο αφότου η Tracy και η Louise είχαν πεθάνει το 1967 και το 1983 αντίστοιχα.
Η Katharine Hepburn πέθανε στις 29 Ιουνίου 2003, στο Φένγουικ του Κονέκτικατ, σε ηλικία 96 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε προσβληθεί από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Λίγα λόγια για τις ταινίες της
Η Katharine Hepburn έκανε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή της στην ταινία «A Bill of Divorcement» (1932). Ακολούθησαν αξέχαστες ερμηνείες: «Το ξημέρωμα της δόξας» («Morning Glory», 1933) του Λόουελ Σέρμαν, για την οποία κέρδισε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, «Οι 4 κόρες του Δρος Μαρτς» («Little Women», 1933) του Τζορτζ Κιούκορ, «Άλις Άνταμς» («Alice Adams», 1935) του Τζορτζ Στίβενς, «Μαρία Στιούαρτ» («Mary of Scotland», 1936) του Τζον Φορντ και «Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη» («Bringing Up Baby», 1938) του Χάουαρντ Χοκς. Τη μεγάλη της επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ με το θεατρικό έργο του Φίλιπ Μπάρι «The Philadelphia Story» (1939), μετέφερε στον κινηματογράφο το 1940 («Κοινωνικά σκάνδαλα» ο ελληνικός τίτλος), με σκηνοθέτη τον Τζορτζ Κιούκορ και συμπρωταγωνιστές τους Κάρι Γκραντ και Τζέιμς Στιούαρτ.
Με την ταινία «Η γυναίκα της χρονιάς» («Woman of the Year», 1942) του Τζορτζ Στίβενς, η Hepburn εγκαινίασε τη συνεργασία της με τον Σπένσερ Τρέισι, τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, με τον οποίο εμφανίστηκε σε αρκετές άλλες ταινίες, μεταξύ των οποίων: «Ο φύλακας της φλόγας» («Keeper of the Flame», 1943) του Τζορτζ Κιούκορ, «Χωρίς αγάπη» («Without Love», 1945), «Παραστρατημένη μητέρα» («The Sea of Grass», 1946) του Ελία Καζάν, «Μετανοώ» («State of the Union», 1948) του Φρανκ Κάπρα, «Ο Αδάμ και η Εύα» («Adam’s Rib», 1949) του Τζορτζ Κιούκορ, «Πατ και Μάικ» («Pat and Mike», 1952) του Τζορτζ Κιούκορ, «Αυτή που σ’ όλα απαντά» («The Desk Set», 1957) του Γουόλτερ Λανγκ και «Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ» («Guess Who’s Coming to Dinner», 1967) του Στάνλεϊ Κρέιμερ, η οποία της απέφερε το δεύτερο Όσκαρ της.
Ανάμεσα σε πολλές ταινίες της ξεχωρίζουν: «Η βασίλισσα της Αφρικής («The African Queen», 1951) του Τζον Χιούστον με συμπρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, «Μακρύ ταξίδι μέσα στην νύχτα» («Long Day’s Journey into Night», 1962) του Σίντνεϊ Λιούμετ, βασισμένο στο θεατρικό του Ευγένιου Ο’ Νιλ, «Το λιοντάρι τον χειμώνα» «(«The Lion in Winter», 1968) του Άντονι Χάρβεϊ, η οποία της χάρισε το τρίτο της Όσκαρ, («A Delicate Balance», 1973) του Τόνι Ρίτσαρντσον και «Στη χρυσή λίμνη» («On Golden Pond», 1981), με συμπρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, η οποία της απέφερε το τέταρτό της Όσκαρ.
Η Katharine Hepburn επέστρεφε στο Μπρόντγουεϊ, όποτε της δινόταν ευκαιρία με σεξπιρικούς και άλλους ρόλους του κλασικού θεάτρου. Το 1969 πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ των Λέρνερ και Λόου «Coco», βασισμένο στη ζωή της Κοκό Σανέλ. Ακόμη, εμφανίστηκε στα θεατρικά έργα «Ζήτημα βαρύτητας» («A Matter of Gravity», 1976) της Ένιντ Μπάγκνολντ και «Βαλς του Γουέστ Σάιντ» (West Side Waltz, 1981) του Έρνεστ Τόμπσον.
Τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 εμφανιζόταν συχνά στην τηλεόραση. Ήταν υποψήφια για Έμμυ για την αξιομνημόνευτη ερμηνεία της στο ρόλο της Αμάντα στην τηλεταινία του Άντονι Χάρβεϊ «Γυάλινος Κόσμος» («The Glass Menagerie», 1973), βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς. Κέρδισε το επίζηλο τηλεοπτικό βραβείο το 1975, όπως και ο συμπρωταγωνιστής της Λόρενς Ολίβιε, με τη ρομαντική κωμωδία «Love Among the Ruins», που σκηνοθέτησε ο αγαπημένος της σκηνοθέτης Τζορτζ Κιούκορ.
12 ατάκες της που έγραψαν επίσης ιστορία
Ο κόσμος με έχει συμπαθήσει, σαν κάποιο παλιό κτίριο.
Δείξτε μου μια ηθοποιό που δεν έχει προσωπικότητα και θα μου δείξετε μια γυναίκα που δεν είναι σταρ.
Δεν θα ήταν υπέροχο αν οι άνθρωποι μπορούσαν να ζήσουν ξαφνικά τόσο συχνά όσο ξαφνικά πεθαίνουν;
Δεν μετανιώνω για τίποτα που έχω κάνει ποτέ- αρκεί να το απολάμβανα εκείνη τη στιγμή.
Η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με το τι περιμένεις να πάρεις – μόνο με το τι περιμένεις να δώσεις – που είναι τα πάντα.
Δεν είναι όλοι αρκετά τυχεροί για να καταλάβουν πόσο νόστιμο είναι να υποφέρεις.
Δεν υπάρχουν δάφνες στη ζωή … μόνο νέες προκλήσεις.
Δεν μπορώ να πω ότι πιστεύω στα βραβεία.
Ο πατέρας μου, χειρουργός και ουρολόγος, μελέτησε επαγγελματικά το σεξ σε όλη του τη ζωή. Πριν πεθάνει στα 82 του χρόνια, μου είπε ότι δεν είχε καταλήξει σε κανένα απολύτως συμπέρασμα σχετικά με αυτό.
Με όλες τις ευκαιρίες που είχα, θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα. Και αν είχα κάνει περισσότερα, θα μπορούσα να είχα γίνει αρκετά αξιόλογη.
Βρίσκω την άποψη μιας γυναίκας πολύ σπουδαιότερη και λεπτότερη από την άποψη ενός άνδρα.
Έμαθα νωρίς τι σημαίνει να σε σνομπάρουν για έναν καλό σκοπό.
