Κάποιος τον ξύπνησε, ακριβώς την ώρα που τον χρειαζόμασταν. Άλλωστε, μας το είχε ζητήσει…
Νοέμβριος 2001. Το τηλέφωνο χτυπάει και ενημερώνομαι από ιδιοκτήτη τοπικού καταστήματος ότι έχει έρθει «η κονσόλα». Είχα μαζέψει χρήματα, από τα χαρτζιλίκια, μαζί με τον αδερφό μου, και καταφέραμε και εξασφαλίσαμε ένα Xbox, το πρώτο Xbox. Γρήγορα γρήγορα βάζουμε τα μπουφάν και τα παπούτσια μας και τρέχουμε στο μαγαζί, στο κέντρο της Αριδαίας. Φτάνοντας αντικρίσαμε το τεράστιο κουτί της κονσόλας. Ένα μαύρο, με υπέροχο design κουτί που έμελλε να αλλάξει τη βιομηχανία για πάντα, μας κοιτούσε και το κοιτούσαμε. Τα χρήματα που είχαμε μαζέψει έφταναν για την αγορά της κονσόλας και δύο ακόμη παιχνιδιών. Ούτε Game Pass, ούτε δωρεάν Gold παιχνίδια μηνιαίως. Η απόφαση με το ποια παιχνίδια θα ξεκινήσεις το ταξίδι σου με μία κονσόλα, είναι δύσκολη. Είχαμε διάφορες επιλογές, αλλά «κλικ» μάς έκανε εκείνο το «Χάλο», που για εξώφυλλο είχε έναν στρατιώτη με πράσινη στολή.
Τα στιγμιότυπα στο οπισθόφυλλο έδειχναν ένα shooter πρώτου προσώπου, με «εξωγήινους» και γραφικά που κόβουν την ανάσα. «Αλέκο, αυτό να πάρουμε» του είπα. «Παίζει και διπλό», συμπλήρωσα. Συνέχισε να με κοιτάει με αμφιβολία χαραγμένη στο πρόσωπό του. «Κοίτα, Bungie λέει εδώ, είναι αυτή που έφτιαξε τα Myth» ξεστόμισα και νομίζω ήταν αυτό που τελικά τον έπεισε. Γυρίσαμε στο σπίτι, κάναμε το unboxing, συνδέσαμε το σκαρτ στην Philips CRT και βάλαμε το δίσκο στο tray, όσο ένας από τους δύο έκλεινε τα φώτα στο δωμάτιο γεμάτο με αφίσες της Lara Croft. Μια χορωδία με απίστευτα φωνητικά ακούστηκε από το ηχοσύστημα και αμέσως μετά κάτι τύμπανα ακολούθησαν. Έτριζαν τα ράφια και οι ντουλάπες. Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε, λες και ξέραμε ότι η ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, αλλάζει απόψε σε αυτό το δωμάτιο, κρατώντας εκείνο το άβολο, χοντρό controller του Xbox…
Τα δικά μου παιχνίδια…
Το Halo για εμένα, τον αδερφό μου και όλη την τριγύρω «κλίκα» των «συν-gamer» μου, είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα. Αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της λατρείας μου με αυτό το μέσο. Μπορεί να μην είμαι σε υπερθετικό βαθμό ενημερωμένος και να μου έχουν διαφύγει κάποια κόμικ, κάποια βιβλία κλπ, αλλά τα παιχνίδια είναι «δικά» μου, τα λατρεύω όσο ελάχιστα. Μπροστά από τις οθόνες έχουμε αφήσει χαραγμένους σταυρούς στα pixels από το διαχωρισμό των τεταρτημόριων στο split-screen, έχουμε φτιάξει οικογένειες, έχουμε βρει φίλους. Ακόμη και η ομάδα των Unboxholics γνωρίστηκε μέσα στα lobbies του Halo 3 και του Halo: Reach. Για εμένα, λοιπόν, τα Halo, δεν είναι απλά «παιχνίδια του Xbox». Είναι τα παιχνίδια μου.
Η σειρά γνώρισε ακραία επιτυχία τα πρώτα της χρόνια. Είναι το franchise που έβαλε «βίαια» την Microsoft στο χάρτη. Midnight launches σε πολυκαταστήματα όλου του πλανήτη, ουρές χιλιομέτρων, φρενίτιδα για ένα αντίτυπο. Αυτά τα παιχνίδια έχουν αγαπηθεί σε υπερθετικό βαθμό και αυτή η αγάπη αποτυπώνεται και στην εμπορική επιτυχία, με σχεδόν 100 εκατομμύρια πωλήσεις. Για όλα αυτά υπεύθυνη είναι η Bungie, ένα στούντιο που απαρτίζεται από ανθρώπους με ταλέντο, μεράκι και απύθμενο πάθος. Οι τύποι είναι φτιαγμένοι για να φτιάχνουν Halo και η κουβέντα τελειώνει εδώ. Αυτό, βέβαια, ήταν και το μεγάλο αγκάθι: «έφτιαχναν μόνο Halo». Από εδώ ξεκίνησε η κατηφόρα, στην οποία ως έλκηθρο ο Chief είχε την 343 Industries. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και θα είναι ποτέ εύκολο να συνεχίσεις τον θρίαμβο της Bungie. Την 343 την έχουμε αδικήσει όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ζητούσαμε από εκείνους, να κάνουν τη δουλειά των «ειδικών» της Bungie. Κλείνω τη μεγάλη μου εισαγωγή με την εξής φράση. Τα Halo, έτσι όπως τα αγαπήσαμε, τελείωσαν με το Halo: Reach. Όσο πιο νωρίς το αποδεχτούμε, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουμε να καλωσορίσουμε τη νέα τους εποχή.
Δεν υπήρξε ποτέ Halo 5. Δεν υπήρξε ποτέ Halo 5!
Μετά από το ένα αξιοπρεπές -αν και παράξενο- Halo 4, η 343 έκανε το λάθος της ζωής της και αυτό που την «έριξε» πολύ στα μάτια όλων μας: το Halo 5. Δε θέλω να μιλήσω για το Halo 5, γιατί θέλω να το ξεχάσω το…Halo 5. Ας πάμε με τη μία στο Infinite, ένα παιχνίδι που έχει περάσει από 40 κύματα, πολλές καθυστερήσεις, πολύ κράξιμο, πολύ πόλεμο, πολλή αμφισβήτηση, αλλά εν τέλει κατάφερε να κυκλοφορήσει. Δεν είναι τέλειο, δεν είναι αλάνθαστο, αλλά αποτελεί την πραγματική νέα αρχή των Halo και θέτει τις βάσεις για ένα αξιόλογο, επίσης λαμπρό μέλλον.
Να κάνω σαφές ότι αυτό το κείμενο αφορά μόνο στο campaign του Halo: Infinite και όχι στο multiplayer, για το οποίο θα δείτε ξεχωριστή κάλυψη από τους Unboxholics. Άλλωστε, ανέκαθεν, κι εγώ τα έβλεπα πάντα ως ξεχωριστές οντότητες, πόσο μάλλον τώρα που έτσι κι αλλιώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η ίδια η 343 τα έχει διαχωρίσει, δίνοντας διαθέσιμο δωρεάν προς όλους το competitive κομμάτι του τίτλου. Οπότε πάμε να δούμε τι γίνεται με το campaign του πολλά υποσχόμενου Halo: Infinite.
To παιχνίδι λαμβάνει χώρα στο μισοκατεστραμμένο Zeta Halo, ή Installation 7 όπως είναι επίσης γνωστό, αμέσως μετά τα γεγονότα του Halo 5: Guardians. Στο εισαγωγικό βλέπουμε τον «The Pilot», έναν πιλότο των UNSC να σώζει τον Master Chief, όσο ο τελευταίος κατευθυνόταν χωρίς τις αισθήσεις του στο απέραντο κενό του διαστήματος. Στο εν λόγω ring έχει προηγηθεί μία τεράστια μάχη μεταξύ των UNSC, Banished (που επιστρέφουν από το Halo Wars 2) και των Created, κάτι που έφερε ως αποτέλεσμα σημαντική φθορά στον τεράστιο δακτύλιο. Ο Chief πολύ γρήγορα, μέσα στα συντρίμμια θα ανακαλύψει τo “The Weapon”, μία AI που μοιάζει εξαιρετικά πολύ στην Cortana. H ΑΙ ισχυρίζεται πως η Cortana, μετά από απόπειρα να διεισδύσει στο Zeta Halo, διαγράφηκε και πως η ίδια έχει κλειδωθεί εδώ με εντολή να διαγραφεί στο Infinity, το πλοίο-ναυαρχίδα του UNSC. Ο Master Chief δεν δέχεται να εκτελέσει την εντολή, μιας και θεωρεί πως κάποιος άλλος ή «κάτι άλλο» προσπάθησε να διαγράψει την Cortana, ενώ και η ρουτίνα που ήθελε την The Weapon να καταστρέφεται μετά την ολοκλήρωση της αποστολής της, επίσης απέτυχε.
Η ιστορία πολύ γρήγορα παίρνει μια ενδιαφέρουσα τροπή και σκεπάζεται ελκυστικά από ένα πέπλο μυστηρίου. Η πλοκή καθ’ όλη τη διάρκεια του campaign του Halo: Infinite είναι καλή και κράτησε έντονα το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος, το οποίο βρήκα εν μέρει απότομο, χωρίς ωστόσο να λείπει η αίσθηση της ολοκλήρωσης. Λατρεύω γενικότερα όταν στα Halo εμπλέκεται πολύ το μυστήριο, όταν η ιστορία έχει θολωμένα κάποια στοιχεία της που ξεθολώνουν αργότερα. Θα έλεγα πως περισσότερο βίωσα μια καλοστημένη και καλογραμμένη περιπέτεια μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών (Master Chief, The Weapon, Pilot) παρά μία τεράστια υπερπαραγωγή, με αδυσώπητες μάχες και τη λέξη «πόλεμο» να ηχεί διαρκώς στους διαλόγους. Είναι μια πιο «στενή», πιο «κλειστή», πιο στοχευμένη ιστορία επιβίωσης και εξερεύνησης, η οποία μοιάζει εξαιρετικά πολύ σε ύφος και στυλ με αυτό που αγαπήσαμε στο Halo: Combat Evolved.
Περισσότερο John, λιγότερο Chief.
Όσον αφορά στους χαρακτήρες, θαρρώ πως μερικές επιλογές της 343 Industries δεν ήταν και οι πιο πετυχημένες. Αφενός οι πρωταγωνιστές είναι καλογραμμένοι και στο τέλος της ημέρας με κέρδισαν, αφετέρου δε μπορώ να αγνοήσω πως υπήρχαν στιγμές που χαλούσαν πολύ το κλίμα, με ατάκες που συναντάς σε αμερικανικές κολεγιακές κωμωδίες. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί να ενσωματωθεί στους διαλόγους τέτοιου είδους χιούμορ, ειδικότερα από την πλευρά της νέας Cortana. Για να είμαι δίκαιος, ωστόσο, αυτή η χαλαρότητα που διέπει τη νέα AI, βοηθάει πολύ στο να αναδειχθεί η αντίθεση όταν τα πράγματα και η ίδια, σοβαρεύουν. Συνεχίζω, όμως, να πιστεύω πως μια πιο μετριασμένη προσέγγιση στο χιούμορ, θα ήταν σαφέστατα πιο ευπρόσδεκτη και σίγουρα πιο ταιριαστή στα γούστα μου. Μεγάλο ρίσκο το οποίο εγώ επικροτώ και το βρήκα πετυχημένο είναι η τάση της 343 να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά του Master Chief, μιας και ουκ ολίγες φορές τον είδα να «σπάει», να προβληματίζεται, να «γονατίζει» στις καταστάσεις και στις επιλογές του κατά το παρελθόν. Θα τολμήσω να πως στο Infinite γνώρισα καλύτερα τον John.
Το Halo 5 έστειλε ένα μήνυμα στην 343 και την Microsoft, ότι το Halo πρέπει να αλλάξει. Και πράγματι η αλλαγή που έχει υποστεί το Infinite είναι τεράστια. Αλλαγή στο εικαστικό, στην προσέγγιση, στο μέγεθος, στο ύφος, σε όλα! Βέβαια, η «αλλαγή» κρύβει μία έντονη επιστροφή στα βασικά, γι’ αυτό και το παιχνίδι μοιάζει πολύ στο Combat Evolved. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό, μιας και μόνο έτσι θα σωνόταν το επόμενο μεγάλο Halo. Καταρχάς όλο το παιχνίδι διαδραματίζεται εξολοκλήρου σε ένα ring, στο Zeta Halo και αν δεν με απατάει η μνήμη μου είναι το μοναδικό κεφάλαιο της σειράς που δεν αλλάζει η τοποθεσία που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα. Σε αυτό το Zeta Halo, λοιπόν, στήθηκε ένας open world τίτλος, με ελευθερία κινήσεων από την πλευρά του παίκτη και έντονο το στοιχείο της εξερεύνησης. Οι προθέσεις ήταν καλές, η υλοποίηση, όμως, όχι και τόσο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο σχετικά μεγάλος χάρτης του Infinite δε χωρίζεται σε κύριες και δευτερεύουσες αποστολές, αλλά σε «αποστολές» οι οποίες συνθέτουν το main story και διαρκούν 10-12 ώρες και σε «δραστηριότητες». Ξεκινώντας με τις αποστολές της κύριας ιστορίας, είμαι πολύ ικανοποιημένος ως προς τη δομή και την εξέλιξή τους. Κατά τη διάρκεια του campaign ήρθα αντιμέτωπος με πολλά boss fights, επισκέφτηκα αξιοθέατα, τόσο στην επιφάνεια, όσο και στα υπόγεια μέρη του Zeta Halo και γενικά δεν έχω να κάνω σοβαρά παράπονα. Αν θα έπρεπε να «γκρινιάξω» για κάτι αυτό είναι η επανάληψη ορισμένων assets και περιοχών, κυρίως στις πιο closed corridor αποστολές στα κτήρια των Forerunners. Γενικά, όμως, η βασική ιστορία, από όποια πλευρά και να την κοιτάξεις, είναι καλή.
Map cleaner simulator…
Πάμε τώρα στα όχι και τόσο ευχάριστα και αυτά αφορούν στο open world κομμάτι του τίτλου. Για να το θέσω απλά, το Halo: Infinite δεν έχει κάτι διαφορετικό από οποιοδήποτε map cleaner της Ubisoft. Αν και αρχικά η διαδικασία να κάνεις αυτές τις δραστηριότητες είναι ενδιαφέρουσα και «εθιστική», μετά από λίγες ώρες συνειδητοποιείς ότι δεν εξελίσσονται, δεν αποκτούν κάτι ιδιαίτερο και απλά επαναλαμβάνονται. «Βοηθούν αυτές οι δραστηριότητες την κύρια ιστορία;» εύλογα θα αναρωτηθείτε. Στα χαρτιά, ναι, τη βοηθούν μιας και καθαρίζοντας τον χάρτη, ο Chief κερδίζει Valor, οπότε και έχει περισσότερη υποστήριξη από τους UNSC στρατιώτες στις μάχες του. Ρεαλιστικά, όμως, δεν βρήκα πολύ πιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης τόσο πολλών επαναλαμβανόμενων δραστηριοτήτων, πέραν του ροκανίσματος του χρόνου.
Αυτά τα μικρότερου βεληνεκούς objectives χωρίζονται σε βάσεις που χρειάζονται καθάρισμα και αφότου ελευθερωθούν λειτουργούν σαν fast travel τοποθεσίες, μεγαλύτερα και κλειστά από τείχη μηχανουργεία των Banished που απαιτούν περισσότερη προσπάθεια και οι μάχες εντός τους είναι πιο έντονες, εξολόθρευση διάσημων κακοποιών στοιχείων υπό τη μορφή mini boss fights (οι συγκεκριμένες είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες), καταστροφή radio towers που σαμποτάρουν την επικοινωνία των εχθρών και άλλα τέτοια παρόμοια, χιλιοειπωμένα πραγματάκια. Εκτός του ότι οι συγκεκριμένες δραστηριότητες δεν διαφέρουν σχεδόν σε τίποτα μεταξύ τους, είναι και τα μοναδικά που γεμίζουν τον χάρτη. Θέλω να πω ότι δε θα δείτε ποτέ κάτι «off the record» να συμβαίνει στον κόσμο του Halo: Infinite, καμία ζωντάνια ή όρεξη να εξερευνήσεις, μιας και πάνω-κάτω ξέρεις ακριβώς τι θα συναντήσεις.
Προσωπικά «κατάπια» όλο το περιεχόμενο, ό,τι υπάρχει στο χάρτη. Το έκανα κυρίως γιατί ήθελα να δω αν τελικά συναντήσω αυτό το «κάτι» βρε αδερφέ που θα με κάνει να σας παροτρύνω να ασχοληθείτε και εσείς, αλλά πέραν μερικών χαριτωμένων και έξυπνων easter egg, δε βρήκα κάτι εξωπραγματικό. Το καλό είναι ότι χάρηκα την ομορφιά του Zeta Halo, σε επίπεδο αξιοθέατου και μόνο. Θαρρώ πως η 343 εφόσον μπήκε στο χορό των open world, έπρεπε να χορέψει και κατά την άποψή μου, δεν το έκανε έτσι όπως θα το οραματιζόταν ένας Halo fan. Αν αρέσκεστε βέβαια στα τυπικά open world παιχνίδια αλά Ubisoft, ίσως και να βρείτε κάτι πιο ενδιαφέρον από εμένα. Το καλό είναι ότι μπορεί, έως ένα σημείο, να αγνοηθεί η open world φύση του και να ακολουθηθεί αποκλειστικά το main story. Από την άλλη, όλες αυτές οι υποσχέσεις του στούντιο για τον ανοιχτό κόσμο, καταποντίζονται.
Η περιπλάνηση στο χαοτικό Zeta Halo δύναται να γίνει με οχήματα, παντός τύπου, τόσο στον αέρα, όσο και στο έδαφος. Πολύ ωραία όλα αυτά, μέχρι να αντιληφθείς ότι τα επίπεδα είναι έτσι σχεδιασμένα, με πετρώδεις περιοχές, γεμισμένα από δάση και μη προσπελάσιμο τερέν, που η μετακίνηση με όχημα είναι ένας μικρός εφιάλτης. Τα ιπτάμενα μεταφορικά μέσα, ναι, είναι απολαυστικά και χαρίζουν δέος όταν βρίσκεσαι πάνω σε αυτά και καμαρώνεις για πρώτη φορά σε Halo την υπόσταση ενός δακτυλίου. Αν με ρωτάτε, εγώ στο 90% της ενασχόλησής μου με το Infinite χρησιμοποιούσα τον γάντζο, μία προσθήκη που κατ’ εμέ αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα ενός εκπληκτικού gameplay τομέα που θα σας αναλύσω στη συνέχεια.
Το grapplehook, πέρα από εργαλείο ζωτικής σημασίας στις μάχες, βοηθάει τον Chief να μετακινείται γρηγορότερα στα πολυεπίπεδα τερέν και να σκαρφαλώνει χωρίς κόπο ολόκληρα βουνά. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζεις πολύ περισσότερο χρόνο, χρησιμοποιώντας τον γάντζο για τη μετακίνηση από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β, απ’ ό,τι με ένα όχημα που πρέπει να κάνει ολόκληρους κύκλους βασιζόμενο στο οδικό δίκτυο του Zeta Halo. Σε συνάρτηση με το γεγονός ότι ο Master Chief δε δέχεται damage από ελεύθερες πτώσεις, ανεξαρτήτου ύψους, το verticality στο παιχνίδι της 343 περνάει σε άλλο επίπεδο και η όλη εμπειρία είναι απολαυστική και απροβλημάτιστη.
Για να τελειώνω με τα «καλούδια» που έχει στην κατοχή του ο Master Chief, πέραν του grapplehook, υπάρχουν και άλλα βοηθητικά gadgets που μάλιστα αναβαθμίζονται και εξελίσσονται στην πορεία. Έτσι, ο Spartan με την πράσινη στολή έχει skills που του επιτρέπουν να κάνει γρήγορη αποφυγή, μηχανισμό που σηκώνει σαν ολόγραμμα ασπίδα, η οποία τον προστατεύει για λίγο από τα απέναντι πυρά και ένα ραντάρ με συγκεκριμένη εμβέλεια που τον βοηθάει να ανιχνεύει τους αόρατους Elites. Η αλήθεια είναι ότι στο normal επίπεδο δυσκολίας, πέραν του τελευταίου gadget και του grapplehook τα υπόλοιπα καλούδια δεν πολυχρησιμοποιούνται. Σε ανώτερα επίπεδα δυσκολίας, είμαι σίγουρος πως η χρήση τους είναι περισσότερο απαραίτητη.
Finishing the fight…
Το gameplay, ένα από τα σημαντικότερα και πιο νευραλγικά σημεία ενός Halo, ευτυχώς γνωρίζει μία από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία της σειράς. Η δουλειά της 343 εδώ δε σηκώνει καμία αμφισβήτηση. Ο ρυθμός έχει αποκτήσει μία σβελτάδα απολαυστική, ενώ το gunplay είναι πιο στιβαρό και καλοστημένο από ποτέ. Το shooting κομμάτι το βρήκα υπέροχο, την ώρα που το ολόφρεσκο και πλούσιο οπλοστάσιο έχει να χαρίσει τεράστια ποικιλία ως προς την προσέγγιση και το γούστο το καθενός στις μάχες. Οι μάχες από την πλευρά τους, αν και σπανίως παίρνουν τεράστια κλίμακα, είναι εξαιρετικές και αυτό γιατί επιτέλους έχουμε μία AI που λειτουργεί. Δεν είναι μία τεχνητή νοημοσύνη που ρίχνει σαγόνια ή κάνει κάτι επαναστατικό, αλλά τουλάχιστον λειτουργεί σωστά και δε χαλάει την εμπειρία. Λίγο δυσαρεστημένος είμαι από το χειρισμό των οχημάτων, ο οποίος παραέγινε arcade και γρήγορος, σε βαθμό υπερβολής. Τέλος, εθιστικό βρήκα το μηχανισμό των ragdolls, καθώς και το «ξεγύμνωμα» της πανοπλίας των εχθρών κατά τους πυροβολισμούς. Γενικότερα, το gameplay είναι υποδειγματικό, διέπεται από εξαιρετική αμεσότητα, στιβαρότητα και σοβαρότητα, όπως αρμόζει στο όνομα και την ιστορία του franchise.
Όσον αφορά στον τεχνικό τομέα, αυτό είναι κάτι για το οποίο το παιχνίδι έχει κατακρεουργηθεί από τους fans, τόσο που αναγκάστηκε να πάρει καθυστέρηση τουλάχιστον ενός έτους. Η αλήθεια είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τη γκρίνια του κοινού, μιας και αποδεδειγμένα τα παράπονα έπιασαν τόπο. Αρχικά, το Halo: Infinite είναι ένα άρτιο παιχνίδι, χωρίς σοβαρά bugs και glitches, χωρίς τεχνικά λάθη, χωρίς προβλήματα. Τρέχει «νεράκι» στα Series S και X και γενικά αποτελεί μία σπάνια για την εποχή περίπτωση. Το γεγονός ότι ο τίτλος «πρέπει» να τρέχει και στα Xbox προηγούμενης γενιάς, κρατάει αρκετά πίσω την ποιότητα των γραφικών, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συνολικά η εικόνα απογοητεύει. Αφενός δεν είναι ό,τι πιο «next gen» θα δει κάποιος, αλλά αδιαμφισβήτητα υπάρχουν μερικές πολύ όμορφες εικόνες, τεράστιας κλίμακας που δεν έχουμε συνηθίσει σε Halo παιχνίδια.
Τα textures είναι υψηλής ανάλυσης, το draw distance ικανοποιητικό, ωστόσο το pop-up αντικειμένων (πχ. δέντρα) στο μακρινό background είναι κάτι που φαίνεται ότι θα το υποστούμε για καιρό ακόμη, παρά τις υποσχέσεις των εταιριών για εξάλειψη στην τρέχουσα γενιά. Ο κόσμος που έχει φτιάξει η 343 είναι σε σημεία μαγευτικός, έχει την απαιτούμενη ποικιλία (όση ποικιλία μπορεί να σου προσφέρει ένα και μόνο ring) και σε γενικές γραμμές είναι ικανός να καλύψει τις αδυναμίες της μηχανής γραφικών. Θα ήθελα λίγη περισσότερη χλωρίδα και πανίδα για να γίνει πιο πιστευτό όλο αυτό, αλλά ευελπιστώ ότι στα μελλοντικά updates θα γίνουν βελτιώσεις και σε αυτόν τον τομέα. Ο τίτλος δύναται να τρέξει μέχρι και σε 120 καρέ (Performance mode), με δυναμική ανάλυση, ενώ υπάρχει και η επιλογή για υψηλή ανάλυση κατεβάζοντας τα frames σε 60 ανά δευτερόλεπτο. Να σημειώσω πως υποστηρίζεται η τεχνολογία Dolby Vision, και έτσι χαρίζεται ένα από τα ομορφότερα HDR που έχουμε συναντήσει σε βιντεοπαιχνίδι.
Ο ήχος είναι σε ακόμη καλύτερη μοίρα και σε ηχοσύστημα που υποστηρίζει Dolby Atmos, η εμπειρία ανεβαίνει επίπεδο. Αν ακούσετε τα όπλα να ηχούν σε μία χαράδρα, τότε θα καταλάβετε τι έχει κάνει η 343 σε αυτόν τον τομέα. Η μίξη είναι εξαιρετική και τα εφέ, τόσο στα μενού, όσο και στα πιο απλά πράγματα, όπως ο ήχος της πανοπλίας όταν ο Master Chief βαδίζει σε χώμα, σε τσιμέντο ή σε μέταλλο, υπέροχα. Στα της μουσικής τώρα, η κατάσταση είναι λίγο μπερδεμένη. Ναι, σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με φανταστικό soundtrack που συνδυάζει πολύ παρτιτούρες από το παλιό κλασικό πεντάγραμμο του Martin O’Donnell και του Michael Salvatori, αλλά φέρνει και πολλές νέες νότες. Από τα νέα κομμάτια, λοιπόν, τα περισσότερα είναι καλά, αλλά υπάρχουν και μερικά, που τουλάχιστον στα δικά μου αφτιά, ακούγονται εκτός τόπου και χρόνου και δε ξέρω για ποιον λόγο επιλέχθηκαν να ντύνουν τη δράση. Θα τα ακούσετε και εσείς και νομίζω θα συμφωνήσετε ότι μερικές μουσικές επιλογές είναι λιγάκι…άστοχες.
Ημιτελειωμένα ολοκληρωμένο.
Το Halo: Infinite δεν είναι, όμως, πλήρες. Με βάση τα λεγόμενα της 343 Industries, από τον τίτλο λείπει το co-op -ένα από τα απολαυστικότερα κομμάτια των Halo-, λείπει η τεχνολογία ray tracing, ενώ η εταιρία έχει υποσχεθεί ότι ο χάρτης θα εμπλουτιστεί περαιτέρω. Ξέρετε, δεν είμαι μεγάλος υποστηρικτής των “games as a service” και έχω περιέργεια να δω πως θα το χειριστεί η εταιρία μελλοντικά. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μέλλον και βλέψεις να γίνει ακόμη μεγαλύτερο, ακόμη καλύτερο. Είναι στο χέρι τους να το εκμεταλλευτούν, μιας και η βάση είναι ήδη πολύ αξιόλογη.
