Μερικές από τις τελευταίες σκηνές του Lost επανένωσαν σχεδόν κάθε μέλος του καστ για μια σκηνή που διαδραματίζεται σε μια εκκλησία η οποία απεικονίζει μια εκδοχή της μετά θάνατον ζωής. Η σκηνή υπήρξε καθαρτική τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους χαρακτήρες που ενσάρκωσαν. Όχι όμως για το κοινό. Η απογοήτευση του αν ήταν όλοι νεκροί εξ’ αρχής, μας έριξε στα τάρταρα, όσο εκείνοι συναντιούνταν στον παράδεισο (!)
LOST: Ταξίδι στο χρόνο, παράλληλες πραγματικότητες, ένα τέρας φτιαγμένο από καπνό. Κι από την άλλη, μεγάλες αγάπες, ερωτικά τρίγωνα, τραγικοί θάνατοι πρωταγωνιστών πολλά χρόνια πριν τους επικούς θανάτους στο Game of Thrones.
Πολύ πριν το binge watching, όταν περιμέναμε εβδομάδα/ εβδομάδες ολόκληρες για ένα επόμενο επεισόδιο, όταν οι σεζόν των σειρών δεν αποτελούνταν από 5/8 ή 10 επεισόδια αλλά χορταίναμε βλέποντας σεζόν των 18 ωραιαίων επεισοδίων, το Lost υπήρξε το κέντρο μας.
Ποτέ πριν το 815 ή οι αριθμοί 4,8,15,16,23,42 δεν στοίχιωσαν πιο πολύ τα όνειρά μας. To Lost, το πρώτο επεισόδιο του οποίου προβλήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2004, υπήρξε το πρώτο στο είδος του- σήμερα θα πούμε πως υπήρξε πολύ μπροστά από την εποχή του- ενός παράξενου νέου τύπου δράματος όπου σχεδόν κάθε επεισόδιο παρουσίαζε ένα νέο μυστήριο κι όλα μαζί μπλέκονταν σε ένα κουβάρι υψηλών ιδεών και υψηλής ηθογραφίας.
Μέχρι να φτάσει στο φινάλε του στις 23 Μαΐου 2010, μετά από 121 ολόκλήρα επεισόδια, η πίεση ήταν έντονη για να λυθούν όλα τα μυστήρια, που είναι πια δεδομένο πως αδικήσαμε κατάφορα το φινάλε που μας πρόσφεραν οι Damon Lindelof και Carlton Cuse. Μια γκάφα του ABC στους τίτλους τέλους, με τα συντρίμμια της πτήσης 815, πλάνο που δεν ενέκριναν οι παραγωγοί κάνει το κοινό έξαλλο, πιστεύοντας πως οι επιβαίνονται της πτήσης ήταν νεκροί από το ξεκίνημα της σειράς. 20 χρόνια τώρα οι Damon Lindelof και Carlton Cuse φροντίζουν να λένε σε όλους τους τόνους πως οι χαρακτήρες που τόσο αγαπήσαμε πάνω σε αυτό το νησί ήταν ζωντανοί.
Κατά τη διάρκεια των έξι σεζόν του Lost, δακρύσαμε, σφίχτηκε η καρδιά μας, χαμογελάσαμε, κι αυτό το γεμάτο παγίδες τηλεοπτικό δράμα από τις ΗΠΑ έγινε τηλεοπτικό φαινόμενο, κερδίζοντας 10 Emmy και μια λεγεώνα θαυμαστών σε όλο τον κόσμο.
Ο εικοσάχρονος εαυτός μου είδε το φινάλε ως λάθος, χαμένα χρόνια και χαμένες ώρες έλεγε η παρέα μας που μαζευόταν κάθε εβδομάδα για να δει ένα ακόμα επεισόδιο, να καταλάβει τι στο καλό ήταν αυτό το νησί στην ουσία του, πόσο lost ήταν οι άνθρωποι που βρέθηκαν ξαφνικάψ σε αυτό. Κι ίσως, εκείνος ο ανώριμος εαυτός μας να το αδίκη το Lost και το τέλος του.
Περάσαν πολλά χρόνια- δεκαετίες για την ακρίβεια- για να συγχωρέσω το Lost για το τέλος του, να το ερμηνεύσω στα 40 μου πια με γνώμωνα τη ζωή μετά από εδώ, το για πάντα, το πώς ποτέ δεν πεθαίνεις μόνος.
«Το μέρος αυτό, το φτιάξατε εσείς για να βρίσκετε ο ένας τον άλλο, γιατί το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής ήταν αυτό που περάσατε μαζί με αυτούς τους ανθρώπους, κανείς δεν πεθαίνει μόνο, εσύ χρειαζόσουν εκείνους κι εσύ αυτούς, για να θυμάσαι και για να αφήσεις πίσω σου (to remember and to let go)», όπως λέει ο Christian στον Jack σε ένα από τα τελευταία πλάνα της εμβληματικής σειράς.
Ο Jack έπρεπε να γίνει πρώτα πατέρας για να μπορέσει να ζήσει αυτό που πέρασε ο πατέρας του και τελικά να τον συγχωρήσει.Όλοι έπρεπε να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ και τα χαλασμένα κομμάτια του εγώ τους, για να φτάσουν μαζί στην εκκλησία του φινάλε.
Kι αν πρέπει να υπερασπιστώ το φινάλε του LOST για έναν και μόνο λόγο, θα ήταν για εκείνα τα επεισόδια της σειράρας αυτής, που αν τα ξαναδείς – δοκίμασέ το S4.E5- θα σου φέρουν δάκρυα στα μάτια, κι ίσως να σου θυμίσουν τον 20χρονο εαυτό σου.
